به گزارش خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران؛ نقاشي زبان کودک است، ابزاري است که بوسيله آن کودک خود را از تنش ها، ترس ها و اضطراب ها رها ساخته و هر آنچه که او نمي تواند در قالب کلمات بيان کند، از راه نقاشي به ما انتقال مي دهد.
يک روانشناس عمومي در اين رابطه، گفت: نقاشي براي کودک وسيله اصلي سياحت، خودآگاهي و به گذشته نگريستن است. نقاشي کودکان از 3، 4 سالگي معنا پيدا مي کند و مي تواند هوش، عواطف و موقعيت او را در زندگي نشان دهد. او در سنين 3 تا 6 سالگي تحت تاثير فشارهاي رواني است، بنابراين علاقه زيادي به استفاده از رنگ دارد.
وي افزود: کودک نيازمند گفتگو است، اما چون تسلط کافي گفتاري و الفبايي ندارد، آگاهانه و به طور غير مستقيم از طريق نقاشي ويژگي هاي شخصيتي، ناکامي ها، فشارها و تمايلات دروني خود را آشکار مي کند.
وي تصريح کرد: اشکال، رنگ ها و ترکيب خطوط در اين نقاشي به ظاهر ساده، نشانگان پيچيده اي هستند که مي تواند ميزان و منشاء آسيب هاي رواني اطفال را هم آشکار کند، به طور مثال کودکان بيشتر قرمز، نارنجي را مي پسندند و در کل به رنگ هاي زنده گرايش بيشتري دارند، اما بزرگتر که مي شوند، از رنگ هاي گرم و تند استفاده مي کنند.
وي خاطرنشان کرد: کودکاني که در خانه تحت نظارت شديد هستند، رنگ هاي سرد را انتخاب مي کنند که علت اصلي آن به مشکلات رواني و عاطفي باز مي گردد.
گفتني است؛ کودک بهتر از هر کس مي داند که در نقاشي خود قصد بيان چه چيزي را داشته. يادتان باشد که همواره پس از تمجيد نقاشي اش از او بخواهيد که نقاشي اش را برايتان تعريف کند و البته فراموش نکنيد که کودکتان در سياره خودش نشسته، روي نوک بالاترين درخت و بي اعتنا به همه کساني که دور و برش هستند، پس والدين و مربيان نبايد اصرار داشته باشند تا نگرش کودک را در برابر رنگها تغيير دهند./ز