رسول فروغي کمک داور فوتبال ايران، در گفتگو با خبرنگار ورزشي باشگاه خبرنگاران افزود: شغل اصلي من کارمند هواپيمايي است که اصلا داوري را يک شغل نمي دانم. داوران در فوتبال ايران حق الزحمه اي هستند و به طور مثال اگر در بازي نيز مصدوم شويد، کسي حالت را نمي پرسد.

وي ادامه داد: سال گذشته در يک ديدار ليگ برتري با مصدوميت شديد روبرو شدم که يک ماه دور از داوري بودم. قرار شده بود که براي قضاوت رقابت هاي قهرماني آسيا به چين بروم که 10 روز قبل از سفر به چين با عصا دنبال کارهايم و فيزيوتراپي افتادم.

فروغي تصريح کرد: من تنها نماينده ايران در اين رقابت هاي آسيايي بودم، ولي هيچ فردي حتي يکبار هم حالم را نپرسيد. در فوتبال ايران کمتر به مشکلات داوران رسيدگي مي کنند. اگر سالم باشي حالت را مي پرسند و مصدوم باشي به گوشه افتاده اي رهايت مي کنند.

داور فوتبال ايران تاکيد کرد؛ عشق و علاقه مرا به سوي داوري کشاند. از سال 69 تا به الان در کار قضاوت فوتبال هستم. اگر سال 69 به پيشنهادات کاري مربوط به رشته تحصيلي ام که ليسانس تربيت بدني بود موافقت مي کردم، بيشتر پيشرفت داشتم، از نظر مالي داوري
فوتبال هيچ آينده اي ندارد.

فروغي در مورد دستمزدهاي داوران گفت: در داوري فوتبال هيچ پولي وجود ندارد. داوري يک کار يا شغل نيست و دستمزد زيادي ندارد که با آن امرار معاش کرد. همسرم نيز يک کمک داور فوتبال است که در سال يک ميليون تومان نيز بدست نمي آورد.

وي در پايان گفت؛ دستمزد داوران يک درصد فوتباليست ها نيست، بعضي از داوران فقط با داوري زندگي شان را سپري مي کنند و بدون بيمه به قضاوت ادامه مي دهند. داوري شغل نيست، بلکه عشق است./آق