رفتی به بزم آینه هایی نسوخته

جا مانده است از تو صدایی نسوخته

ای لاله چون شقایق پیدا نمی‌شود

بر پیکر رشید تو جایی نسوخته

پرواز :سبز و آبی و پروانه : سرخ و زرد

... دروازه ای به سوی فضایی نسوخته

تصویر یک مکعب و یک مشت استخوان

همراه چند پاره از آئینه سوخته

در شعله های یاس امیدم به رویشت

باور کن ، آی عشق ! ـ کجایی ؟! ـ  نسوخته

در نقطه عروج تو با همرهان تو

تنها به دست آمده پایی نسوخته !

هر چند آسمان هم آتش گرفته است

پرهای مرغهای هوایی نسوخته

گفتی که رسم آمدن عاشقانه نیست

از سرزمین عشق بیایی نسوخته !