نويسنده انگليسي؛
نم بايد جايگزين سازمان ملل شود/ ايران پيشگام در اصلاح جامعه جهاني است
رادني شكسپير، نويسنده انگليسي و تحليلگر مسائل سياسي، با تمجيد از تلاش هاي محمود احمدي نژاد رئيس جمهور كشورمان براي تغيير ساختار سازمان ملل متحد، گفت: جنبش عدم تعهد بايد جايگزين سازمان ملل شود.
به گزارش سرويس بين‌الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از "پرس تي وي"؛ شكسپير كه رياست "كميته مبارزه با شكنجه بحرين" را نيز برعهده دارد، در مقاله اي تحت عنوان "سازمان ملل فراتر از ترميم؛ اجازه دهيد "نم" مسئوليت را در دست بگيرد"، به ناكارآمدي سازمان ملل متحد، بخصوص مجمع عمومي در برآوردن خواسته هاي ملت هاي جهان اشاره كرده و ضمن تقدير و تحسين تلاش هاي احمدي نژاد براي اصلاح ساختار سازمان ملل، گفته است؛ با توجه به اينكه نمي توان اين سازمان را اصلاح كرد، بايد سازمان ديگري جايگزين آن شود و سازماني كه در حال حاضر بتواند جاي سازمان ملل متحد را بگيرد، جنبش عدم تعهد است كه رياست آن برعهده ايران قرار دارد و ايران مي تواند در اين راه، پيشقدم شود.
شكسپير گفته است؛ دوباره شاهد آن بوديم كه احمدي نژاد به ضعف سازمان ملل متحد اشاره كرد. در ميان مقامات، آدم هاي متظاهر و آدم هاي جاني دورو در سازمان ملل متحد، او به عنوان صداي منطقف صداقت و درستكاري، مشهور و برجسته است.
چند دهه است كه مردم عادي براي تحقق صلح و عدالت، به سازمان ملل متحد چشم اميد دوخته اند، ولي دهها سال است كه آنها كاملا نااميد شده اند.
(سازمان) چيزي كه روزگاري قرار بود مكانيسمي باشد تا از آن طريق منازعات كاهش يابد، از بروز جنگ ها جلوگيري شود و فقر ريشه كن شود، اكنون كاملا برعكس عمل مي كند.
امروزه، مناقشات افزايش يافته، جنگ ها به راه افتاده و فقر باقي مانده است. (55 درصد جمعيت جهان با روزي كمتر از سه دلار زندگي مي كنند). هر روز، 25 هزار نفر در اثر استفاده از آب آلوده جان مي بازند.
در مركز ناكامي سازمان ملل متحد براي برآورده كردن اميدهاي مردم جهان، شوراي امنيت قرار دارد. اين ساختار كاملا قديمي است و به جاي آنكه ابزاري باشد كه از طريق آن امنيت برقرار شود، برعكس، ناامني، زورگويي و جنگ را افزايش مي دهد.
شوراي امنيت نهادي براي قدرتهاي استكباري شده كه توان نظامي آنها فراتر از قضاوت سياسي آنها است و قضاوت سياسي آنها هم فراتر از اخلاقيات آنها است كه وجود خارجي ندارد.
ايالات متحده هرگز به شوراي امنيت يا هر نهاد بين المللي اجازه نداده تا در راه صلح عمل كند و اجازه هم نخواهد داد، زيرا مجتمع صنعتي و نظامي آن، خواهان جنگ هستند، نه صلح.
حقيقت اين است كه سازمان ملل، ابزاري است كه از طريق آن جنگها تسهيل مي شوند، نه اينكه تقبيح شوند.
امريكا به همراه دوستانش انگليس و فرانسه، جنگ طلب است و وقتي جنگي به راه نيفتد، سرگرم سرنگوني دولت ها مي شود.
در شوراي امنيت، آمريكا هر رايي عليه اسرائيل صهيونيست را رد كرده و شوراي امنيت نهادي شده است كه آمريكا از طريق آن به دشمنان خود فشار مي آورد و به دوستان خود پاداش مي دهد، حتي در اين راه از نهادهاي بشردوستانه نيز استفاده و سوء استفاده مي شود.
اين استاد دانشگاه، در ادامه مقاله خود اين سوال را مطرح كرده است كه؛ "مجمع عمومي سازمان ملل متحد چطور؟ آيا نمي تواند كاري كند؟"
وي پاسخ مي دهد؛ نه، مجمع عمومي سازمان ملل هيچ قدرتي ندارد و فقط يك "كارگاه گفتگوي" محض است.
نتيجه آن است كه سازمان ملل در خدمت منافع نئوكانها (نومحافظه كاران)، صهيونيست، نظام سرمايه داري است كه هيچ اهميتي به كشورهاي ديگر نمي دهد و مي خواهد از نظر نظامي، سياسي، مالي و اقتصادي بر كشورهاي ديگر تسلط يابد.
مجمع عمومي سازمان ملل در راه توقف حملات تروريستي پهپادها به پاكستان، يمن، سومالي كه هيچ جنگي در آنجا اعلام نشده، فاقد قدرت است.
ايالات متحده، همه پرسي و انتخابات برگزار شده در سوريه را ناديده گرفته و با برقراري ارتباط با سلفي ها و وهابيون عربستان (كه وحشي ترين افراد روي زمين هستند و هيچ فلسفه اي جز بريدن گلوي مردم و ديكتاتوري وحشيانه ندارند) سعي دارد هر دولت خاورميانه اي را كه با اسرائيل مخالف است، خرد كند.
رژيم صهيونيستي مصمم است خود را در سرزمين هايي از شرق مديترانه گرفته تا فرات، بگستراند.
علاوه بر اين، آمريكا در داخل مرزهاي خود هم، همانند خارج به دولتي متخاصم و متجاوز تبديل شده است. وزارت امنيت داخلي آمريكا، بيش از 750 ميليون گلوله خريداري كرده؛ زيرا دولت آمريكا خود را آماده شليك آنها به سوي مردم خود مي كند.
شكسپير سپس مي پرسد؛ روسيه و چين چطور؟ آيا آنها مي توانند براي تغيير سازمان ملل كاري بكنند (با توجه به اينكه آمريكا سعي دارد با پايگاه هاي نظامي خود، آنها را محاصره كند؟)
وي پاسخ مي دهد؛ نه، روسيه و چين هنوز بيدار نشده اند، خواستار تغيير وضعيت موجود نيستند و دوست دارند حق وتوي خود در شوراي امنيت را داشته باشند.
نتيجه اين شده است كه فلسطين همچنان اشغال شده باقي مانده (فلسطينيان هر روز زمين هاي بيشتري را از دست مي دهند)، ايران تحريم شده (حتي با وجود آنكه تمام 16 نهاد اطلاعاتي آمريكا مي گويند، ايران سرگرم توليد بمب اتم نيست) و كنگره آمريكا، با اطمينان از قدرت خود، اكنون سازمان ملل را تهديد مي كند كه تحريم ها را بيشتر تمديد كند.
بنابراين بگذاريد يك چيز را شفاف بگويم: سازمان ملل قابل اصلاح نيست. افزودن تعداد اعضاي دائم به شوراي امنيت چيزي را تغيير نخواهد داد. اعضاي فعلي داراي حق وتو هرگز از قدرت خود دست برنخواهند داشت.
بنابراين، اصلاح واقعي سازمان ملل متحد غير ممكن است و با اينكه بايد به احمدي نژاد بابت شجاعت و صداقتش به هنگام سخنراني در سازمان ملل تبريك گفت، اما پيشنهاد اينكه سازمان ملل بايد خود را اصلاح كند، كافي نخواهد بود؛ زيرا اصلاح نخواهد كرد.
پيشنهاد اينكه همه دولت ها امكان مشاركت برابر در سازمان را داشته باشند، كافي نخواهد بود؛ زيرا به آنها اين اجازه داده نخواهد شد.
پيشنهاد اينكه همه اشغالگران مانند اسرائيل بايد پاسخگو باشند، كافي نخواهد بود؛ زيرا آنها پاسخگو نخواهند بود و پيشنهاد ممنوعيت استفاده از زور براي فرونشاندن بحران ها، كافي نخواهد بود.
علاوه بر اين، آمريكا قدرتي است كه در حال افول است و راه حل هاي ارائه شده توسط آمريكا، قطعا بخشي از يك پارادايم قديمي در حال فروپاشي است، كه بايد رد شود.
استاد دانشگاه تريساكتي جاكارتا، دومين دانشگاه معتبر اندونزي در پايان، اين سوال را مطرح مي كند كه پس آيا پاسخي وجود دارد؟ و خود جواب مي دهد؛ بله و آن پاسخ در دست احمدي نژاد است. (اگرچه اين نويسنده احساس مي كند كه احمدي نژاد خود اين موضوع را مي داند و تلاش خود را در زمان مناسبي انجام مي دهد).
پاسخ، "نم" جنبش عدم تعهد است كه ايران براي سه سال آينده رياست آن را برعهده خواهد داشت.
از آنجايي كه سازمان ملل متحد را نمي توان اصلاح كرد، بايد سازمان جديدي ايجاد شود كه نيازهاي جهانيان را بيان كرده و راه حل هايي پيدا كند. "نم" براي اين منظور وجود دارد.
ايران سرگرم تاسيس دبيرخانه "نم" است و ساز و كار اصلي و پايه بايد ترغيب و تشويق گروه هاي منطقه اي داخل "نم" باشد.
گروه هاي منطقه اي بايد براي اتخاذ تصميماتي در مورد مسائل بين المللي مانند اعمال تحريم عليه اسرائيل صهيونيستي با يكديگر رايزني كنند. سپس گروه هاي منطقه اي بايد با ديگر گروه هاي منطقه اي رايزني كرده و تصميماتي بگيرند (مانند تحريم حاميان اسرائيل).
علاوه بر اين، يكي از نيازهاي بزرگ كنوني، تفكر اقتصادي جديد عاري از سلطه آمريكا و اروپا و يك نظام بانكداري جديد است.
به طور خلاصه، از آنجايي كه نمي توان سازمان ملل را اصلاح كرد و اين سازمان نهاد سركوب جهاني است، تنها راه پيش رو ساختن چيزي جديد خارج از سازمان ملل است.
"نم" بايد اساس اين ساختار جديد باشد. بگذاريد "نم" با شجاعت پيش برود، نه اينكه نگران عدم صدور رواديد اعضاي خود براي ورود به نيويورك يا تحريم شدن اعضاي خود باشد.
بلكه، نم بايد در عوض آنهايي را كه ديگران را تحريم مي كنند، تحريم كند و معاهدات، همكاري ها و روابط خاص خود را بسازد. نم بايد ايده هاي سياسي بزرگ و انديشه هاي اقتصادي جديد از جمله استفاده از پول بدون سود را براي گسترش اقتصاد واقعي به هريك از افراد جوامع، مطرح كند.
اين تنها راه پيش رو براي ايجاد يك جهان جديد و رد دنياي كهنه است.
در اين جهان جديد، ايران از طريق همكاري با "نم" مي تواند پيشقدم شده و كشورها را هدايت كند.
شكسپير گفته است؛ دوباره شاهد آن بوديم كه احمدي نژاد به ضعف سازمان ملل متحد اشاره كرد. در ميان مقامات، آدم هاي متظاهر و آدم هاي جاني دورو در سازمان ملل متحد، او به عنوان صداي منطقف صداقت و درستكاري، مشهور و برجسته است.
چند دهه است كه مردم عادي براي تحقق صلح و عدالت، به سازمان ملل متحد چشم اميد دوخته اند، ولي دهها سال است كه آنها كاملا نااميد شده اند.
(سازمان) چيزي كه روزگاري قرار بود مكانيسمي باشد تا از آن طريق منازعات كاهش يابد، از بروز جنگ ها جلوگيري شود و فقر ريشه كن شود، اكنون كاملا برعكس عمل مي كند.
امروزه، مناقشات افزايش يافته، جنگ ها به راه افتاده و فقر باقي مانده است. (55 درصد جمعيت جهان با روزي كمتر از سه دلار زندگي مي كنند). هر روز، 25 هزار نفر در اثر استفاده از آب آلوده جان مي بازند.
در مركز ناكامي سازمان ملل متحد براي برآورده كردن اميدهاي مردم جهان، شوراي امنيت قرار دارد. اين ساختار كاملا قديمي است و به جاي آنكه ابزاري باشد كه از طريق آن امنيت برقرار شود، برعكس، ناامني، زورگويي و جنگ را افزايش مي دهد.
شوراي امنيت نهادي براي قدرتهاي استكباري شده كه توان نظامي آنها فراتر از قضاوت سياسي آنها است و قضاوت سياسي آنها هم فراتر از اخلاقيات آنها است كه وجود خارجي ندارد.
ايالات متحده هرگز به شوراي امنيت يا هر نهاد بين المللي اجازه نداده تا در راه صلح عمل كند و اجازه هم نخواهد داد، زيرا مجتمع صنعتي و نظامي آن، خواهان جنگ هستند، نه صلح.
حقيقت اين است كه سازمان ملل، ابزاري است كه از طريق آن جنگها تسهيل مي شوند، نه اينكه تقبيح شوند.
امريكا به همراه دوستانش انگليس و فرانسه، جنگ طلب است و وقتي جنگي به راه نيفتد، سرگرم سرنگوني دولت ها مي شود.
در شوراي امنيت، آمريكا هر رايي عليه اسرائيل صهيونيست را رد كرده و شوراي امنيت نهادي شده است كه آمريكا از طريق آن به دشمنان خود فشار مي آورد و به دوستان خود پاداش مي دهد، حتي در اين راه از نهادهاي بشردوستانه نيز استفاده و سوء استفاده مي شود.
اين استاد دانشگاه، در ادامه مقاله خود اين سوال را مطرح كرده است كه؛ "مجمع عمومي سازمان ملل متحد چطور؟ آيا نمي تواند كاري كند؟"
وي پاسخ مي دهد؛ نه، مجمع عمومي سازمان ملل هيچ قدرتي ندارد و فقط يك "كارگاه گفتگوي" محض است.
نتيجه آن است كه سازمان ملل در خدمت منافع نئوكانها (نومحافظه كاران)، صهيونيست، نظام سرمايه داري است كه هيچ اهميتي به كشورهاي ديگر نمي دهد و مي خواهد از نظر نظامي، سياسي، مالي و اقتصادي بر كشورهاي ديگر تسلط يابد.
مجمع عمومي سازمان ملل در راه توقف حملات تروريستي پهپادها به پاكستان، يمن، سومالي كه هيچ جنگي در آنجا اعلام نشده، فاقد قدرت است.
ايالات متحده، همه پرسي و انتخابات برگزار شده در سوريه را ناديده گرفته و با برقراري ارتباط با سلفي ها و وهابيون عربستان (كه وحشي ترين افراد روي زمين هستند و هيچ فلسفه اي جز بريدن گلوي مردم و ديكتاتوري وحشيانه ندارند) سعي دارد هر دولت خاورميانه اي را كه با اسرائيل مخالف است، خرد كند.
رژيم صهيونيستي مصمم است خود را در سرزمين هايي از شرق مديترانه گرفته تا فرات، بگستراند.
علاوه بر اين، آمريكا در داخل مرزهاي خود هم، همانند خارج به دولتي متخاصم و متجاوز تبديل شده است. وزارت امنيت داخلي آمريكا، بيش از 750 ميليون گلوله خريداري كرده؛ زيرا دولت آمريكا خود را آماده شليك آنها به سوي مردم خود مي كند.
شكسپير سپس مي پرسد؛ روسيه و چين چطور؟ آيا آنها مي توانند براي تغيير سازمان ملل كاري بكنند (با توجه به اينكه آمريكا سعي دارد با پايگاه هاي نظامي خود، آنها را محاصره كند؟)
وي پاسخ مي دهد؛ نه، روسيه و چين هنوز بيدار نشده اند، خواستار تغيير وضعيت موجود نيستند و دوست دارند حق وتوي خود در شوراي امنيت را داشته باشند.
نتيجه اين شده است كه فلسطين همچنان اشغال شده باقي مانده (فلسطينيان هر روز زمين هاي بيشتري را از دست مي دهند)، ايران تحريم شده (حتي با وجود آنكه تمام 16 نهاد اطلاعاتي آمريكا مي گويند، ايران سرگرم توليد بمب اتم نيست) و كنگره آمريكا، با اطمينان از قدرت خود، اكنون سازمان ملل را تهديد مي كند كه تحريم ها را بيشتر تمديد كند.
بنابراين بگذاريد يك چيز را شفاف بگويم: سازمان ملل قابل اصلاح نيست. افزودن تعداد اعضاي دائم به شوراي امنيت چيزي را تغيير نخواهد داد. اعضاي فعلي داراي حق وتو هرگز از قدرت خود دست برنخواهند داشت.
بنابراين، اصلاح واقعي سازمان ملل متحد غير ممكن است و با اينكه بايد به احمدي نژاد بابت شجاعت و صداقتش به هنگام سخنراني در سازمان ملل تبريك گفت، اما پيشنهاد اينكه سازمان ملل بايد خود را اصلاح كند، كافي نخواهد بود؛ زيرا اصلاح نخواهد كرد.
پيشنهاد اينكه همه دولت ها امكان مشاركت برابر در سازمان را داشته باشند، كافي نخواهد بود؛ زيرا به آنها اين اجازه داده نخواهد شد.
پيشنهاد اينكه همه اشغالگران مانند اسرائيل بايد پاسخگو باشند، كافي نخواهد بود؛ زيرا آنها پاسخگو نخواهند بود و پيشنهاد ممنوعيت استفاده از زور براي فرونشاندن بحران ها، كافي نخواهد بود.
علاوه بر اين، آمريكا قدرتي است كه در حال افول است و راه حل هاي ارائه شده توسط آمريكا، قطعا بخشي از يك پارادايم قديمي در حال فروپاشي است، كه بايد رد شود.
استاد دانشگاه تريساكتي جاكارتا، دومين دانشگاه معتبر اندونزي در پايان، اين سوال را مطرح مي كند كه پس آيا پاسخي وجود دارد؟ و خود جواب مي دهد؛ بله و آن پاسخ در دست احمدي نژاد است. (اگرچه اين نويسنده احساس مي كند كه احمدي نژاد خود اين موضوع را مي داند و تلاش خود را در زمان مناسبي انجام مي دهد).
پاسخ، "نم" جنبش عدم تعهد است كه ايران براي سه سال آينده رياست آن را برعهده خواهد داشت.
از آنجايي كه سازمان ملل متحد را نمي توان اصلاح كرد، بايد سازمان جديدي ايجاد شود كه نيازهاي جهانيان را بيان كرده و راه حل هايي پيدا كند. "نم" براي اين منظور وجود دارد.
ايران سرگرم تاسيس دبيرخانه "نم" است و ساز و كار اصلي و پايه بايد ترغيب و تشويق گروه هاي منطقه اي داخل "نم" باشد.
گروه هاي منطقه اي بايد براي اتخاذ تصميماتي در مورد مسائل بين المللي مانند اعمال تحريم عليه اسرائيل صهيونيستي با يكديگر رايزني كنند. سپس گروه هاي منطقه اي بايد با ديگر گروه هاي منطقه اي رايزني كرده و تصميماتي بگيرند (مانند تحريم حاميان اسرائيل).
علاوه بر اين، يكي از نيازهاي بزرگ كنوني، تفكر اقتصادي جديد عاري از سلطه آمريكا و اروپا و يك نظام بانكداري جديد است.
به طور خلاصه، از آنجايي كه نمي توان سازمان ملل را اصلاح كرد و اين سازمان نهاد سركوب جهاني است، تنها راه پيش رو ساختن چيزي جديد خارج از سازمان ملل است.
"نم" بايد اساس اين ساختار جديد باشد. بگذاريد "نم" با شجاعت پيش برود، نه اينكه نگران عدم صدور رواديد اعضاي خود براي ورود به نيويورك يا تحريم شدن اعضاي خود باشد.
بلكه، نم بايد در عوض آنهايي را كه ديگران را تحريم مي كنند، تحريم كند و معاهدات، همكاري ها و روابط خاص خود را بسازد. نم بايد ايده هاي سياسي بزرگ و انديشه هاي اقتصادي جديد از جمله استفاده از پول بدون سود را براي گسترش اقتصاد واقعي به هريك از افراد جوامع، مطرح كند.
اين تنها راه پيش رو براي ايجاد يك جهان جديد و رد دنياي كهنه است.
در اين جهان جديد، ايران از طريق همكاري با "نم" مي تواند پيشقدم شده و كشورها را هدايت كند.
