روز عید بود. بچه ها جامه های نو بر تن کرده بودند و همه جا صدای خنده شنیده می شد. چشم‌های کنجکاو و پرمهر پیامبر بر کودکی افتاد که لباس کهنه و پاره ای پوشیده بود و زیر نخلی با قیافه ای اندوه بار و روحی پر از آرزو ایستاده بود و به اطراف نگاه می کرد.
پیامبر تا او را دید، دانست که کودکی یتیم است. به سمت او رفت و با لبخند شیرینی گفت: «امروز می خواهم پدر تو باشم» سپس کودک را از زمین بلند کرد و در آغوش گرفت و او را نوازش کرد تا اینکه کودک خوشحال شد و خنده ای کرد و همراه پیامبر، وارد میدان عمومی جشن شد.

جان جانان !!

ما یتیمان عصر غیبتیم. ای پدر! ای مصطفی!

این روزها به پدرم توهین می کنند! اشکم را گره می کنم و با تمام نیرو فریاد می زنم: ببُرید زبانتان را! کوتاه کنید بی پردگیتان را! شرمتان باد از این همه زشتی و ناروایی! دوزختان باد زشتی هایتان! گوارایتان باد عذاب خدای منتقم!

تا گلو، گِره می شویم و با مشت های غیرتمان بیداری اسلام را به رختان می کشیم که بچشانیم به شما روح دینداری و معنویتی که گمان می کردید مرده است.

یا رسول الله

اهانت به پدر یعنی اهانت به همه فرزندان و ما مسلمانان همه، فرزندان توئیم؛ امّت توئیم.

تو خود فرمودی که  « أنا و علیّ أبَوا هذه الأُمة »(دعای ندبه)[ من و علی پدران این امتیم].

پدر جان! بگذار تا کمی هم در این فراق غیبت درد دل کنم.

چیزی نیست؛ فقط شکایتی است غمنامه وار از بیکسی یک نوکر.

اَللَّهُمَّ إِنّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنا وَغَیْبَةَ وَلِیِّنا وَشِدَّةَ الزَّمانِ عَلَیْنا وَوُقُوعَ الفِتَنِ بِنا وَتَظاهُرَ الأَعْدآءِ عَلَیْنا

 وَکَثْرَةَ عَدُوِّنا وَقِلَّةَ عَدَدِنا. اَللَّهُمَّ فَافَرُجْ ذلِکَ بِفَتْحٍ مِنْکَ تُعَجِّلُهُ وَنَصْرٍ مِنْکَ تُعِزُّهُ وَإِمامِ عَدْلٍ تُظْهِرُهُ إِلهَ

 الحَقِّ رَبِّ العالَمِینَ.     دعای عصر غیبت-شیخ صدوق(ره)؛کمال الدین وتمام النعمه

یا رسول الله! شکایتمان به خدا از این است که نمی توانیم ببینیم شما را. نمی توانیم ببینیم پسر پاک و برومندت را.

و... و روزگار بر ما سخت شده، فتنه ها پی در پی شده، دشمنی ها بر ما متمرکز شده، دشمنان بیشتر از تعداد ما هستند. اما ما پیروزیم.

خدایا! برسان مهدی را...