حوزه تئاتر باشگاه خبرنگاران- همان طور كه مي‌دانيم تئاتر مدت هاي زيادي است كه با مشكلات دست و پنجه نرم مي‌كند اكنون آخرين روزهاي نيمه اول سال 91 را از سر مي‌گذراند.
تئاتر در تابستان ها هميشه بهترين و پرشورترين اجراهاي خود را به صحنه برده و اغلب نيز موفق عمل كرده است.
امسال گروه هاي نمايشي كه موفق به اخذ نوبت اجرا شدند با همين هدف آثار خود را به صحنه بردند اما متاسفانه تمامي آن ها باري از دلخوري بر دوش داشتند كه هنوز هم برطرف نشده است اين مسائل و رويدادها شرايطي را ايجاد مي‌كند كه گروه هاي نمايشي آن فراغ بالي را كه بايد در زمان اجراي عمومي خود داشته باشند از دست بدهند و در تمام مدت نگران شرايط اجرايي شان و از همه مهمتر مسائل حمايتي باشند. متاسفانه دقيقا زماني هم كه نمايش به اوج خود مي‌رسد و ميزان استقبال كنندگان فزوني مي‌يابد بايد چمدان هايشان را ببندند و بروند. امروز در شرايطي هستيم كه بسياري از هنرمندان تئاتر از روي ناچاري يا اعتقاد به اين كه در هر شرايطي بايد كار كرد مشغول فعاليت هستند و اگرنه ديگر مفهوم اين كه ‌آن ها به خاطر عشق به كارشان ادامه مي‌دهند كمي سوال برانگيز مي‌شود.
عشق به كاري كه حمايتي پشت آن نباشد چطور مي‌تواند به حيات خود ادامه دهد و زنده بماند؟
اين ها مسائل تازه اي نيست بلكه هميشه گريبان گير اين هنر بوده است و اين اشارات تنها يك يادآوري است كه شايد حتي نمكي بر اين زخم بپاشد./ي2
يادداشتي از شيوا حميدخاني.