نماز صحنه نمایش زیبایی از پیوند نیستی با همه هستی است . تجلی رها شدن ناسوتیان در ملکوت است. اوج گرفتن خاک به افلاک است.

دستیابی به رمز و راز این تحول و چگونگی این حرکت ، هدیه ای است که در ساحت فکری و ذوقی سینماگر بسان دست یافتن به نبض حیات معنوی مخاطبین است تا آنچه را که می اندیشد و معارفی راکه خود چشیده و معنایی را که در آن غرق شده است به فراوانی منتشر و ساطع نماید.

سینمای انقلاب اسلامی در پیوند با مفاهیم و پیام هایی از جنس نماز که عصاره ایمان است می تواند در مسیر دستیابی به هدایت واقعی خود گام نهد. سینماگری که ایمان به غیب دارد و نماز بپای دارد نه تنها خودش که اثرش نیز پرهیزکارخواهد بود.

نماز در اسلام بر خلاف سایر ادیان که شیوه های عبادت یا به صورت ایستاده یا نیمه نشسته و یا نشسته و گاه درازکش است عالی ترین اشکال و زیباترین صورت ها را جمع کرده است که از منظر زیباشناختی می تواند الگوی کاملی برای آرایش یک اثر سینمایی باشد که چگونه می توان از نظر آئینی به کمال صورت و سیرت دست یافت.

تلاش هایی می شود هیچ رد و نشانی از هویت وشعائر دینی در آثار سینمایی دیده نشود و اگر انگیزه های پاکی در جهت آن قدم برداشت در نقد و تحلیل ها با مهر بی هنری از رونق بیفتد و دیده نشود . به نظر می رسد برگزاری این جشنواره در کنار ارج نهادن به تلاش های فیلمسازانی که در قاب دوربین خود قیام وقعود و رکوع و سجود معنوی را تجربه می کنند می تواند مسیرسینمایی که می خواهد نشان فرهنگی خود را از هویت و معارف دینی اخذ کند و با تجربه های حرفه ای تر در عرصه سینما برای حضور نماز و معارف آن حضور یابد هموار سازد./س