به گزارش خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران، اگر روزی صبح از خواب بیدار شویم و آفتاب از مغرب به جای مشرق طلوع کند، تازه آن لحظه است که بسیاری از ما متوجه طلوع هر روزه خورشید و عظمت و بزرگی آن می شویم.
در بسیاری اوقات ما از اتفاقات بزرگ اما همیشه در حال تکرار غافل می شویم، نعمت هایی نظیر دم و بازدم، گردش شب و روز و هزاران نعمت دیگر...
اما شاید یکی از نعمت هایی که از شدت آشکاری بر آن غفلت می ورزیم، نعمت ستار العیوبی خداوند است.
یعنی پرده ای که خداوند بر آنچه ما در خلوت کرده ایم پوشانده و ما بی آنکه شرم از آنچه کرده ایم داشته باشیم، با ظاهری جدای از آنکه درون ماست هر روز با اعتماد به نفس با دیگران در معاشرتیم، حال که اگر این پرده برداشته شود و درون ما عیان گردد، شاید حتی نزدیکان هم ما را نپذیرند.
حضرت علی (ع) در حکمت 276 نهج البلاغه در این باره اینگونه می فرماید:
خدایا به تو پناه می برم که ظاهر من در برابر دیده ها نیکو و درونم در آنچه که از تو پنهان می دارم، زشت باشد و بخواهم با اعمال و رفتاری که تو از آن آگاهی، توجه مردم را به خود جلب نمایم و چهره ظاهرم را زیبا نشان داده با اعمال نادرستی که درونم را زشت کرده به سوی تو آیم، تا به بندگانت نزدیک و از خشنودی تو دور گردم.
اما چگونه می توان شکر این نعمت که حتی در روزمرگی های ما گم شده را به جا آورد.
شاید اگر بخواهم بنده منصفی باشیم باید تا آخر عمر سر از سجده برنداریم./ز
گزارش از نرجس رئیسی