به گزارش سرويس بين‌الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از شبکه تلویزیونی یورونیوز، ماریا، زن 44 ساله، یکی از فقرای اروپاست که به همراه دختر سیزده ساله اش در پورتو پرتغال زندگی می کند. او از چندین سال پیش بیکار است و طلاق روند آسیب پذیری او را تسریع کرده است. وی اکنون فقط با کمک هزینه دولتی که به خانواده ها پرداخت می شود و همچنین مستمری حداقل حقوق که حدود دویست و هشتاد یورو در ماه است زندگی می کند. اما این زن با این پول فقط قادر است فیش های آب و برق محل سکونتش را پرداخت کند.
در اروپای بحران زده افراد زیادی هستند که به سرنوشت ماریا دچار شده اند. در واقع، کنترل بدهی های دولتی مبارزه با فقر را از گفتمان ها محو کرده است. در راهبرد اروپا برای سال دو هزار و بیست پیش بینی شده است که بیست میلیون نفر از شهروندان اروپایی از فقر خارج شوند. اما سوال این است که در حال حاضر چه تعداد فقیر در اتحادیه اروپا زندگی می کنند.
بنا بر گزارش شبکه اروپایی مبارزه با فقر، 120 میلیون فقیر در اتحادیه اروپا زندگی می کنند. این رقم در سالهای 2007،02008 و 2010 به ترتیب 79، 85 و 115 میلیون و 500 هزار نفر بود. در این بین کودکان و افراد مسن بیش از دیگران در معرض فقر قرار دارند.
بحران اقتصادی باعث کاهش کمک های مردمی و در عین حال افزایش درخواست ها برای دریافت کمک های اجتماعی شده است. سرخیو آیرس رئیس شبکه اروپایی مبارزه با فقر می گوید: «مبارزه با فقر از گفتمان ها محو شده است اما بدتر این است که مبارزه با فقر از سیاست ها نیز حذف شده است. از سال دو هزار و پنج واژه های فقر و طرد اجتماعی رفته رفته از گفتمان ها کنار گذاشته شدند یا حداقل دیگر در اولویت قرار داده نشدند اما ریشه کن کردن فقر باید در همان سطح توسعه اقتصادی،رشد اقتصادی و ایجاد اشتغال باشد.
انکار فقر در اروپا ماجرایی تاریخی است. همه ایده فقر را رد می کنند. فقط گروه های کوچک آن هم به این شرط که بتوانند از منابع مالی اروپا بهره مند شوند به وجود فقر اذعان می کنند. در این صورت این گروه ها به فقر خود و نیازمندی شان به دریافت کمک اذعان می کنند زیرا از لحاظ سیاسی، فقر نشانه شکست سازماندهی جامعه است. نمی توان به سرعت با فقر مبارزه کرد و به سرعت به نتایج مثبت دست یافت به همین علت است که سیاستمداران برای مبارزه با فقر تلاش نمی کنند زیرا آنها به نتایجی سریع دست نخواهند یافت برای اینکه از تلاش هایشان قدردانی شود.
