دشمنان دوست داشتني در خانه
اموال و اولاد انسان اگر در مسير الهي قرار گيرند به صبغه الهى در مىآيند و رنگ ايمان و عمل صالح مىپذيرند، و مايه قرب به خداوند متعال مىشوند.
به گزارش مجله شبانه
باشگاه
خبرنگاران، وبلاگ منتظران در جدیدترین نوشته خود آورده است:
اموال و اولاد انسان اگر در مسير الهي قرار گيرند به صبغه الهى در مىآيند و رنگ ايمان و عمل صالح مىپذيرند، و مايه قرب به خداوند متعال مىشوند، اما اموال و اولادى كه انسان را از خدا دور سازند و همچون بتى مورد پرستش قرار گيرند و مايه فساد و افساد گردند آتشگيرههاى جهنمند، و به گفته قرآن: دشمن جان انسان و دشمن سعادت او هستند.
خانواده
مال و فرزند دليل قرب به خدا نيست!
وَ ما أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ بِالَّتِي تُقَرِّبُكُمْ عِنْدَنا زُلْفى إِلاَّ مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَأُولئِكَ لَهُمْ جَزاءُ الضِّعْفِ بِما عَمِلُوا وَ هُمْ فِي الْغُرُفاتِ آمِنُونَ (سبا/ 37)
و اموال و فرزندانتان آن گونه (فضيلتى) نيست كه شما را به پيشگاه ما نزديك گرداند، مگر كسانى كه ايمان آورده و كار شايسته انجام دادهاند.
پس آنانند كه برايشان دو برابر آن چه عمل كردند پاداش است و آنانند كه در غرفهها و طبقات (بهشتى) آسوده خاطرند.
اين اشتباه بزرگى است كه دامنگير گروهى از عوام شده است كه تصور مىكنند آنها كه در اين جهان از نظر مادى گرفتار محروميتند مغضوب و مطرود درگاه خدا هستند و آنها كه در رفاه نعمت غوطهورند محبوب و مقبول او مىباشند.
چه بسيار افراد محرومى كه با اين وسيله آزمايش مىشوند و به برترين مقامات مىرسند، و چه بسيار افراد متنعمى كه اموال و ثروتشان بلاى جانشان و مقدمه مجازاتشان است.
مگر قرآن در آيه 15 سوره تغابن صريحا نمىگويد: «إِنَّما أَمْوالُكُمْ وَ أَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ وَ اللَّهُ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظيمٌ». "اموال فرزندان شما وسيله آزمايش شما هستند و پاداش عظيم نزد خدا است".
كسانى كه به مال و فرزند زياد افتخار مىكنند بدانند كه كثرت مال و فرزند هميشه نشانهى گشايش رزق نيست، بلكه گاهى خداوند افرادى را با سرمايه عذاب مىدهد. «فَلا تُعْجِبْكَ أَمْوالُهُمْ وَ لا أَوْلادُهُمْ إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ بِها» (توبه، 55)
تمام معيارها به اين دو امر باز مىگردد" ايمان" و عمل" صالح" از هر كس و در هر زمان و در هر مكان، و از هر قشر و هر گروه، و تفاوت انسانها در پيشگاه خدا به تفاوت درجات ايمان و مراتب عمل صالح آنها است، و جز اين چيز ديگرى نيست
اين سخن بدان معنى نيست كه انسان دست از تلاش و كوشش لازم براى زندگى بر دارد، بلكه هدف اين است كه داشتن امكانات اقتصادى و نيروى انسانى فراوان هرگز معيار ارزش معنوى انسانها در پيشگاه خدا نمىشود.
سپس به معيار اصلى ارزشهاى انسانها و آنچه مايه تقرب به درگاه خدا مىشود پرداخته مىگويد:" مگر كسانى كه ايمان آورند و عمل صالح انجام دهند كه براى آنها در برابر اعمالشان پاداش مضاعف است، و در غرفههاى بهشتى در نهايت امنيت به سر مىبرند" (إِلَّا مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَأُولئِكَ لَهُمْ جَزاءُ الضِّعْفِ بِما عَمِلُوا وَ هُمْ فِي الْغُرُفاتِ آمِنُونَ).
بنا بر اين تمام معيارها به اين دو امر باز مىگردد" ايمان" و عمل" صالح" از هر كس و در هر زمان و در هر مكان، و از هر قشر و هر گروه، و تفاوت انسانها در پيشگاه خدا به تفاوت درجات ايمان و مراتب عمل صالح آنها است، و جز اين چيز ديگرى نيست.
حتى علم دانش و انتساب به افراد بزرگ، حتى به پيامبران، اگر توأم با اين دو معيار نباشد به تنهايى چيزى بر ارزش انسان نمىافزايد.
اينجا است كه قرآن با صراحت بىنظيرش قلم بطلان بر تمام پندارهاى انحرافى و خرافى در زمينه عوامل قرب به پروردگار، و ارزش وجودى انسان كشيده، و معيار اصيل را در دو چيز خلاصه كرده كه همه انسانها قدرت بر تحصيل آن را دارند، و امكانات و محروميتهاى مادى در آن مؤثر نيست.
پدر و مادر بچه
آرى اموال و اولاد نيز اگر در اين مسير قرار گيرند به همين صبغه الهى در مىآيند و رنگ ايمان و عمل صالح مىپذيرند، و مايه قرب خدا مىشوند، اما اموال و اولادى كه انسان را از خدا دور سازند و همچون بتى مورد پرستش قرار گيرند و مايه فساد و افساد گردند آتشگيرههاى جهنمند، و به گفته قرآن: دشمن جان انسان و دشمن سعادت او هستند:
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْواجِكُمْ وَ أَوْلادِكُمْ عَدُوًّا لَكُمْ فَاحْذَرُوهُمْ:" اى كسانى كه ايمان آوردهايد بعضى از همسران و فرزندان شما دشمن شما هستند، از آنها بر حذر باشيد"! (تغابن- 14).
ضمنا " ضعف" تنها به معنى" دو چندان" نيست، بلكه به معنى" چند برابر" آمده است، و در آيه مورد بحث به همين معنى است، زيرا مىدانيم پاداش هر كار نيك در نزد خدا حد اقل ده برابر است، مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها (انعام- 160) و گاه به مراتب از اين هم فراتر مىرود.
" غرفات" جمع" غرفه" به معنى حجرههايى است در طبقه بالا قرار گرفته كه هم نور بيشتر دارد و هم هواى بهتر، و هم از آفات به دور است، به همين دليل اين تعبير در مورد برترين منازل بهشت به كار رفته است.
تعبير به آمنون (كسانى كه در امنيت به سر مىبرند) در مورد بهشتيان تعبير بسيار جامعى است كه آرامش روح و جسم آنها را از هر نظر منعكس مىكند، چرا كه نه ترس فنا و زوال و مرگ دارند، و نه ترس هجوم دشمن، و نه بيمارى و آفت و اندوه، و نه حتى ترس از ترس! و نعمتى برتر از اين نيست كه انسان از هر نظر در امنيت به سر برد، همان گونه كه بلائى بدتر از ناامنى در جنبههاى مختلف زندگى وجود ندارد.
پيامهاي آيه:
1ـ به تبليغات و تفكّرات غلط دشمنان پاسخ دهيد. كفّار (در آيه 35) مىگفتند: ما با داشتن اموال و فرزندانِ بيشتر، عذاب نمىشويم. «نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوالًا وَ أَوْلاداً وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ»، اين آيه پاسخ مىدهد: كه مال و فرزند سبب در امان ماندن از عذاب نيست. «وَ ما أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ» ...
2ـ قرب به خدا، هميشه براى انسان يك هدف بوده امّا گاهى انسان براى رسيدن به آن راهها و وسايل نادرستى را انتخاب كرده است، نظير بت پرستى. «ما نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ زُلْفى» (زمر، 3)، «وَ ما أَمْوالُكُمْ ... عِنْدَنا زُلْفى»
3ـ داشتن مال و فرزند و ساير امكانات، نشانهى رشد و كمال نيست، بلكه بهرهگيرى صحيح از آنها كمال است. «وَ ما أَمْوالُكُمْ ... إِلَّا مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً» (آرى، اگر مال و فرزند در راستاى ايمان و عمل صالح باشد، وسيلهى قرب است.) «وَ ما أَمْوالُكُمْ ... إِلَّا مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ»
4ـ گرچه پاداش دو برابر داده مىشود ولى باز هم در برابر عمل است. «جَزاءُ الضِّعْفِ بِما عَمِلُوا»
5ـ در بهشت، هيچ گونه بيمارى، ترس، اندوه و اضطرابى وجود ندارد. «آمِنُونَ»
اموال و اولاد انسان اگر در مسير الهي قرار گيرند به صبغه الهى در مىآيند و رنگ ايمان و عمل صالح مىپذيرند، و مايه قرب به خداوند متعال مىشوند، اما اموال و اولادى كه انسان را از خدا دور سازند و همچون بتى مورد پرستش قرار گيرند و مايه فساد و افساد گردند آتشگيرههاى جهنمند، و به گفته قرآن: دشمن جان انسان و دشمن سعادت او هستند.
خانواده
مال و فرزند دليل قرب به خدا نيست!
وَ ما أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ بِالَّتِي تُقَرِّبُكُمْ عِنْدَنا زُلْفى إِلاَّ مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَأُولئِكَ لَهُمْ جَزاءُ الضِّعْفِ بِما عَمِلُوا وَ هُمْ فِي الْغُرُفاتِ آمِنُونَ (سبا/ 37)
و اموال و فرزندانتان آن گونه (فضيلتى) نيست كه شما را به پيشگاه ما نزديك گرداند، مگر كسانى كه ايمان آورده و كار شايسته انجام دادهاند.
پس آنانند كه برايشان دو برابر آن چه عمل كردند پاداش است و آنانند كه در غرفهها و طبقات (بهشتى) آسوده خاطرند.
اين اشتباه بزرگى است كه دامنگير گروهى از عوام شده است كه تصور مىكنند آنها كه در اين جهان از نظر مادى گرفتار محروميتند مغضوب و مطرود درگاه خدا هستند و آنها كه در رفاه نعمت غوطهورند محبوب و مقبول او مىباشند.
چه بسيار افراد محرومى كه با اين وسيله آزمايش مىشوند و به برترين مقامات مىرسند، و چه بسيار افراد متنعمى كه اموال و ثروتشان بلاى جانشان و مقدمه مجازاتشان است.
مگر قرآن در آيه 15 سوره تغابن صريحا نمىگويد: «إِنَّما أَمْوالُكُمْ وَ أَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ وَ اللَّهُ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظيمٌ». "اموال فرزندان شما وسيله آزمايش شما هستند و پاداش عظيم نزد خدا است".
كسانى كه به مال و فرزند زياد افتخار مىكنند بدانند كه كثرت مال و فرزند هميشه نشانهى گشايش رزق نيست، بلكه گاهى خداوند افرادى را با سرمايه عذاب مىدهد. «فَلا تُعْجِبْكَ أَمْوالُهُمْ وَ لا أَوْلادُهُمْ إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ بِها» (توبه، 55)
تمام معيارها به اين دو امر باز مىگردد" ايمان" و عمل" صالح" از هر كس و در هر زمان و در هر مكان، و از هر قشر و هر گروه، و تفاوت انسانها در پيشگاه خدا به تفاوت درجات ايمان و مراتب عمل صالح آنها است، و جز اين چيز ديگرى نيست
اين سخن بدان معنى نيست كه انسان دست از تلاش و كوشش لازم براى زندگى بر دارد، بلكه هدف اين است كه داشتن امكانات اقتصادى و نيروى انسانى فراوان هرگز معيار ارزش معنوى انسانها در پيشگاه خدا نمىشود.
سپس به معيار اصلى ارزشهاى انسانها و آنچه مايه تقرب به درگاه خدا مىشود پرداخته مىگويد:" مگر كسانى كه ايمان آورند و عمل صالح انجام دهند كه براى آنها در برابر اعمالشان پاداش مضاعف است، و در غرفههاى بهشتى در نهايت امنيت به سر مىبرند" (إِلَّا مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَأُولئِكَ لَهُمْ جَزاءُ الضِّعْفِ بِما عَمِلُوا وَ هُمْ فِي الْغُرُفاتِ آمِنُونَ).
بنا بر اين تمام معيارها به اين دو امر باز مىگردد" ايمان" و عمل" صالح" از هر كس و در هر زمان و در هر مكان، و از هر قشر و هر گروه، و تفاوت انسانها در پيشگاه خدا به تفاوت درجات ايمان و مراتب عمل صالح آنها است، و جز اين چيز ديگرى نيست.
حتى علم دانش و انتساب به افراد بزرگ، حتى به پيامبران، اگر توأم با اين دو معيار نباشد به تنهايى چيزى بر ارزش انسان نمىافزايد.
اينجا است كه قرآن با صراحت بىنظيرش قلم بطلان بر تمام پندارهاى انحرافى و خرافى در زمينه عوامل قرب به پروردگار، و ارزش وجودى انسان كشيده، و معيار اصيل را در دو چيز خلاصه كرده كه همه انسانها قدرت بر تحصيل آن را دارند، و امكانات و محروميتهاى مادى در آن مؤثر نيست.
پدر و مادر بچه
آرى اموال و اولاد نيز اگر در اين مسير قرار گيرند به همين صبغه الهى در مىآيند و رنگ ايمان و عمل صالح مىپذيرند، و مايه قرب خدا مىشوند، اما اموال و اولادى كه انسان را از خدا دور سازند و همچون بتى مورد پرستش قرار گيرند و مايه فساد و افساد گردند آتشگيرههاى جهنمند، و به گفته قرآن: دشمن جان انسان و دشمن سعادت او هستند:
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْواجِكُمْ وَ أَوْلادِكُمْ عَدُوًّا لَكُمْ فَاحْذَرُوهُمْ:" اى كسانى كه ايمان آوردهايد بعضى از همسران و فرزندان شما دشمن شما هستند، از آنها بر حذر باشيد"! (تغابن- 14).
ضمنا " ضعف" تنها به معنى" دو چندان" نيست، بلكه به معنى" چند برابر" آمده است، و در آيه مورد بحث به همين معنى است، زيرا مىدانيم پاداش هر كار نيك در نزد خدا حد اقل ده برابر است، مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها (انعام- 160) و گاه به مراتب از اين هم فراتر مىرود.
" غرفات" جمع" غرفه" به معنى حجرههايى است در طبقه بالا قرار گرفته كه هم نور بيشتر دارد و هم هواى بهتر، و هم از آفات به دور است، به همين دليل اين تعبير در مورد برترين منازل بهشت به كار رفته است.
تعبير به آمنون (كسانى كه در امنيت به سر مىبرند) در مورد بهشتيان تعبير بسيار جامعى است كه آرامش روح و جسم آنها را از هر نظر منعكس مىكند، چرا كه نه ترس فنا و زوال و مرگ دارند، و نه ترس هجوم دشمن، و نه بيمارى و آفت و اندوه، و نه حتى ترس از ترس! و نعمتى برتر از اين نيست كه انسان از هر نظر در امنيت به سر برد، همان گونه كه بلائى بدتر از ناامنى در جنبههاى مختلف زندگى وجود ندارد.
پيامهاي آيه:
1ـ به تبليغات و تفكّرات غلط دشمنان پاسخ دهيد. كفّار (در آيه 35) مىگفتند: ما با داشتن اموال و فرزندانِ بيشتر، عذاب نمىشويم. «نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوالًا وَ أَوْلاداً وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ»، اين آيه پاسخ مىدهد: كه مال و فرزند سبب در امان ماندن از عذاب نيست. «وَ ما أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ» ...
2ـ قرب به خدا، هميشه براى انسان يك هدف بوده امّا گاهى انسان براى رسيدن به آن راهها و وسايل نادرستى را انتخاب كرده است، نظير بت پرستى. «ما نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ زُلْفى» (زمر، 3)، «وَ ما أَمْوالُكُمْ ... عِنْدَنا زُلْفى»
3ـ داشتن مال و فرزند و ساير امكانات، نشانهى رشد و كمال نيست، بلكه بهرهگيرى صحيح از آنها كمال است. «وَ ما أَمْوالُكُمْ ... إِلَّا مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً» (آرى، اگر مال و فرزند در راستاى ايمان و عمل صالح باشد، وسيلهى قرب است.) «وَ ما أَمْوالُكُمْ ... إِلَّا مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ»
4ـ گرچه پاداش دو برابر داده مىشود ولى باز هم در برابر عمل است. «جَزاءُ الضِّعْفِ بِما عَمِلُوا»
5ـ در بهشت، هيچ گونه بيمارى، ترس، اندوه و اضطرابى وجود ندارد. «آمِنُونَ»
