به گزارش مجله شبانه  باشگاه خبرنگاران، وبلاگ تنهای غریب در جدیدترین پست خود اینگونه آورده است:

مراسم عزاداری و گریه ، مختص به ایران و این زمان نیست . تاریخچه ای دور و دراز دارد . تاریخچه ای که به همان صدر اسلام برمی گردد . به اولین کشته های در راه اسلام .

آن زمان که حضرت حمزه و جعفر طیارها به شهادت رسیدند و مردم و پیامبر اسلام (ص) بر آنان گریستند . بعد از آن هم یک عزاداری بزرگتری در مدینه به پا شد ، عزاداری برای از دست دادن حضرت محمد (ص) .

تا حدی که برخی از اصحاب آنچنان اندوهگین شدند که چیزی نمانده بود به وهم دچار شوند . این قصه ادامه داشت تا آخرین ولی خدا که بر پدرش گریست. اما در این میان مراسمی هم بوده که دنیا به خودش ندیده و هنوز که هنوز است عزادارانش زیاد و زیادتر می شوند . بالاخره بزرگی مصیبت ، بزرگی مراسم عزاداری هم می طلبد . درست بلافاصله بعد از شهادت امام حسین (ع) ، عزاداری ها شروع شد .

از همان هلهله ی زنان و کودکان در صحرا بگیرید تا خطبه های غرا و عمیق حضرت زینب (س) و امام سجاد (ع) . این واقعه به قدری بر امام سجاد (ع) سخت می گذشت که هر گاه حسین بن علی (ع) را به یاد می آورد ، آن قدر اشک می ریخت که محاسن شریفش پر از اشک می شد و بر گریه ی او ، حاضران گریه می کردند . از آن طرف آل امیه هم ، همه ی تلاشش را می کرد تا این واقعه را در ذهن های مردم به فراموشی بسپارد ، به طوری که در روز عاشورا ، خود و مجالس شان را زینت می دادند و به شادی می پرداختند . در این شرایط امام جز از طریق گریه راه دیگری برای زنده نگه داشتن این مصیبت بزرگ و انتقال آن به نسل های بعدی نداشتند . امام سجاد (ع) روزها را روزه می گرفت ، و با یاد تشنگی و گرسنگی پدرش ، افطار می کرد ؛ آنچنان که نان و اشکش یکی بود .

این روضه و مجلس و مراسم های عزاداری که در گوشه گوشه ی شهر علم شان برپاست ، در اثر تلاشهای پی در پی اهل بیت پیامبر (ص) صورت گرفته و در درجه ی بعد ، تلاش دوست داران در طول تاریخ .