مجله شبانه باشگاه خبرنگاران،



وَ مَنْ أَحْسَنُ ديناً مِمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ وَ اتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْراهيمَ حَنيفاً وَ اتَّخَذَ اللَّهُ إِبْراهيمَ خَليل

و کیست دین و آیینش از این بهتر که یکسر روی در خدا کند و تسلیم فرمان او شود و نیکوکار باشد و دین ابراهیم را (که صراط مستقیم خداست) پیروی کند، و خداوند ابراهیم را به دوستی برگزید

کیست که از این لطیف‌تر و خوش‌تر نیکوترین مراتب دین و جوهر دیانت را به آدمی معرفی کند. بدین بیان آدمی هنگامی به حقیقت دینداری می رسد که روی در خدا کند و این روی در خدا کردن یک رویداد بزرگ زندگی آدمی است که به برکت آن شخص از پریشانی و پراکندگی رها می‌شود و در می‌یابد که باید خود را به یکی که به تنهایی کل جهان است تسلیم می‌کند.
من از تو روی نخواهم به دیگری آورد که زشت باشد هر روز قبله دگرم (سعدی)

*وچون آدمی روی از خود پرستی به سوی خدا کرد و تمامی دل درد گرو محبت او نهاد آغاز مسلمانی اوست و چون روی بدان محسن ازلی گردانید و دل به او سپرد خود نیز نیکوکار می‌شود و او را محسن خوانند بلکه ملت و دیانت ابراهیم را پیروی می‌کند و آن دیانتی است که به هیچ روی به ناحق حتی میل نمی‌کند تا چه رسد که به ناحق پردازد، چنانکه حافظ فرموده:
ما نگوییم بد و «میل» به ناحق نکنیم جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم

*عطار نقل می‌کند که جماعتی در مراسم تدفین درگذشته ای سعی می‌کردند که با محاسبات دقیق روی او را هنگام دفن به سوی قبله کنند. درویشی بر ایشان گذشت و چون نمی‌دانست که در چه کارند لبخندی زد و گفت اکنون دیگر زمان این کار گذشته، خواه روی در خانه خدا کند و خواه در خانه شیطان. زیرا فرصت عمل از او فوت شده است.

به ره بهشت فردا نتوان شدن به محشر مگر از سرای دنیا که سر دو راه داری (سعدی)

*این آیه همه نیکوکاران جهان را از هر دین و ملتی که باشند با هم پیوند دوستی و یگانگی می‌دهد. زیرا چون همه ابراهیم خو شدند خداوند ایشان را نیز مانند ابراهیم به دوستی می‌گیرد و کدام سعادت برتر از دوستی خداوند باشد.