به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، "اوا گولینگر" در یادداشتی برای پایگاه تحلیلی "گلوبال ریسرچ" می نویسد: "حتی در رزوهایی که چاوز به عنوان یک نامزد خود را برای حضور در انتخابات ریاست جمهوری آماده می کرد و می خواست در یک مناظره تلویزیونی در شهر میامی آمریکا شرکت کند، وزارت خارجه آمریکا به او ویزا نداد. جالب اینکه وقتی انتخاب شد، آمریکایی های دست پاچه بلافاصله مراسمی ترتیب دادند تا او را بخرند و به او ویزا بدهند."
 
 "در ماه های بعد از انتخاب او نیز شرایط به همین ترتیب بود و شخصیت های مختلف سیاسی و اقتصادی از آمریکا و اسپانیا تمام تلاش خود را انجام دادند تا چاوز را متقاعد کنند که با برنامه های آنها راه بیاید. خوزه ماریا ازنار نخست وزیر وقت اسپاینا صراحتا تلاش کرد او را اغوا کند و در عوض همراه شدن با سیاست های غرب، قول داد چاوز را غرق در ثروت کند و زندگی مجللی برای او ترتیب دهد."
 
"امتناع چاوز از همکاری با غرب و نفروختن خودش و کشورش باعث شد کودتای آوریل 2002 راه بیفتد و با نقشه آمریکا و متحدان، چاوز برای مدتی از قدرت برکنار شود. اما طرفداران چاوز ظرف کمتر از 48 ساعت او و دمکراسی نوپا ی خود در ونزوئلا را نجات دادند و چاوز به کار برگشت. آمریکا البته آرام ننشست و توطئه ها برای پائین کشیدن چاوز ادامه داشت. لورنس ایگلبرگر مدیر داخلی وزارت خارجه آمریکا بعد از کودتای ناکام در آن زمان گفته بود که چاره ای نداریم جز اینکه اداره کشور را برای چاوز سخت کنیم."
 
"خیلی زود بحران های مختلف سیاسی و اقتصادی کشور ونزوئلا را فرا گرفت. خیابان ها به آشوب کشیده شد و جنگ ناجوانمردانه رسانه ای بر علیه دولت چاوز به راه انداخته شد. کارگران کارخانه ها اعتصاب کردند و تلاش بسیاری شد تا واقعیت و چهره اصلی این کشور در سطح جهانی مخدوش شود. توطئه ترور چاوز توسط نیروهای شبه نظامی کلمبیا در سال 2004 نیز توسط نیروهای امنیتی ونزوئلا ناکام گذاشته شد. چند ماه بعد، نیروهای مخالف دولت به کمک آمریکا تلاش کردند تحت عنوان برگزاری یک همه پرسی، حاکمیت و مشروعیت چاوز را به زیر سوال ببرند، اما پشتیبانی مردمی چاوز او را در انتخابات نجات داد و او دوباره به قدرت بازگشت."
 
گولینگر در ادامه می نویسد: "هر چه محبوبیت چاوز بیشتر می شد، آمریکایی ها دلار های بیشتری را برای تضعیف وی هزینه می کردند و نهادهای اطلاعاتی آمریکا حمایت بیشتری از گروه های مخالف چاوز به عمل می آوردند تا پایه های حکومت او را بیشتر سست کنند. این روند تا امروز که سیاستمدران آمریکایی خود را برای انتخابات ریاست جمهوری سال آینده آماده می کنند، همچنان ادامه دارد و چاوز و دولت ونزوئلا همچنان بحث داغ رسانه ها هستند."
 
"باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا اخیرا در مصاحبه ای گفته چاوز و دولتش تهدیدی برای آمریکا ندارند، اما میت رامنی نامزد جمهوریخواهان همچنان اصرار دارد که چاوز مخل منافع آمریکا در منطقه و جهان است."
 
گولینگر در پایان می نویسد: " بعد از همه این کش و قوس های می توان اداعا کرد که ونزوئلا اگر هم تهدیدی برای آمریکا تلقی می شد، از نوع مثبت آن بود و نه منفی. ونزوئلا در واقع مصداق بارز کشور و مردمی است که علی رغم همه دشواری ها، الگوی عدالت اجتماعی و شکوفایی مردمی را محقق کردند و آن را بر رفاه ساختگی و فرمایشی آمریکایی ها مقدم دانستند. امروز صدای مردم و دولت ونزوئلا در جهان شنیده می شود و آنها می توانند در مورد سرنوشت خود تصمیم گیری کنند. این نتیجه انقلابی است که چاوز در ونزوئلا به راه انداخته است."