به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ؛ سیاه ترین روزهای تاریخ اسلام را در محرم و صفر رقم زدند و این سیاهی بر تارک صفر تا واپسین روزهایش باقی ماند. نوه آخرین پیامبر خدا (ص) را در سالروز رحلتش با زهر به شهادت رساندند و یک روز پس از آن واقعه، نوبت به شهادت رساندن نواده دیگر از خاندان پیامبر و از فرزندان پاک حضرت علی (ع) رسید.

حسن بن علی (ع) غربت علی را در منصب امامت و خلافت مسلمین دریافت و صلح را به ایشان تحمیل کردند و موسی بن الجعفر غربت را در مشهدالرضا درک نمود و خلافت عهدی فاقد مسئولیت را در دستگاه ظالم زمان پذیرفت و هر ظالم این دو امام مسلح به کلام و گنجینه غیب را برنتافتند و علی رغم فاصله گرفتن ایشان از هرگونه قیام ملسحانه -با هدف حفظ شیعیان- باز هم با دسیسه جگرشان را کاسه خون کردند؛ زهری که اگرچه چون فرق شکافته علی (ع) آثارش برای همگان نمایان نشد اما کاخ استبداد را لرزان تر از گذشته ساخت.

اینک اما شام غریبان یکی از آل عبا و شب شهادت غریب ترین غریبان است. ایشان در دوران حیات مبارک شان در میان حلقه عظیمی از شیعیان یا محبینشان بودند اما غربت در عین قربت شان فرصت قیام در برابر ظلم را سلب نموده بود. مسلمانان عافیت طلب نه در زمان امام حسن (ع) یکپارچگی جنگ با معاویه را داشتند و نه آن هنگام که هزاران تن برای شنیدن حدیثی از امام رضا (ع) گرد ایشان را می گرفتند، از خلوص اعتقاد برخوردار بودند و ایشان آگاه بود بر آنچه در دلهای آنان می گذشت.

بی شک بزرگ ترین ضربه به تشیع در روزگار حیات خاندان عصمت و طهارت، نه از جانب دشمنان که از جهل محبان بر پیکره این آیین پاک وارد آمد؛ محبانی که بر ریسمان الهی چند نزدند و برای دفاع از دینشان به امامشان متوسل نشدند یا اگر در ظاهر چنین کردند، در هنگامه آزمون های دشوار در مسیر حق طلبی به ایشان اقتدا نکردند.

ائمه هدی تلخی زهر جهل مسلمانانی را چشیدند که دین را محملی برای دنیایشان کرده بودند و قطره ای از خونشان را در راه اسلام فدا نمی کردند. مسلمانانی که دسته شان متاثر از القائات کارگزاران فاسد و زیرک مسیر حق را گم کرده بودند و رهبر حقیقی زمانشان را گم کرده بودند و دسته ای دیگرشان تحت تاثیر چرب و شیرین دنیا، به حقیقت دورانشان پشت کرده و خود را به تجاهل زده بودند.

دیروز شیعه عزادار کریم اهل بیت بود و امشب و صبح فردا، محبین اهل بیت در حرم امام هشتم به عزاداری برای مظلومیت ایشان خواهند پرداخت و ظلم هایی که به ایشان و سلسله معصومین علیهالسلام واقع شد را با اشک دیده مرور می کنند. در میان این مرور ایام تلخی که بر تشیع سرخ علوی گذشت، اما باید سرمنشا چنین حوادث تلخی را در نظر داشت و اجازه نداد در قرن حاضر تاریخ تکرار شود.

در غیبت حضرت حجت بن الحسن (عج)، مسیر حق را گم نکنیم !