پايگاه خبري "نشنال" گزارش داد:
ايران حق دارد از توانمندي هسته اي برخوردار باشد/ادعاي غرب در خصوص فعاليت هسته‌اي ايران واهي است
پايگاه اينترنتي "نشنال" با انتشار مقاله اي، ادعاي واهي غرب در خصوص اينکه ايران هسته اي باعث ايجاد رقابت تسليحات هسته اي در خاورميانه خواهد شد را به چالش کشيد و آن را رد کرد.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از "نشنال"؛ يکي از بهانه هاي غرب در مخالفت با فعالیت هسته اي ايران، اين است که اين فعالیت باعث رقابت تسليحاتي در ميان کشورهاي همسايه خواهد شد.
اما در اين مقاله که به قلم "مايکل تئودولو" خبرنگار نشريه هاي مطرحي چون تايمز و کريستسن ساينس مانيتور نوشته شده است، وي ادعاهاي متعدد سران غرب و رسانه هاي وابسته در مورد اينکه ايران هسته اي باعث به راه افتادن رقابت تسليحات هسته اي در منطقه خاورميانه خواهد شد را به چالش کشيده است و با ارائه نمونه هايي، آن را رد کرده است.
نشنال مي نويسد؛ در جريان سفر اخير ديويد کامرون نخست وزير انگليس، هشدار شديد اللحني داد که اگر به ايران اجازه دستيابي به سلاح هسته اي داده شود، اين امر به "رقابت تسليحات هسته اي" در سراسر خاورميانه دامن مي زند.
باراک اوباما هم در ماه مارس تقريبا با همين کلمات همين نگراني را مطرح کرده بود، اما اين فرضيه که دستيابي ايران به سلاح هسته اي تاثير دومينويي بر خاورميانه و آنطور که باراک اوباما مي گويد، بر "خطرناک ترين قسمت جهان" خواهد داشت، به شدت مورد چالش است و جاي ترديد دارد.
در تحقيقي که هفته گذشته منتشر شد، دو نفر از کارشناسان دپارتمان مطالعات جنگ کالج کينگ لندن عنوان کردند، بازيگران مهم منطقه اي _عربستان، مصر، ترکيه_ بعيد است پيگير و دنبال توليد سلاح هسته اي براي خود باشند.
در واقع، کريستوفر هوبس و متئو موران مي گويند؛ خود خاورميانه اسنادي ارائه مي کند که "گسترش تسليحات هسته اي اجتناب ناپذير نيست".
اسرائيل 40 سال است که همچنان تنها قدرت مجهز به سلاح هسته اي منطقه است _ که البته آن را اعلام نکرده_.
غلط بودن اين منطق که "گسترش تسليحات هسته اي، توسعه تسليحات هسته اي را به وجود مي آورد"، در شمال شرق آسيا مشخص شد، آنجا تسليحات هسته اي کره شمالي، ژاپن يا کره جنوبي را که داراي برنامه هسته اي پيشرفته غيرنظامي هستند، تحريک نکرد که به دنبال سلاح هسته اي باشند، با وجود آنکه اين منطقه سابقه طولاني در درگيري دارد.
نويسندگان گزارش "نگاهي به فراسوي ايران هسته اي" گفته اند؛ حتي با وجود نگراني از افزايش ذخاير اورانيوم غني شده ايران، اين مسئله لزوما به معني شتاب منطقه براي توليد بمب هسته اي نخواهد بود.
در اواخر دهه 70 ميلادي، گفته مي شد صدام طرحي را براي توليد سلاح هسته اي دارد، در مورد بشار اسد هم چنين تصوري مي شد که در هر دو مورد اسرائيل با حملات هوايي ويرانگر، واکنش نشان داد.
امسال ترکيه، مصر و عربستان سعودي مي گويند؛ جلوگيري و مهار هسته اي به نفع آنها است، به اين دليل که طبق گفته هوبس و موران؛ "پيمان هاي امنيتي قوي با ايالات متحده و همکاري در بازدارندگي هسته اي، نقش مهمي در پرهيز اين کشورها از هسته اي شدن بازي مي کند". هر سه کشور عضو پيمان منع گسترش تسليحات هسته اي هستند و مدتها است که بر "خاورميانه عاري از تسليحات هسته اي" تاکيد مي کنند.
"پيتر جنکينس" نماينده سابق انگليس در آژانس بين المللي انرژي اتمي نيز در مورد اينکه ايران هسته اي باعث ايجاد رقابت تسليحات هسته اي در منطقه شود، ابراز ترديد کرده است.
جنکينس مي گويد؛ "سخت است که تصور کنيم آمريکا هسته اي شدن هم پيمان خود (عربستان) را تحمل کند يا سعودي ها با بي اعتنايي به خواسته هاي آمريکا روابط دوستانه خود با آنها را به خطر بيندازند."
مدتها است که ادعا مي شود؛ در صورت موفقيت آزمايش هسته اي ايران، عربستان سعودي به سرعت و به احتمال فراوان از پاکستان کلاهک هسته اي خواهد خريد.
اما به نظر مي رسد، ديدگاه هاي عربستاني ها در مورد هسته اي شدن ايران يکسان نيست.
ترکيه يکي ديگر از کشورهاي سني نشيني است که ايران را زيرنظر دارد.
جنکينس مي گويد؛ اما ترکيه به عنوان عضو ناتو "در حال حاضر به طور غير مستقيم به نيروهاي بازدارنده هسته اي دسترسي دارد" و بيش از 40 سال ترکيه با شوروي مسلح به سلاح هسته اي و دشمن، مرز مشترک داشت، اما هرگز به فکر داشتن يک سلاح هسته اي مستقل نيفتاد.
هوبس و موران مي نويسند؛ همچنين روابط مثبت آنکارا با تهران نيز به اين معني است که بعيد است ترکيه ايران هسته اي را به عنوان "تهديد فوري" تلقي کند و آنکارا مي داند هرگونه تلاش براي هسته اي شدن، پايان تمام آرزوها و آمال اين کشور براي پيوستن به اتحاديه اروپا خواهد بود.
مصر هم مانند عربستان خود را رهبر کشورهاي سني نشين مي داند، اما قاهره واکنش ديپلماتيکي را براي زرادخانه هسته اي اسرائيل انتخاب کرده و آن استفاده از ان پي تي و ديگر بسترهاي بين المللي براي فشار آوردن به اسرائيل بر سر برنامه هسته اي اين رژيم در 4 دهه اخير است.
هوبس و موران مي نويسند؛ بعيد به نظر مي رسد که ايران هسته اي باعث شود قاهره از رويکرد خود دست بردارد.
اختلافات سياسي اخير و مشکلات اقتصادي مصر هم به اين معني است که دولت نوخاسته اين کشور که پس از سقوط رژيم حسني مبارک به روي کار آمد، در شرايطي نيست که بخواهد به سلاح هسته اي دست پيدا کند.
ديگر کارشناسان حوزه منع گسترش تسليحات هسته اي نيز نظر مشابهي دارند.
مارک فيتز پاتريک، يک مقام سابق وزارت خارجه آمريکا که اکنون در موسسه بين المللي مطالعات راهبردي لندن، با اين نظر موافق است که حتي دستيابي ايران به سلاح هسته اي هم "لزوما رقابت هسته اي در خاورميانه را به وجود نمي آورد". اما اين مسئله باعث خواهد شد، يک يا چند تن از اين کشورها (عربستان، مصر، ترکيه) "راهبردهاي امنيتي خود را مورد بازنگري قرار دهند".
در پايان اين گزارش به ايران حق داده شده از توانمندي هسته اي برخوردار باشد.
اين گزارش به نقل از جنکينس مي نويسد؛ اين ادعا که به دليل ترس از به وجود آمدن رقابت تسليحات هسته اي، حق غني سازي اورانيوم ايران بايد انکار شود، غيرمنطقي به نظر مي رسد. ادعاهاي واهي و فاقد دقت پيامدهاي پرهزينه اي مي تواند داشته باشد.
اما در اين مقاله که به قلم "مايکل تئودولو" خبرنگار نشريه هاي مطرحي چون تايمز و کريستسن ساينس مانيتور نوشته شده است، وي ادعاهاي متعدد سران غرب و رسانه هاي وابسته در مورد اينکه ايران هسته اي باعث به راه افتادن رقابت تسليحات هسته اي در منطقه خاورميانه خواهد شد را به چالش کشيده است و با ارائه نمونه هايي، آن را رد کرده است.
نشنال مي نويسد؛ در جريان سفر اخير ديويد کامرون نخست وزير انگليس، هشدار شديد اللحني داد که اگر به ايران اجازه دستيابي به سلاح هسته اي داده شود، اين امر به "رقابت تسليحات هسته اي" در سراسر خاورميانه دامن مي زند.
باراک اوباما هم در ماه مارس تقريبا با همين کلمات همين نگراني را مطرح کرده بود، اما اين فرضيه که دستيابي ايران به سلاح هسته اي تاثير دومينويي بر خاورميانه و آنطور که باراک اوباما مي گويد، بر "خطرناک ترين قسمت جهان" خواهد داشت، به شدت مورد چالش است و جاي ترديد دارد.
در تحقيقي که هفته گذشته منتشر شد، دو نفر از کارشناسان دپارتمان مطالعات جنگ کالج کينگ لندن عنوان کردند، بازيگران مهم منطقه اي _عربستان، مصر، ترکيه_ بعيد است پيگير و دنبال توليد سلاح هسته اي براي خود باشند.
در واقع، کريستوفر هوبس و متئو موران مي گويند؛ خود خاورميانه اسنادي ارائه مي کند که "گسترش تسليحات هسته اي اجتناب ناپذير نيست".
اسرائيل 40 سال است که همچنان تنها قدرت مجهز به سلاح هسته اي منطقه است _ که البته آن را اعلام نکرده_.
غلط بودن اين منطق که "گسترش تسليحات هسته اي، توسعه تسليحات هسته اي را به وجود مي آورد"، در شمال شرق آسيا مشخص شد، آنجا تسليحات هسته اي کره شمالي، ژاپن يا کره جنوبي را که داراي برنامه هسته اي پيشرفته غيرنظامي هستند، تحريک نکرد که به دنبال سلاح هسته اي باشند، با وجود آنکه اين منطقه سابقه طولاني در درگيري دارد.
نويسندگان گزارش "نگاهي به فراسوي ايران هسته اي" گفته اند؛ حتي با وجود نگراني از افزايش ذخاير اورانيوم غني شده ايران، اين مسئله لزوما به معني شتاب منطقه براي توليد بمب هسته اي نخواهد بود.
در اواخر دهه 70 ميلادي، گفته مي شد صدام طرحي را براي توليد سلاح هسته اي دارد، در مورد بشار اسد هم چنين تصوري مي شد که در هر دو مورد اسرائيل با حملات هوايي ويرانگر، واکنش نشان داد.
امسال ترکيه، مصر و عربستان سعودي مي گويند؛ جلوگيري و مهار هسته اي به نفع آنها است، به اين دليل که طبق گفته هوبس و موران؛ "پيمان هاي امنيتي قوي با ايالات متحده و همکاري در بازدارندگي هسته اي، نقش مهمي در پرهيز اين کشورها از هسته اي شدن بازي مي کند". هر سه کشور عضو پيمان منع گسترش تسليحات هسته اي هستند و مدتها است که بر "خاورميانه عاري از تسليحات هسته اي" تاکيد مي کنند.
"پيتر جنکينس" نماينده سابق انگليس در آژانس بين المللي انرژي اتمي نيز در مورد اينکه ايران هسته اي باعث ايجاد رقابت تسليحات هسته اي در منطقه شود، ابراز ترديد کرده است.
جنکينس مي گويد؛ "سخت است که تصور کنيم آمريکا هسته اي شدن هم پيمان خود (عربستان) را تحمل کند يا سعودي ها با بي اعتنايي به خواسته هاي آمريکا روابط دوستانه خود با آنها را به خطر بيندازند."
مدتها است که ادعا مي شود؛ در صورت موفقيت آزمايش هسته اي ايران، عربستان سعودي به سرعت و به احتمال فراوان از پاکستان کلاهک هسته اي خواهد خريد.
اما به نظر مي رسد، ديدگاه هاي عربستاني ها در مورد هسته اي شدن ايران يکسان نيست.
ترکيه يکي ديگر از کشورهاي سني نشيني است که ايران را زيرنظر دارد.
جنکينس مي گويد؛ اما ترکيه به عنوان عضو ناتو "در حال حاضر به طور غير مستقيم به نيروهاي بازدارنده هسته اي دسترسي دارد" و بيش از 40 سال ترکيه با شوروي مسلح به سلاح هسته اي و دشمن، مرز مشترک داشت، اما هرگز به فکر داشتن يک سلاح هسته اي مستقل نيفتاد.
هوبس و موران مي نويسند؛ همچنين روابط مثبت آنکارا با تهران نيز به اين معني است که بعيد است ترکيه ايران هسته اي را به عنوان "تهديد فوري" تلقي کند و آنکارا مي داند هرگونه تلاش براي هسته اي شدن، پايان تمام آرزوها و آمال اين کشور براي پيوستن به اتحاديه اروپا خواهد بود.
مصر هم مانند عربستان خود را رهبر کشورهاي سني نشين مي داند، اما قاهره واکنش ديپلماتيکي را براي زرادخانه هسته اي اسرائيل انتخاب کرده و آن استفاده از ان پي تي و ديگر بسترهاي بين المللي براي فشار آوردن به اسرائيل بر سر برنامه هسته اي اين رژيم در 4 دهه اخير است.
هوبس و موران مي نويسند؛ بعيد به نظر مي رسد که ايران هسته اي باعث شود قاهره از رويکرد خود دست بردارد.
اختلافات سياسي اخير و مشکلات اقتصادي مصر هم به اين معني است که دولت نوخاسته اين کشور که پس از سقوط رژيم حسني مبارک به روي کار آمد، در شرايطي نيست که بخواهد به سلاح هسته اي دست پيدا کند.
ديگر کارشناسان حوزه منع گسترش تسليحات هسته اي نيز نظر مشابهي دارند.
مارک فيتز پاتريک، يک مقام سابق وزارت خارجه آمريکا که اکنون در موسسه بين المللي مطالعات راهبردي لندن، با اين نظر موافق است که حتي دستيابي ايران به سلاح هسته اي هم "لزوما رقابت هسته اي در خاورميانه را به وجود نمي آورد". اما اين مسئله باعث خواهد شد، يک يا چند تن از اين کشورها (عربستان، مصر، ترکيه) "راهبردهاي امنيتي خود را مورد بازنگري قرار دهند".
در پايان اين گزارش به ايران حق داده شده از توانمندي هسته اي برخوردار باشد.
اين گزارش به نقل از جنکينس مي نويسد؛ اين ادعا که به دليل ترس از به وجود آمدن رقابت تسليحات هسته اي، حق غني سازي اورانيوم ايران بايد انکار شود، غيرمنطقي به نظر مي رسد. ادعاهاي واهي و فاقد دقت پيامدهاي پرهزينه اي مي تواند داشته باشد.
