وی در ادامه گفت: یک تصویر بیش از هزاران کلمه، حرف برای گفتن دارد. ایهود باراک سرباز پیشین این نظام (رژیم)، افسر ارتش و رئیس کارکنان وزارت دفاع بوده نه یک مرد لاابالی کف خیابان. پس او باید بداند که یک فرمانده چه خصوصیات رفتاری باید داشته باشد. من هنوزهم با این توضیحات مطمئن نیستم که در شفاف کردن این تصویر حقیقی موفق بوده ام یا خیر.
اما در اتاق وزرا کسانی هستند که از مشکلات تنفسی رنج می برند و درحالی که از باراک خواسته اند تا سیگارش را خاموش کند، وی این کار را نمی کند.
اما از مشکلات فرهنگی و اخلاقی این مسئولان که بگذریم مسئله این است که دیگر نخست وزیران و مسئولان پیشین از جمله رابین، پرز، شارون و اولمرت همیشه منافع کشور (رژیم) را در اولویت قرار می دادند درصورتی که نتانیاهو و باراک منافع خود را در اولویت قرار می دهند. آنها در طول عمر کاریشان هرگز نتوانستند تصمیم درستی بگیرند. متاسفانه دیگر مسئولان نیز احساسی همچون من دارند و این دو را افرادی فرصت طلب و درفکر منافع شخصی می شناسند.
در این جلسه از یوال دیسکین خواسته شد که مثال هایی از آنچه که مدعی آن می باشد را جهت اثبات بیان کند.
دیسکین با اعتماد به نفس گفت: من مثال های فراوانی را در رابطه با گفته هایم دارم که برگرفته از تجربه شخصی ام در ارتباطات با این افراد، ملاقات ها، گفتگوهای خصوصی و مراحل تصمیم گیری می باشد.
تجربه های من، ترکیبی از بسیاری چیزهاست که من حیث المجموع "حس ناامنی و بی اعتمادی" نسبت به این دو را به وجود آورده است. آنچه که سبب شد تا من این دو را نالایق بخوانم موضوع "ایران" بود. هرگاه این دو از ایران صحبت کردند، پس از کلی گفتگو و بحث های کارشناسانه، این سوال را مطرح کردند که آیا عاقلانه است که ما به ایران حمله کنیم یا خیر؟ بدین معنا که حتی پس از بحث های فراوان بازهم به خانه اول بازگشتند.
این بحث ها در حالی هستند که هیچ رهبری، لایق سازماندهی چنین سناریویی (حمله اسراییل به ایران) نمی باشد. فرض کنیم که ما وارد این جنگ هم شدیم، چه کسی ضمانت می کند نتیجه دلخواه از این جنگ عاید اسراییل شود. بی بی (لقب نتانیاهو) یا باراک؟

 از قرار معلوم توهمات سران رژیم اشغالگر قدس باعث دیوانگی و بصورت جدی تر موجبات نابودی نتانیاهو و باراک را در محیط سیاسی این رژیم فراهم آورده است.