ميدل ايست آنلاين مدعي شد؛
حل بحران منطقه خاورميانه در گرو نزديكي عربستان و ايران است
ميدل ايست آنلاين، در مقاله اي در خصوص بحران هاي منطقه خاورميانه، نوشت؛ نزديكي عربستان و ديگر كشورهاي حوزه خليج فارس به ايران، مي تواند به بحران هاي اين منطقه پايان دهد.
به گزارش
سرويس بين الملل باشگاه
خبرنگاران ، "پاتريك سيل" نويسنده صاحب نام انگليسي، در مقاله اي تحت عنوان "نياز مبرم به پيشگيري از جنگ در خاورميانه" كه ميدل ايست آنلاين آن را منتشر كرده، به بحران سوريه و لفاظي هاي اسرائيل در خصوص حمله به ايران و همچنين جاه طلبي هاي آمريكا در تسلط بر كشورهاي منطقه حوزه خليج فارس و خاورميانه پرداخته و گفته است؛ ايران و عربستان و ديگر كشورهاي حوزه خليج فارس بايد با يكديگر متحد شوند و منطقه را از دخالت هاي بيگانگان رها كنند.
وي معتقد است؛ عربستان سعودي و هم پيمانانش در منطقه خليج فارس، به جاي جانبداري از آمريكا و اسرائيل براي ضربه زدن به سوريه و ايران، بايد با ايران متحد شوند.
"پاتريك سيل" در مقاله خود، مي نويسد؛ خاورميانه با خطر جنگي سخت مواجه است كه پيامدهاي ويرانگري براي كشورهاي منطقه و مردم آن خواهد داشت، البته در حال حاضر "جنگ سايه" به راه افتاده است.
اين جنگ توسط آمريكا و اسرائيل عليه ايران، توسط ائتلافي از چند كشور عليه سوريه و توسط قدرتهاي بزرگ عليه يكديگر در جريان است. يك جرقه مي تواند آن را شعله ور كند.
خطر جنگ از سه ناحيه و مسير اصلي نشات مي گيرد:
اول_ هياهوي جنگ طلبي هاي بيرحمانه و فزاينده اسرائيل عليه ايران.
دوم_ از سوي جاه طلبي هاي آمريكا در منطقه نفت خيز خليج فارس و همدستي اين كشور با اقدامات ضد ايراني اسرائيل.
سوم_ از ناحيه، دشمني آشكار برخي كشورهاي عربي سني در قبال ايران و شيعيان و علويان.
اين كشورهاي عربي ظاهرا نمي دانند كه بازيچه دست جنگ طلبان اسرائيلي و آمريكايي شده اند كه آرزو دارند منطقه را طبق خواست و اراده خود درآورند.
همين جاه طلبي نئوكان ها بود كه آمريكا را واداشت به عراق تجاوز كند، به اميد آنكه اين كشور را براي هميشه سست و متزلزل كند.
تب جنگ طلبي اسرائيل عليه ايران، برپايه يك دروغ آشكار است؛ اينكه ايران "تهديدي وجودي" براي يهوديان است.
سيل اين ادعا را "مسخره" توصيف كرده و مي گويد؛ تنها تهديد ايران اين است كه ايران بدون آنكه بخواهد سلاح اتمي توليد كند، به توانمندي بازدارنده محدود دست خواهد يافت.
يعني اينكه اسرائيل براي حمله به ايران ممكن است دچار ترديد شود. همچنين آزادي اسرائيل براي حمله به همسايگانش نيز محدود خواهد شد، آزادي كه اسرائيل چندين دهه از آن برخوردار بود، اين مسئله از جنگ هاي متعدد و تجاوزهاي مختلف اسرائيل به فلسطين، عراق، لبنان و سوريه قابل مشاهده است.
اسرائيل خواهان برتري نظامي بي چون و چرا است. تمام اين جار و جنجال ها و سر و صداها بابت اين مسئله است.
اسرائيل خواهان اين است كه به ايران و هر كشور ديگري كه مقابلش قرار بگيرند، آزادانه حمله كند، بدون آنكه از طرف آن كشور مورد حمله و واكنش قرار بگيرد.
اين رژيم نمي خواهد هيچ كشوري در خاورميانه قادر باشد از خودش محافظت كند، به همين جهت است كه با جنبش هاي مقاومت مانند حزب الله و حماس كه در برابر اسرائيل نترسيده و منهدم نشدند، به شدت سر دشمني دارد.
بنيامين نتانياهو نخست وزير رژيم اسرائيل و ايهود باراك وزير دفاع آن، آشكارا درصدد سرنگوني نظام تهران و در واقع منهدم كردن "محور مقاومت" متشكل از ايران، حزب الله و سوريه كه در سالهاي اخير تنها مانع محكم بر سر راه جاه طلبي هاي اسرائيل و آمريكا بوده اند، هستند.
اما كشورهاي عربي بايد بدانند كه انهدام اين مانع به اين معني است كه فلسطينيان به حال خود رها خواهند شد و خود كشورهاي حوزه خليج فارس را در معرض فشارها و حملات احتمالي آمريكا و اسرائيل قرار خواهد داد.
اسرائيل ترجيح مي دهد كه آمريكا به تنهايي نظام ايران را سرنگون كند، درست همانطور كه رژيم صدام را سرنگون كرد.
نتانياهو ممكن است وسوسه شود، ابتدا خود حمله كند اما او فقط زماني اين كار را مي كند كه مطمئن شود، اوباما هم به اين رژيم مي پيوندد يا مجبور به همراهي مي شود؛ زيرا اوباما به كسب آراي يهوديان در انتخابات رياست جمهوري محتاج است.
اوباما شديدا مي خواهد از كشيده شدن به جنگ با ايران اجتناب كند. او براي منصرف كردن اسرائيل از حمله به ايران "شديدترين تحريم هاي اعمال شده عليه يك كشور در طول تاريخ" را به ايران تحميل كرده است.
اين نويسنده برجسته انگليسي، سپس به راه حل بحران منطقه اشاره كرده و مي گويد؛ راه حل بحران در دست دو قدرت مهم منطقه اي، يعني ايران و عربستان قرار دارد.
اگرچه، اغلب آنها دو رقيب ديدده مي شوند، آنها مي توانند شركاي يكديگر هم باشند؛ زيرا صلح و امنيت منطقه خليج فارس به نفع آنها است.
نشانه هاي كوچك اما اميدوار كننده اي وجود دارد كه حاكي از نزديكي اين دو كشور است. اينكه نشست جنبش غير متعهدها در تهران و نشست اخير اعضاي سازمان كنفرانس اسلامي در مورد بحران سوريه و جنگ داخلي تقريبا به نتايج مشابهي برسند، بسيار جالب توجه است.
اعضاي هردو اجلاس بر آتش بس و توقف خونريزيها و به دنبال آن، مذاكرات سياسي و تشكيل دولت اتحاد ملي تاكيد دارند.
يك نشانه اميدواركننده (از بهبود روابط تهران_ رياض) حضور محمود احمدي نژاد در نشست سازمان كنفرانس اسلامي در عربستان بود.
مسئله فاجعه بار اين است كه جنگ داخلي سوريه فقط يك طرح فرعي از يك رقابت به مراتب وسيع تر است. اينكه بشار اسد موقتا در قدرت بماند، يا متقاعد شود صحنه را ترك كند، مسئله مهمي نيست. براي كساني كه بر جنگ اصرار دارند، مهم نيست چه كسي بر سوريه حكومت مي كند. آنها فقط مي خواهند سوريه تضعيف و ترجيحا هم پيمانانش فلج شوند.
پاتريك سيل، سپس با اشاره به بحران هاي موجود در منطقه اين سوالات را مطرح مي كند كه آيا الگوي فعلي كشورهاي عربي از اين بحران جان سالم به در خواهد برد يا اين الگو ترك خواهد برداشت؟
آيا امنيت اقليت هاي قومي و مذهبي در چنين بحراني تضمين مي شود؟
و بر سر استقلال كشورهاي عربي چه خواهد آمد؟
آيا شيعيان و سني ها مي توانند تحت لواي اسلام با هم زندگي كنند يا محكوم به اين هستند كه هزاران سال ديگر با هم بجنگند؟
سيل مي افزايد؛ امروزه ما شاهد آخرين فاز نزاع براي استقلال اعراب هستيم. اين كشمكش يك قرن پيش وقتي كه اعراب به دنبال سرنگوني حكمراني عثماني بودند، آغاز شد.
اما وقتي امپراطوري عثماني در جنگ جهاني اول سرنگون شد، اعراب به جاي كسب استقلال تحت استعمار انگليس و فرانسه درآمدند و آنها جهان عرب را بين خود تقسيم كردند و وقتي اين استعمارگران بيرون رانده شدند، اعراب تحت كنترل يك تهديد مهلك تر و متجاوزتر و تماميت خواه به نام اسرائيل درآمدند.
آمريكا نفوذ و سلطه خود بر منطقه را مدتها قبل اعلام كرده است، بخصوص پس از فروپاشي شوروي سابق، امروزه در حاليكه ايالات متحده با مشكلات اقتصادي و ارث جنگهاي فاجعه بارش دست به گريبان است، با مشكل قدرت هاي نوظهور نيز مواجه است.
يك اشكال و نقص ديگر براي آمريكا، اين است كه به اسرائيل اجازه داده سياست هاي خود در خاورميانه را به واشنگتن ديكته كند.
اعراب بايد بدانند كه جنگ منطقه اي، توسط اسرائيل، آنها را از اندك استقلال واقعي كه تاكنون توانسته اند به دست آورند، محروم خواهد كرد.
عربستان سعودي و ديگر كشورهاي منطقه خليج فارس به جاي جانبداري از آمريكا و اسرائيل در نابودي ايران و سوريه بايد با ايران متحد شوند و با ايجاد يك نظام امنيتي جديد منطقه را از دخالت هاي خارجي پاكسازي كنند. اگر آنها با همديگر همكاري كنند، مي توانند منطقه را از تخريب جنگ حفظ كنند، اما بايد هرچه سريعتر با يكديگر همكاري كنند، چون زمان رو به اتمام است.
وي معتقد است؛ عربستان سعودي و هم پيمانانش در منطقه خليج فارس، به جاي جانبداري از آمريكا و اسرائيل براي ضربه زدن به سوريه و ايران، بايد با ايران متحد شوند.
"پاتريك سيل" در مقاله خود، مي نويسد؛ خاورميانه با خطر جنگي سخت مواجه است كه پيامدهاي ويرانگري براي كشورهاي منطقه و مردم آن خواهد داشت، البته در حال حاضر "جنگ سايه" به راه افتاده است.
اين جنگ توسط آمريكا و اسرائيل عليه ايران، توسط ائتلافي از چند كشور عليه سوريه و توسط قدرتهاي بزرگ عليه يكديگر در جريان است. يك جرقه مي تواند آن را شعله ور كند.
خطر جنگ از سه ناحيه و مسير اصلي نشات مي گيرد:
اول_ هياهوي جنگ طلبي هاي بيرحمانه و فزاينده اسرائيل عليه ايران.
دوم_ از سوي جاه طلبي هاي آمريكا در منطقه نفت خيز خليج فارس و همدستي اين كشور با اقدامات ضد ايراني اسرائيل.
سوم_ از ناحيه، دشمني آشكار برخي كشورهاي عربي سني در قبال ايران و شيعيان و علويان.
اين كشورهاي عربي ظاهرا نمي دانند كه بازيچه دست جنگ طلبان اسرائيلي و آمريكايي شده اند كه آرزو دارند منطقه را طبق خواست و اراده خود درآورند.
همين جاه طلبي نئوكان ها بود كه آمريكا را واداشت به عراق تجاوز كند، به اميد آنكه اين كشور را براي هميشه سست و متزلزل كند.
تب جنگ طلبي اسرائيل عليه ايران، برپايه يك دروغ آشكار است؛ اينكه ايران "تهديدي وجودي" براي يهوديان است.
سيل اين ادعا را "مسخره" توصيف كرده و مي گويد؛ تنها تهديد ايران اين است كه ايران بدون آنكه بخواهد سلاح اتمي توليد كند، به توانمندي بازدارنده محدود دست خواهد يافت.
يعني اينكه اسرائيل براي حمله به ايران ممكن است دچار ترديد شود. همچنين آزادي اسرائيل براي حمله به همسايگانش نيز محدود خواهد شد، آزادي كه اسرائيل چندين دهه از آن برخوردار بود، اين مسئله از جنگ هاي متعدد و تجاوزهاي مختلف اسرائيل به فلسطين، عراق، لبنان و سوريه قابل مشاهده است.
اسرائيل خواهان برتري نظامي بي چون و چرا است. تمام اين جار و جنجال ها و سر و صداها بابت اين مسئله است.
اسرائيل خواهان اين است كه به ايران و هر كشور ديگري كه مقابلش قرار بگيرند، آزادانه حمله كند، بدون آنكه از طرف آن كشور مورد حمله و واكنش قرار بگيرد.
اين رژيم نمي خواهد هيچ كشوري در خاورميانه قادر باشد از خودش محافظت كند، به همين جهت است كه با جنبش هاي مقاومت مانند حزب الله و حماس كه در برابر اسرائيل نترسيده و منهدم نشدند، به شدت سر دشمني دارد.
بنيامين نتانياهو نخست وزير رژيم اسرائيل و ايهود باراك وزير دفاع آن، آشكارا درصدد سرنگوني نظام تهران و در واقع منهدم كردن "محور مقاومت" متشكل از ايران، حزب الله و سوريه كه در سالهاي اخير تنها مانع محكم بر سر راه جاه طلبي هاي اسرائيل و آمريكا بوده اند، هستند.
اما كشورهاي عربي بايد بدانند كه انهدام اين مانع به اين معني است كه فلسطينيان به حال خود رها خواهند شد و خود كشورهاي حوزه خليج فارس را در معرض فشارها و حملات احتمالي آمريكا و اسرائيل قرار خواهد داد.
اسرائيل ترجيح مي دهد كه آمريكا به تنهايي نظام ايران را سرنگون كند، درست همانطور كه رژيم صدام را سرنگون كرد.
نتانياهو ممكن است وسوسه شود، ابتدا خود حمله كند اما او فقط زماني اين كار را مي كند كه مطمئن شود، اوباما هم به اين رژيم مي پيوندد يا مجبور به همراهي مي شود؛ زيرا اوباما به كسب آراي يهوديان در انتخابات رياست جمهوري محتاج است.
اوباما شديدا مي خواهد از كشيده شدن به جنگ با ايران اجتناب كند. او براي منصرف كردن اسرائيل از حمله به ايران "شديدترين تحريم هاي اعمال شده عليه يك كشور در طول تاريخ" را به ايران تحميل كرده است.
اين نويسنده برجسته انگليسي، سپس به راه حل بحران منطقه اشاره كرده و مي گويد؛ راه حل بحران در دست دو قدرت مهم منطقه اي، يعني ايران و عربستان قرار دارد.
اگرچه، اغلب آنها دو رقيب ديدده مي شوند، آنها مي توانند شركاي يكديگر هم باشند؛ زيرا صلح و امنيت منطقه خليج فارس به نفع آنها است.
نشانه هاي كوچك اما اميدوار كننده اي وجود دارد كه حاكي از نزديكي اين دو كشور است. اينكه نشست جنبش غير متعهدها در تهران و نشست اخير اعضاي سازمان كنفرانس اسلامي در مورد بحران سوريه و جنگ داخلي تقريبا به نتايج مشابهي برسند، بسيار جالب توجه است.
اعضاي هردو اجلاس بر آتش بس و توقف خونريزيها و به دنبال آن، مذاكرات سياسي و تشكيل دولت اتحاد ملي تاكيد دارند.
يك نشانه اميدواركننده (از بهبود روابط تهران_ رياض) حضور محمود احمدي نژاد در نشست سازمان كنفرانس اسلامي در عربستان بود.
مسئله فاجعه بار اين است كه جنگ داخلي سوريه فقط يك طرح فرعي از يك رقابت به مراتب وسيع تر است. اينكه بشار اسد موقتا در قدرت بماند، يا متقاعد شود صحنه را ترك كند، مسئله مهمي نيست. براي كساني كه بر جنگ اصرار دارند، مهم نيست چه كسي بر سوريه حكومت مي كند. آنها فقط مي خواهند سوريه تضعيف و ترجيحا هم پيمانانش فلج شوند.
پاتريك سيل، سپس با اشاره به بحران هاي موجود در منطقه اين سوالات را مطرح مي كند كه آيا الگوي فعلي كشورهاي عربي از اين بحران جان سالم به در خواهد برد يا اين الگو ترك خواهد برداشت؟
آيا امنيت اقليت هاي قومي و مذهبي در چنين بحراني تضمين مي شود؟
و بر سر استقلال كشورهاي عربي چه خواهد آمد؟
آيا شيعيان و سني ها مي توانند تحت لواي اسلام با هم زندگي كنند يا محكوم به اين هستند كه هزاران سال ديگر با هم بجنگند؟
سيل مي افزايد؛ امروزه ما شاهد آخرين فاز نزاع براي استقلال اعراب هستيم. اين كشمكش يك قرن پيش وقتي كه اعراب به دنبال سرنگوني حكمراني عثماني بودند، آغاز شد.
اما وقتي امپراطوري عثماني در جنگ جهاني اول سرنگون شد، اعراب به جاي كسب استقلال تحت استعمار انگليس و فرانسه درآمدند و آنها جهان عرب را بين خود تقسيم كردند و وقتي اين استعمارگران بيرون رانده شدند، اعراب تحت كنترل يك تهديد مهلك تر و متجاوزتر و تماميت خواه به نام اسرائيل درآمدند.
آمريكا نفوذ و سلطه خود بر منطقه را مدتها قبل اعلام كرده است، بخصوص پس از فروپاشي شوروي سابق، امروزه در حاليكه ايالات متحده با مشكلات اقتصادي و ارث جنگهاي فاجعه بارش دست به گريبان است، با مشكل قدرت هاي نوظهور نيز مواجه است.
يك اشكال و نقص ديگر براي آمريكا، اين است كه به اسرائيل اجازه داده سياست هاي خود در خاورميانه را به واشنگتن ديكته كند.
اعراب بايد بدانند كه جنگ منطقه اي، توسط اسرائيل، آنها را از اندك استقلال واقعي كه تاكنون توانسته اند به دست آورند، محروم خواهد كرد.
عربستان سعودي و ديگر كشورهاي منطقه خليج فارس به جاي جانبداري از آمريكا و اسرائيل در نابودي ايران و سوريه بايد با ايران متحد شوند و با ايجاد يك نظام امنيتي جديد منطقه را از دخالت هاي خارجي پاكسازي كنند. اگر آنها با همديگر همكاري كنند، مي توانند منطقه را از تخريب جنگ حفظ كنند، اما بايد هرچه سريعتر با يكديگر همكاري كنند، چون زمان رو به اتمام است.
