به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، در وبلاگ قبلی ام، حدود سه سال قبل، مطلبی نوشته بودم درباره عکس و عکاسی و لذتی که قبلا با دوربین های عادی و چاپ کردن عکس هایشان میبردیم و دوربین های دیجیتالی امروزی که این لذت را از ما گرفتند.

قسمتی از مطلب: {مقایسه کردم آن زمان و آن دوربین‌ها را با دوربین‌های دیجیتال امروزی که تعداد عکس هاش بنابر وضعیت حافظه مموری کارت دوربین بالا می‌رود و هیچ عکس سوخته‌ای در آن‌ها وجود ندارد چون‌‌ همان لحظه عکس را می‌بینی و اگر خوشت نیامد یا قیافه‌ات در عکس زیبا نیافتاده باشد، سریع دلیت می‌کنی و یک عکس جدید می‌گیری. انتظاری هم قرار نیست برای دیدن و چاپ شدن عکس بکشی. ولی آن زمان با همهٔ محدودیت‌ها و امکانات کمتر ازحالش، شیرین بود.
آن انتظار کشیدن‌های گاهی چند روزه برای دیدن عکس‌ها، آن حس شیرین بیشتر جا داشتن نگاتیو فیلم، حتی لحظه فهمیدن سوختن عکس‌های زیبا، همه‌شان لذت بخش بود و قشنگ. حس‌هایی که الان با دوربین دیجیتال قابل رویت نیست.}

بعد از گذشتن چند سال و عادت کردن های اجباری مان به تکنولوژی و زندگی امروزی، دوربین دیجیتال و عکس هایش نیز برایمان عادی شده و دوربین های قدیمی به نوستالژی هایمان پیوسته است.

ولی مساله ای که جدیدا در اینترنت و سایت های مختلف مشاهده میکنم و از آن رنج میبرم، فراتر از دوربین دیجیتال است!

اوایل آمدن نرم افزارهای ادیت عکس مثل فتوشاپ، پینت شاپ، کورل؛ مورد استفاده آنها خیلی محدود بود و اکثرا عکاس ها و کسانیکه در این زمینه فعالیت میکردند از اینگونه برنامه ها استفاده میکردند ولی کم کم مورد استفاده آنها عام تر شد و برای بهتر دیده شدن عکسهای عادی و خانوادگی (در حکم همان عکس های آلبومی قدیمی) هم از این نرم افزارها استفاده شد.

برنامه ها و سایت های اشتراک گذاری عکس، مثل اینستاگرام نیز که برای اشتراک گذاری عکس های کابران عادی است و اکثر کاربران عکس های زندگی عادی و روزمره شان را به اشتراک میگذارند، فیلترها و جلوه های تصویری برای عکس ها ارائه میدهد که به راحتی و در عرض چند ثانیه کاربر میتواند عکس معمولی و بکرش را با فیلترها تغیر دهد و جلوه ی شکیل و آرایش شده ای از سوژه عکاسی اش به مخاطبانش ارائه دهد.

چند روز قبل، یک عکس بسیار زیبا در سایتی دیدم و در دل، عکاسش را تحسین کردم که چقدر هنرمند بوده که توانسته چنین عکسی بگیرد ولی بعد از خواندن نظرات و گفتگوهایی که در زیر عکس شده بود، فهمیدم این عکس، تنها هنر عکاسش نیست و اصل زیبائی عکس، برای شی ثالثی است! عکاس در زیر عکس نوشته بود که عکس را با کمک نرم افزار "x” به این صورت درآورده ام؛ همه ی تحسین و آفرین هایی که تا چند ثانیه قبل در ذهن داشتم، به یک علامت تعجب تبدیل شد!

به این فکر میکردم که قبلا برای از دست رفتن لذت عکس کاغذی که با دوربین های قدیمی میگرفتیم حسرت میخوردم و الان باید برای از دست رفتن اصل عکس و بکر حسرت بخورم؛ اینکه با این وضعیتی که پیش میرویم، حتی عکس های عادی و خانوادگی و روزمره را هم باید از پشت فیلترها و جلوه های ویژه و خاص مشاهده کنیم؛ تاسف بار و ناراحت کننده است.

این سیر به کجا میرود، نمیدانم. تکنولوژی به سرعت دارد تمام لذت هایمان را میدزدد.