به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، تاملی کوتاه در آنچه که در بیست و چهارم سپتامبر 1944 از زبان یگانه مکار سیاست انگلستان، وینستون چرچیل جاری شده است کافیست تا ما را به مروری بر صفحه های سیاهی از تاریخ در مورد ماده DDT وا دارد:

چرچیل می گوید: «ما عوامل پیشگیری فراوانی علیه بیماری های گرمسیری و حمله تمامی انواع حشرات از شپش گرفته تا پشه ها و عقب راندن آن ها کشف کرده ایم. DDT پودر فوق العاده ای است که کاملا بررسی و آزمایش شده و نشان داده شده است که نتایج اعجاب انگیزی دارد و بعد از این در حجم های عمده توسط نیروهای بریتانیایی در برمه و نیروهای آمریکایی و استرالیایی در اقیانوسیه و هند در تمامی مناطق استفاده خواهد شد». در این گزارش به اهداف پشت پرده جمعیت زدایی با اعلام ممنوعیت استفاده از DDT خواهیم پرداخت.

DDT آفت کشی بود که برای اولین بار در سال 1874 ساخته شد ولی با توجه به عدم شناسایی کامل ساختار و فعالیت آن تا سال 1930 توجهی به آن نشد. در اواخر دهه سی میلادی، پائول موللر (Paul H. Müller) قابلیت DDT برای کشتن حشرات موذی را معرفی کرد. با توجه به اثرات اعجاب انگیز این ماده در کاهش مرگ و میر انسان ها و نیز افزایش تولیدات کشاورزی، موللر در سال 1948 جایزه نوبل پزشکی را برنده شد. ویکتور فرولیشر (Victor Froelicher) که با کارهای موللر آشنا بود؛ در اکتبر 1942، DDT را به اداره تحقیقات و توسعه علمی ارتش آمریکا معرفی کرد. با بررسی کارهای موللر، کارشناسان ارتش آمریکا با زیرکی تمام به اهمیت فوق العاده DDT پی بردند.



 در آن دوران بیماری مالاریا نیروهای دریایی آمریکا را که درگیر کشمکش با نیروی دریایی ژاپن بودند از پا انداخته بود. بلافاصله ارتش وارد مذاکره با کارخانه های سم سازی شد تا DDT را به صورت انبوه تولید کرده و از آن برای مقابله با گسترش بیماری مالاریا بین تفنگداران دریایی آمریکا استفاده کند. به علاوه ارتش آمریکا از DDT برای ضد عفونی کردن تمامی مناطق جنگی پس گرفته شده از آلمانی ها نیز استفاده کرد. برای مثال پس از عقب نشینی ارتش آلمان از ایتالیا، نیروهای آمریکایی با استفاده از DDT بیماری های واگیردار قابل انتقال با حشرات و جوندگان را در شهرهای این کشور کنترل کردند و توانستند از مرگ و میر افراد غیر نظامی فراوانی جلوگیری کنند.

             
در اواخر جنگ جهانی دوم این ماده فقط در مناطق جنگی کاربرد داشت؛ اما با پایان یافتن جنگ و با توجه به کارایی فوق العاده آن، DDT در اختیار آژانس های بهداشت عمومی سراسر جهان قرار گرفت. از آنجا که درصد بالایی از بیماری های عفونی شناخته شده انسان توسط حشرات منتقل می شد؛ استفاده از DDT برای کشتن حشرات امری معقول به نظر می رسید. هم چنین حشرات، موجب از بین رفتن محصولات کشاورزی و قحطی و گرسنگی هم می شدند. به همین دلیل DDT به عنوان یک ناجی بزرگ مطرح شد که علاوه بر جلوگیری از کشتار انسان ها توسط عوامل بیماری زا به افزایش تولید غذا نیز کمک می کرد.


 آمریکا از اولین کشورهایی بود که از  DDT  در اهداف غیر نظامی بهره برد. از سال 1946 سازمان بهداشت عمومی آمریکا از DDT برای مبارزه با مالاریا استفاده کرد. پروژه موفقیت آمیز بود تا جایی که در سال 1952 فقط دو مورد از ابتلا به مالاریا از سراسر آمریکا گزارش شد. کشورهای دیگر به سرعت از آمریکا الگوبرداری کرده و به استفاده گسترده از DDT روی آوردند. کارخانه های بزرگی برای تولید آن ساخته شد و کشورهای جهان سوم با توجه به قیمت ارزان آن به راحتی می توانستند آن را خریده و استفاده کنند.


در نیمه دهه 50 مالاریا در اروپا ریشه کن شد و تعداد مبتلایان به مالاریا در آفریقای جنوبی 80 درصد کاهش یافت. در سال 1946 حدود 2 میلیون و 800 هزار نفر در سریلانکا مبتلا به مالاریا بودند که با استفاده از DDT این تعداد در سال 1963 به رقم اعجاب انگیز 17 نفر رسید. DDT مرگ و میر مالاریا در هند را نیز به صفر رساند. در کل DDT توانست ابتلا به مالاریا را در آسیا و آمریکای لاتین 99 درصد کاهش دهد.


 با این حال نگاه به DDT با ظهور مشکوک راشل کارسون (Rachel Carson) و نوشته هایش که سرتاسر سوء استفاده از علم و علمی جلوه دادن یک سری فرضیات بود؛ راه دیگری در پیش گرفت. در سال 1958 ویراستار یک مجله آمریکایی از راشل خواست که به عنوان یک زیست شناس مطالبی را در مورد حمایت از طبیعت و مضرات استفاده از DDT بنویسد. راشل شروع به نوشتن سلسه خذعبلاتی کرد که در سال 1962 به صورت کتابی با نام بهار خاموش به چاپ رسید. راشل در این کتاب با آب و تاب فراوان از شهری سخن می گوید که مردم آن مسموم شده اند و بهار در آنجا خاموش است زیرا تمامی پرندگان به دلیل استفاده از حشره کش هایی مانند DDT مرده اند! 


این کتاب از بنیه علمی برخوردار نبود و اطلاعات غلط و بی پایه ای در مورد انقراض جانداران در اثر استفاده از DDT ارائه می داد و ادعا می کرد این ماده سرطان زا است؛ موضوعی که هیچ گاه به اثبات نرسید. وحشت انتشار داده شده توسط این کتاب و مانور رسانه ای قوی پشتیبانی کننده آن ترس از DDT را به خارج از مرزهای آمریکا کشاند. طبق هشدارهای کارسون برخی دولت ها استفاده از DDT را برای مبارزه با مالاریا ممنوع اعلام کردند. نتایج وحشتناک بود.


 برای مثال در سیرالئون که در سال 1963 فقط 17 مورد مرگ در اثر مالاریا گزارش شده بود؛ ممنوعیت استفاده از DDT در سال 1964، به  مرگ و میری در حد سالانه نیم میلیون نفر انجامید. در برخی کشورها نتایج اسفناک تر هم بود. با این حال دست های پر قدرتی وجود داشت که به تبلیغ خطرناک بودن DDT برای محیط زیست می پرداخت و سعی می کرد استفاده از این ماده را که به افزایش تولیدات کشاورزی و کاهش مرگ و میر انسانی منجر می شد وحشتناک و مدهش نشان دهد.


 در سال 1970 گزارش بسیار قابل توجهی از سوی آکادمی ملی علوم در آمریکا منتشر شد که در آن آمده است: «استفاده از DDT موجب افزایش بالای تولیدات کشاورزی شده و انسان های بی شماری را از بیماری هایی خطرناکی ماند تیفوس و مالاریا نجات داده است. در حقیقت، تخمین زده می شود که در کمی بیش از دو دهه آینده DDT از مرگ و میر حدود 500 میلیون نفر که ممکن بود در اثر مالاریا بمیرند جلوگیری کند.

 ممنوعیت استفاده از این ماده مفید تنها در صورتی معقول خواهد بود که ثابت شود استفاده از آن نتیجه ای برای پیشرفت بشر در بر ندارد. تمامی موادی که به عنوان جایگزین برای DDT در نظر گرفته شده هم گران قیمت هستند و هم خطر بسیار بیشتری از آن برای انسان و طبیعت دارند».
علی رغم تاییدات این مرکز علمی کسانی که به ظاهر از حفاظت از محیط زیست دم می زدند بر ممنوعیت استفاده از DDT پافشاری کردند.

در میان این افراد اشخاصی همچون پائول ارلیش وجود داشت که کتاب "بمب جمعیت" او برای مدیران برنامه های مبارزه با افزایش جمعیت کره زمین مقدس محسوب می شود. با این حال روز به روز بر شدت تبلیغات علیه DDT افزوده می شد و همکاری کاملا مشکوکی بین رسانه ها، مدعیان حفاظت از محیط زیست و طرفداران کاهش جمعیت زمین به وجود آمده بود.

کارشناسان آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا وارد میدان شده و طی یک تحقیقی که 7 ماه به طول انجامید با به کارگیری 125 کارشناس به بررسی ادعاهای مطرح شده پرداخت. در گزارش این تحقیق آمده است: «استفاده از DDT با شرایط و دستور مصرفی که فعلا وجود دارد بر روی آب های شیرین، ماهی ها، موجودات زنده آبگیرها، پرنده های وحشی یا دیگر جانوران وحشی هیچ گونه تاثیر ناگواری ندارد.  DDT سرطان زا نبوده و در انسان موجب جهش ژنتیکی یا ناهنجاری جنین نمی شود». اما رییس آژانس توجهی به نتایج این تحقیق نشان نداد.

ویلیام راکلشاس (William D. Ruckelshaus) که ریاست آژانش را به عهده داشت حتی حاضر نشد جلسه ای یک ساعته با تیم تحقیقاتی برگزار کند و بالاخره بدون خواندن گزارش تحقیق، در سال 1972 استفاده از DDT را در آمریکا ممنوع اعلام کرد.
 

اما پشت پرده ماجرا آنجا رخ می نماید که می بینیم آژانس توسعه بین المللی آمریکا که در آن سال ها سخت درگیر برنامه های کاهش جمعیت در سراسر جهان بود نیز وارد بحث استفاده از DDT شده است. پس از اعلام ممنوعیت استفاده از DDT در آمریکا، این آژانس جهانی سازی این تصمیم را به عهده گرفته و اعلام کرد از پروژه های بین المللی که به هر نحوی با استفاده از DDT در ارتباط باشند حمایت نخواهد کرد.
همچنین به کشورهای جهان سوم اعلام شد که اگر خواستار کمک های آژانس توسعه بین المللی آمریکا یا سایر کمک ها مالی بین المللی هستند باید استفاده از DDT و مبارزه علیه مالاریا را متوقف کنند. این خواسته آژانس دقیقا مشابه خواسته دیگر او بود که در مرود جمعیت مطرح شد.


 آژانس در محدودیت تحمیلی دیگری اعطای هرگونه کمک های مالی به کشورهای جهان سوم را منوط به اجرای برنامه های کاهش جمعیت توسط دولت این کشورها کرده بود. حتی اگر کشوری این شرط را نمی پذیرفت باز دچار مشکل می شد.

زیرا که صادرات DDT از آمریکا ممنوع شده بود و دیگر بهای آن در حدی نبود که کشورهای فقیر قادر به تهیه آن باشند. در نتیجه راهی به جز گردن نهادن به خواسته های آژانس نداشتند که ماموریت نخست آن در آن زمان کاهش رشد جمعیت جهان به خصوص در کشورهای فقیر آسیایی، آفریقایی و آمریکای جنوبی بود.

در نتیجه بیماری های منتقله توسط حشرات دوباره شیوع یافت. تخمین زده می شود مرگ و میر ناشی از مالاریا در آفریقا که در صورت استفاده از DDT جلوی آن گرفته می شد؛ به 100 میلیون نفر می رسد. الکساندر کینگ که از بنیان گذاران کلوب روم است در سال 1990 گفته است: «هنگامی که DDT برای مصارف غیرنظامی مطرح شد من به ماجرا شک کردم. در کشور گویان در طی دو سال DDT مالاریا را از بین برده است اما در همان دوره نرخ زاد و ولد دو برابر شده است. بنابراین نارضایتی اصلی من از نتایج استفاده از DDT این است که این ماده مشکل جمعیت را شدیدا افزایش داده است».


براین اساس، در یک رویکرد کاملا ظالمانه برنامه ریزان کاهش جمعیت جهانی از به کارگیری یک یافته علمی نجات بخش که می توانست به کاهش مرگ و میر انسان ها کمک کند جلوگیری کردند. چنان که ذکر شد در سال 1970 آکادمی ملی علوم آمریکا اعلام کرد «در کم تر از دو دهه آیندهDDT  از مرگ 500 میلیون انسان در اثر بیماری مالاریا جلوگیری خواهد کرد».

این خبر به مذاق مدافعان کنترل جمعیت جهان خوش نیامد و بلافاصله پس از یک عملیات رسانه ای وسیع استفاده از این ماده را غیر قانونی اعلام کردند. تا سال 1970 تمامی منابع علمی معتبر بر کارایی و همچنین بی خطر بودنDDT  برای انسان و جانوران اذعان داشتند و حتی هم اکنون نیز مدارک علمی معتبری برای اثبات مضر بودن DDT در دسترس نیست.


در واقع این ماده سالم ترین و ارزان ترین نوع از مواد شناخته شده برای مبارزه با مالاریا بود. در نتیجه جهان سوم به راحتی می توانست به آن دست پیدا کرده و بیماری های حاصل از حشرات ناقل را کنترل کند. این اتفاق برای برنامه های کنترل جمعیت جهان به هیچ وجه خوشایند نبود و به بهانه خطرناک بودن این ماده برای محیط زیست استفاده از آن را ممنوع اعلام کردند و داستان هایی ساختند که مثلا می گفتDDT  باعث نازک شدن پوسته تخم پرندگان و در نتیجه بر هم خوردن تعادل طبیعت می شود و یا از طریق نفوذ در خون سلامتی انسان را تهدید می کند.

گزارش های فراوانی وجود دارد که بر ساختگی بودن همه این ادعاها و سوء استفاده از موضوعات علمی اشاره دارند. هدف از این کار جلوگیری از کاهش مرک و میر مردم کشورهای فقیر بوده است. مردمی که به زعم بنیان گذاران نظم نوین جهانی در برنامه های آینده جهان جایی ندارند و باید به روش های مختلف از روی زمین محو شوند.

..........................................................................................

منابع و مآخذ: