به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران مشهد ظهور او در شاعری را به قرن هشتم و آغاز قرن نهم هجري می دانند. لطف الله کسی است که پايان عهد ايلخانان و دوران طغاتيموريان و آل کرت و سربداران و تيمور و فرزندانش اميرانشاه و شاهرخ را درک کرده و بسياري از شاهان و صدور، به ويژه اين سه تن اخير را مدح گفته است.

وي در نيشابور بدنيا آمد و در اول عمر خود در همان جا به تحصيل علم و کسب هنر پرداخت و پس از آن‌که شاعري کارآمد شد، به خدمت خواجه علاءالدين محمد فريومدي -صاحب ديوان خراسان- روي آورد و در آن‌جا با ابن يمين فريومدي آشنايي يافت و اشعار خود را بر او عرضه کرد و مورد تشويق و تحسين آن استاد قرار گرفت.

بخشي از آگاهي ما از احوال دوران شباب شاعر و بدايت حال او متخذ از قصيده ايست در ديوان شاعر با مطلع:

ياد شب و روزي که مرا يار قرين بود

با يار قرين کلبه من خلـــد برين بود

او در خانداني مرفه و صاحب مکنت بدنيا آمد و از تحصيل علوم ادبي و مطالعه‌ي ديوان‌هاي شاعران تازي‌گوي برخوردار شد و پس از فراغت از دانش‌اندوزي و ادب‌آموزي به مديحه‌گويي و غزل‌سرايي پرداخت و در مجلس علاءالدين محمد فريومدي از دوستي و همنشيني ابن يمين و تحسين و تشويق او بهره‌مند شد و پايان عمر را در پريشان‌حالي گذراند.

لطف‎اللّه بنابر نوشتة تذکره‎نویسان، «مرد دانشمند و فاضل» بوده و بر علوم و معارف رایج زمان خود، بویژه نجوم، ‌آشنایی داشت.

او از سرایندگان نامور شیعی در روزگار خود بوده و اشعار او در منقبت ائمه، بویژه امام علی (ع) مشهور است. او از نام خويش براي تخلص شعريش استفاده مي کرده و «لطف» تخلص مي‌کرده است.

یگانه نسخة شناخته شدة دیوان لطف‎اللّه نیشابوری به خطّ نستعلیق سیمی نیشابوری (خوشنویس معروف سدة 9 و شاگرد لطف‎اللّه) کتابت شده است. این دستنویس، متعلّق به خزانة کتب شاهرخ تیموری (حک: 807 - 830 ق) ‌بوده و اکنون به شمارة 2321 در کتابخانة ملّی محفوظ است. نسخه‎برگردان دیوان لطف‎اللّه نیشابوری بر مبنای همین دستنویس صورت گرفته است.

از ميان سربداران کساني که ممدوح لطف‌الله بودند عبارتند از: تاج الدين علي چشمي معروف به علي شمس الدين (مقتول به سال ۷۵۵) نظام الدين يحيي کرابي (مقتول بسال ۷۵۹) و خواجه نجم الدين علي مويد (۷۶۶-۷۸۸هجري) و از ميان تيموريان، نخست خود تيمور گورکان، سپس جلال الدين ميرانشاه و شاهرخ را ستود.

بنابر اشارات تذکره‌نويسان، وي از ولايت بهره‌يي داشت و به کار دنيا کم‌التفات بود و در آخر عمر و روزگار پيري، از شهر نيشابور به ديه اسفريس که به قدمگاه امام رضا (ع﴾ مشهور است رفت و در باغي که داشت بسر برد و عاقبت در همان‌جا به سال ۸۱۶ هجري بدرود حيات گفت. /س