آیه ۱۰۴ سوره انبیا

یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاء کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُّعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فاعلین

روزی که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامه‌ها در می‌پیچیم همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمی‌گردانیم وعده‌ای است بر عهده ما که ما انجام‌دهنده آنیم

*در هر دوری خداوند آفرینش را تجدید می‌کند و باز اطوار تازه ای از جمال و کمال خود را بر صحنهٔ عالم ظاهر می‌سازد. بنابر این در جهان جای نومیدی نیست؛ زیرا همه چیز تجدید خواهد شد.

*اگر بهشت را گم کرده‌ایم باز خواهیم یافت، اگر فرشتگان را نمی‌بینیم اگر دلمان برای پروردگار تنگ شده است ناگهان روزگار چرخی می‌خورد و همهٔ آرزوهای ما برآورده می‌شود و همهٔ عاشقان به معشوق خود می‌رسند و آنچه حافظ گفت:

بیا تا گل برافشانیم و می‌در ساغر اندازیم

فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

بر پرده عالم ظاهر می‌شود و مجلسی می‌آرایند که در آن به زبان هاتف:

چاکران ایستاده صف در صف        باده خواران نشسته دوش به دوش

پیر در صدر و می‌کشان گردش       پاره ای مست و پاره ای مدهوش     

سینه بی کینه و درون خالی       دل پر از گفتگوی و لب خاموش      

گوش بر چنگ و چشم بر ساغر      آرزوی دو کون در آغوش                   

عبارتِ «وعداً علینا» در آیه حکایت از آن دارد که این بازگشت وعده است نه وعید و تهدید، بلکه خداوند بر عهده خود گذاشته است که این بازگشت را انجام دهد و این کرامت را در حق بندگان به جای آورد.

از رحمت آمدند وبه رحمت روند خلق        من رحمةٍ بدا و ألی رحمةٍ یعود

سعدی