پراکندگی در ایران: کردستان ، همدان ،اراک ، لرستان ، فارس ، قزوین ، کرمانشاه و چهار محال و بختیاری، ارتفاعات دالاهو ، کوه پراو، کوه شاهو، در ارتفاعات 2200 متری کوه سفید در دهدز وکوه گره در چهار محال وبختیاری ونیز در بلندترین نقطه ی استان خوزستان یعنی کوه برفگیر منگشت با 3300 ارتفاع می روید.

طریقه مصرف : از برگ و ساقه های آن به عنوان معطر کننده در ظرف محتوای روغن استفاده می کنند و از پودر شده میوه آن به عنوان معطر کننده غذا استفاده می کنند و گاهی کارکردی شبیه گل پر دارد .

چنور گیاهی است که تقریباً در اکثر خانه ها بردار آویخته شده است و در بیشتر خوراکی ها و مراسم های خاص مانند عروسی ، عزا آن را برای خوشبو بودنش استفاده می کنند .

این گیاه در کوهستان های برف گیر و سرسبز سرزمین بختیاری ( ییلاقات)و ارتفاعات زیبای اورامانات در فصل بهار و اوایل اردیبهشت با ذوب شده نخستین توده های برف از روی زمین وصخره ها وهمزمان با رویش قارچ خوراکی ، کرفس ، تره کوهی ، بن سرخ و دیگر گیاهان دارویی وخوراکی رویش خود را آغاز می کند و عمر آن بیش از یکماه تجاوز نمی کند . و لطافت و زیبایی خود را همچون عروسی سبز پوش در آغاز رویش نخستین گیاهان از دل طبیعت خدادادی به تماشای صخره های سخت و کوهستان های پر از رنگ وبوی خوش دیگر گیاهان می گذارد . در هنگام رویش این گیاه می توان از چند متری عطر و بوی خوش و بی مانند آن را به مدد نسیم روح نواز کوهستان به خوبی حس کرد . در فرهنگ وزندگی مردمان لر بختیاری و نیز در ابیات تغزلی محلی گیاه چویل به عنوان نماد سرسبزی و خوش بویی جایگاه ویژه وکم نظیری دارد و همچنین در نامگذاری نوزادان بعنوان نام دختر نیز استفاده می شود.

چنور عطری خوش بو دارد به گونه ایی که اگر شاخه ایی (به شکل تر ونه خشک )کوچک از آن را در فضای یک ساختمان معمولی قرار دهید عطر آن به خوبی همه ی فضای خانه را فرا می گیرد . عطر دل انگیز چویل بهانه ایی است تا آنان که این گیاه سحر انگیز را برای یکبار هم که دیده اند و عطر آن در خاطره شان باقی مانده است را به دامن پر مهر طبیعت فرح بخش سرزمین های ییلاقی بختیاری نشین و ارتفاعات اورامان در فصل بهار بکشاند .

چویل در زندگی روزمره و عشایری بختیاری برای خوش عطر نمودن بعضی مواد غذایی وخوش بو نمودن مشک های تازه ساخته و پرداخته شده از پوست بز یا میش استفاده می شده است . همچنین از چویل به عنوان گیاهی برای ضد عفونی فضای محل زندگی نیز ستفاده می کرده اند . زنان عشایر لر بختیاری پس از اینکه پوست بز را برای حمل و نگهداری روغن حیوانی دباغی نمودند و جداره ی داخلی آن را پرداخته نمودند (جداره ی بیرونی پوست را به همان شکل باقی می گذارند تا وجود موهای کوتاه روی پوست بز مانع از تراوش روغن از طریق منافذ پوست به بیرون شود در صورتیکه برا ی تهیه مشک آب و جهت تبادل حرارت و خنک نگهداشتن آب جداره ی بیرونی پوست را نیز دباغی می کنند ) و نام آن را "خیگ " می گویند مقداری از برگها و ساقه ی این گیاه علفی را درون خیگ روغن می گذارند تا ضمن خوش عطر و بو نگهداشتن روغن در فصل زمستان که این روغن را مصرف می کنند خود را از عطر و بوی چویل محروم نکنند./س