به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران،  فوتبال ایران در حال حاضر شرایط چندان مطلوبی ندارد و روزهای تلخی را پست سر می گذارد،  روزهایی که به جز ناکامی حاصلی برای  ما نداشته و همچنان در حسرت درخشش تیم های ملی و باشگاهی کشورمان در میادین بین المللی هستیم در حال حاضر صعود به جام جهانی  اصلی ترین دغدغه فوتبال ایران است اما سوال این است که چرا ما باید به جام جهانی صعود کنیم،  واقعا فدراسیون فوتبال ما نسبت به دوره قبل چه تفاوتی کرده که انتظار صعود به جام جهانی را داریم؟ فوتبال ما به لحاظ مدیریت،  برنامه ریزی و امکانات چه تغییراتی  نسبت به چهار سال قبل داشته که حالا منتظریم ملی پوشان ما جواز صعود در بزرگ ترین  تورنمنت فوتبال جهان را به دست بیاورند؟

نگاهی به چارت مدیریتی  فدراسیون فوتبال نشان می دهد  که مدیران ارشد فوتبال ما همان آدم های 4 سال قبل هستند.

علی کفاشیان،  مهدی محمد نبی،  مهدی تاج و .... شاید تنها تفاوت فوتبال ما با 4 سال قبل حضور کارلوس کی روش در راس هدایت تیم ملی فوتبال ایران باشد همان کسی که تا به امروز  نتایج خوبی کسب نکرده  و به واسطه همین نتایج، شرایط بسیار سختی برای صعود به جام جهانی داریم.
 
واقعیت این است که فوتبال ما به روزمرگی افتاد و دچار نوسان بسیار بالایی است تیم ملی ما در تاشکند موفق می شود ازبکستان را شکست دهد اما در تهران مقابل این تیم بازی می کند و می بازد در خانه حریف لبنان که تیم  درجه سوم آسیا است می بازیم اما کره جنوبی را در تهران می بریم و نکته جالب اینکه در همین استادیوم آزادی مقابل قطر متوقف می شویم و نتیجه ای بهتر از تساوی به دست نمی آوریم تمام این اتفاقات نشان از این دارد که فوتبال ایران از  یک نابسامانی بزرگ رنج می برد و دچار نوسان شده، پس در چنین شرایطی نباید به آینده این رشته چندان خوش بین و امیدوار باشیم.

امروز مدیران فدراسیون فوتبال از پیروزی مقابل لبنان در ورزشگاه آزادی در چارچوب مسابقات مقدماتی جام ملت های آسیا خوشحال  و راضی هستند و به آن می بالند همچنان که مردم و علاقمندان به فوتبال  از این پیروزی  پر گل شاد شده اند اما واقعا سطح فوتبال ما لبنان است،‌ ما باید با تیم های درجه سه آسیا خودمان را قیاس کنیم یا کره جنوبی  ، ژاپن و استرالیا باید رقیبان اصلی ما در سطح قاره کهن باشند متاسفانه در سالهای اخیر به حدی  ناکامی داشته ایم که امروز از پیروزی خانگی  مقابل لبنان شاد می شویم اما واقعیت این است که سطح انتظارات ما خیلی پایین آمده وباید در نگرش مدیران رده بالای فدراسیون و طرفداران  فوتبال در کشور مان تغییراتی ایجاد شود.

فدراسیون فوتبال همچنان با امثال کفاشیان، تاج و نبی اداره می شود همان گروه شکست خورده ای که به دلیل  ناکارآمدی باعث شد تیم ملی از صعود به جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی باز مانده و حسرت حضور در این تورنمنت بزرگ به دلیل علاقمندان به فوتبال در کشورمان بماند امروز همان آدم ها برای رسیدن به جام جهانی برزیل تلاش می کنند و نکته جالب اینکه شرایط ما نسبت به 4 سال گذشته در گروه مان تفاوتی نداشته و حتی شرایط بدتر هم شده است اما مدیران امتحان پس داده فوتبال ایران دوباره برای صعود به جام جهانی تلاش می کنند.
 
در روزهایی که کره جنوبی و ژاپن به فکر حضور در جمع چهار تیم برتر دنیا هستند و فدراسیون  ژاپن اعلام می کند که طبق برنامه باید در سال 2050 قهرمان جهان شوند، فوتبال ما هنوز صعود به جام جهانی را مدینه فاضله خودش می داند و تلاش می کند تا شاید جواز حضور در این مسابقات مهم را به دست آورد.

ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم اما کره جنوبی، ژاپن و حتی استرالیا رویای حضور در جمع دنیا را در سر می پرورانند و همانطور که شاهد بودیم تیم های ملی امید ژاپن و کره جنوبی به نیمه نهایی المپیک لندن رسیدند در حالی که حدود نیم قرن است که حسرت صعود به المپیک را می خوریم.

فوتبال ما تغییری نخواهد کرد چرا که آدم های آن و تفکر حاکم به این سیستم عوض نمی شود، ما همچنان به رویه سابق مان ادامه می دهیم و باز هم آدم های امتحان پس داده برای فوتبال ما تصمیم می گیرند، آدم هایی که از جنس این رشته نیستند و از فوتبال روز دنیا اطلاع چندانی ندارند.

با چنین وضعیتی چگونه می توانیم انتظار رشد و پیشرفت این رشته جذاب و پرطرفدار را در کشورمان داشته باشیم؟

چگونه ممکن است که مدیران غیرفوتبالی فوتبال ما از فوتبال روز دنیا عقب باشند و ما به آن سطحی از حرفه ای گری و پیشرفت برسیم که دیگر صعود به جام جهانی رویای دست نیافتنی برای ما نباشد؟

فوتبال ما در مسیر رشد و پیشرفت قرار نخواهد گرفت مگر اینکه فوتبال دست آدم های فوتبالی افتاده و توسط آنها اداره شود.

امروز در جمع، هیئت رئیسه و هیئت مدیره فدراسیون فوتبال کمتر آدم های فوتبالی را شاهد هستیم و فوتبال به دست غریبه ها نسبت به این رشته اداره می شود.

آدم هایی که کی روش را آورده اند و پشت او پنهان شده اند و مسئولیت نمی پذیرند. در سال های اخیر فوتبال ایران ناکامی های بسیار زیادی را تجربه کرده اما شاهد پاسخگویی یا عذرخواهی مدیران ارشد فدراسیون نبودیم و همواره توپ را به زمین دیگران انداختند تا خودشان را از این همه شکست و ناکامی مبرا کنند.

امروز هم کارولوس کی روش سپر بلای آنها شده و در صورت ناکامی احتمالی در را صعود به جام جهانی، این مرد پرتغالی را سیبل انتقادات قرار خواهند داد اما اگر به یاری خدا و همت بچه ها جواز صعود به جام جهانی را به دست آوریم، همین مدیران برای گرفتن عکس یادگاری با ملی پوشان یکدیگر را زیر پا له خواهند کرد تا افتخار این صعود را به نام خودشان ثبت کنند.

امروز فوتبالی خانه نشین هستند و غریبه ها سکان هدایت این رشته را بر عهده گرفته اند، فوتبالی هایی مثل محمد دادکان، داریوش مصطفوی، ناصر نوآموز و... باید خانه نشین باشند تا غیر فوتبالی ها بر این رشته حکومت کنند.
همین آدم هایی غیر فوتبالی و غریبه با این رشته آنقدر ضعیف عمل کرده اند که امروز شاهد نزول شدید ایران در رنکینگ جهانی هستیم.

در روزگاری نه چندان دور ایران رتبه 17 رنکینگ جهانی را بر عهده داشت و امروز پله شصتم دنیا را در اختیار داریم.

ناکارآمدی مدیران ارشد فدراسیون فوتبال باعث شده تا امروز دبیر کل فدراسیون فوتبال به عنوان سرپرست تیم ملی روی نیمکت تیم اول کشورمان بنشیند تا شأن و منزلت دبیر کل فدراسیون نه به لحاظ شخصی حقیقی بلکه به لحاظ حقوقی زیر سئوال برود ضمن اینکه سرپرست تیم ملی چندان نقشی هم در مشکلات درون تیمی نخواهد داشت چرا که کی روش بعید است حرف او را قبول کنند بنابراین جایگاه سرپرست تیم ملی هم زیر سئوال رفته است./آق