هر شب با قرآن/ خنده قلیل و گریه کثیر سهم چه کسانی است؟
بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی به انعکاس آن در ادب پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران:
آیه ۸۲ سوره توبه
فَلْيَضْحَكُواْ قَلِيلًا وَلْيَبْكُواْ كَثِيرًا جَزَاء بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ.
فَلْيَضْحَكُواْ قَلِيلًا وَلْيَبْكُواْ كَثِيرًا جَزَاء بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ.
از اين پس كم بخندند و به جزاى آنچه به دست می آوردند بسيار بگريند.
*این آیه اشاره ای به کافران دارد که به سبب غفلت و پیروی از هوای نفس زمانی کوتاه می‌خندند اما باید در انتظار گریه های بسیار باشند و شک نیست که برای برای به دست آوردن خنده پایدار باید رنج‌ها و گریه های کوتاه مدت را از سر گذرانید و بدون آن گریه شخص شایسته خنده های پابدار نیست.
*شادی حقیقی که ثروت واقعی مومن است بیش از همه در اصحاب علم و هنر و اخلاق یافت می‌شود: غربیان شعر را محصول شادترین لحظه های شادترین انسانهای عالم دانسته‌اند و حافظ می‌فرماید:
کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد یک نکته در این معنی گفتیم و همین باشد
*در هر جای دیگر نیز این قاعده جاری است که هنرمندان، مطربان حقیقی جهانند که شادی می‌بخشند، پس خود چگونه شاد نباشند. به گفته کمال خجندی:
دولتی کز همه بگذشت ازین در نگذشت شادیی کز همه بگریخت غلام است اینجا
*خنده قلیل و گریه کثیر سهم کسانی است که چند روزی به ظلم و جور بر اسباب شادی و طرب حاکم می‌شوند و چون خرس رقصی بی مقصود می‌کنند تا به ناگاه پرده فرو می‌افتد و از ظلمت و محرومیت خود آگاه می‌شوند.
موبه مو بیند ز صرفه حرص اِنس رقص بی مقصود دارد همچو خرس
رقص آنجا کن که خود را بشکنی پنبه را از ریش شهوت برکنی
رقص و جولان بر سر میدان کنند رقص اندر خون خود مردان کنند
چون رهند از رقص خود دستی زنند چون جهند از رقص خود رقصی کنند
مطربانشان از درون دف می‌زنند بحرها در شورشان کف می‌زنند
مثنوی
رقص آنجا کن که خود را بشکنی پنبه را از ریش شهوت برکنی
رقص و جولان بر سر میدان کنند رقص اندر خون خود مردان کنند
چون رهند از رقص خود دستی زنند چون جهند از رقص خود رقصی کنند
مطربانشان از درون دف می‌زنند بحرها در شورشان کف می‌زنند
مثنوی
