به گزارش مجله شبانه  باشگاه خبرنگاران، وبلاگ خداشناسی در جدیدترین نوشته خود آورده است:

ارتباط با خداوند مهمترین اصل در زندگی ما انسان­ها می­باشد و سایر شئون زندگی در صورتی ارزش و اعتبار پیدا می­کنند که مقدمه­ای برای برقراری ارتباط خالصانه با خدای یکتا باشند. اگر تشکیل خانواده، کاری ارزشمند است به خاطر آن است که این بنیان می­تواند انسان­ها را به آرامشی برساند تا در پرتو آن به عبادت خدای یکتا بپردازد و ارتباطی عاشقانه با خالق عالم هستی برقرار نماید.

اگر زندگی مشترک زناشویی بر اساس اصل خدامحوری بنا شود، این زندگی مقدمه­ی مبارکی برای تقرب به درگاه الهی و نیل به بالاترین درجات انسانی خواهد بود.

محوریت زندگی بر اساس معارف توحیدی و تقرب به درگاه الهی، در قرآن کریم هم مورد توجه قرار گرفته؛ تا جایی که قرآن کریم می­فرماید: «خود و خانواده­ی خویشتن را از آتشی که هیزم آن انسان­ها و سنگ­ها هستند، حفظ کنید؛ یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَ أَهْلیکُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَة».[1] زن و شوهر، علاوه بر آن که مسئول دین و ایمان خود هستند، مسئول دین و ایمان یکدیگر هم می­باشند.

پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) می­فرماید: «رحمت خداوند بر آن مردی که نیمه­ی شب برخیزد و نماز بخواند! سپس خانواده­اش را بیدار کند و آن­ها نیز نماز بخوانند. رحمت خداوند بر آن زنی که نیمه­ی شب برخیزد و نماز بگذارد! سپس شوهرش را بیدار کند و او نیز نماز بخواند».[2] لازم به ذکر است که این روایت به معنای اجبار اهل خانه در اقامه­ی نماز شب نیست. پیام اصلی این روایت تشویق اهل خانه به برقراری ارتباط و خلوت با خدای یکتا و انجام برخی از مستحبات در حد توان و ظرفیت است. معنای روایت این است که خانواده­ی خود را تشویق به نماز شب کنید و اگر دوست داشتند نماز شب بخوانند، آن­ها را بیدار کنید تا آن­ها هم از این توفیق بزرگ بی­بهره نمانند. البته در این صورت هم نباید هیچ اجباری در کار باشد.    

تشویق خانواده به شرکت در مجالس اهل بیت (علیهم­السلام) و نیز شرکت مستمر در نماز جماعت مسجد از بهترین کارهایی است که موجب باز شدن درهای رحمت الهی، و ضامن رستگاری و آرامش خانوادگی باشد.   

اگر مبنای زندگی ما بر اساس معارف توحیدی و اصل خدامحوری باشد، مشکلات خانوادگی از زندگی رخت برمی­بندد و یا این­که نهایتا به حداقل مشکلات تنزّل می­یابد. امیرالمؤمنین (علیه­السلام) در روایت زیبایی می­فرماید: «کسی که آن­چه را میان او و خداوند است اصلاح کند، خداوند هم آن­چه را میان او و مردم است اصلاح فرماید. هر کس کار آخرتش را به اصلاح آورد، خداوند کار دنیایش را اصلاح کند؛  مَنْ أَصْلَحَ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ أَصْلَحَ  اللَّهُ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النَّاسِ وَ مَنْ أَصْلَحَ أَمْرَ آخِرَتِهِ  أَصْلَحَ اللَّهُ لَهُ أَمْرَ دُنْیَاهُ».[3] بسیاری از مشکلاتی که در مواجهه با دیگران داریم، به دلیل ضعف رابطه با خدای یکتا است. ارتباط خالصانه با خدای یکتا موجب می­شود تا ملائکه­ی رحمت الهی بر ما و خانواده­ی ما نازل شوند و آرامش و سکون را به ما اهدا نمایند. در قرآن کریم چنین آمده است: «إِنَّ الَّذینَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَةُ أَلاَّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتی‏ کُنْتُمْ تُوعَدُونَ؛ به یقین کسانى که گفتند: «پروردگار ما خداوند یگانه است!» سپس استقامت کردند، فرشتگان بر آنان نازل مى‏شوند که: «نترسید و غمگین مباشید، و بشارت باد بر شما به آن بهشتى که به شما وعده داده شده است!»[4]

در مشاوره­ها با مشکلات و معضلات متعددی روبروی هستیم که درمان واقعی بسیاری از آن­ها در برقراری ارتباط با خالق هستی است. هر چند علت بروز برخی از مشکلات خانوادگی را باید در ناآگاهی از اصول زندگی زناشویی و برخی علل دیگر جستجو کرد؛ اما به جرأت می­توان گفت مهمترین علت در بروز مشکلات خانوادگی (مخصوصا خانواده­هایی که تا پیش از این زندگی خوب و آرامی داشته­اند) گناه و معصیت خاصی است که یکی از آن­ها انجام داده است. به عبارت دیگر، دست رحمت خدای متعال در زندگی، و نزول ملائکه­ی رحمت، موجب می­شود تا زن و شوهر زندگی خوبی در کنار یکدیگر داشته باشند. از طرفی گناه و معصیت موجب می­شود تا رحمت الهی از زندگی دور شود و به تبع آن زمینه­ی اختلاف و نگرانی در میان خانواده فراهم گردد. وقتی ملائکه­ی رحمت الهی از زندگی انسان دور شدند، باب مشکلات مختلفی به روی انسان و به تبع به روی خانواده­ باز می­­شود و بنیان خانواده را مورد تهدید قرار می­دهد. بنابراین «اصل خدامحوری» نه تنها مهمترین اصل در زندگی انسان، بلکه مهمترین اصل در برقراری آرامش و ثبات در کانون خانواده است.

 پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) می­فرماید: «قسم به کسی که جان محمد در دست اوست، رابطه­ی دو نفر که با یکدیگر انس و الفت پیدا کرده­اند، به هم نمی­خورد، مگر به خاطر گناهی که یکی از آن­ها انجام داده­اند».