به گزارش خبرنگارباشگاه خبرنگاران مشهد شاعر و نویسنده، متخلص به ظهورى ملقب به ملك الشعراءمی باشد

وی در روستای جمند، از توابع ترشیز به دنیا آمدجوانیش به كسب ادب و دانش در خراسان گذشت، سپس به یزد رفت و در آنجا به شیوه‏ى شاعرى مشغول شد و با گروهى از اهل ادب معاشرت نمود در همان دیار با وحشى بافقى آنشایى و مصاحبت یافت.

پس از آن چندگاهى به شیراز عزیمت كرد و در آنجا با درویش حسین سالك شیرازى، شاعر و نقاش و مذهب معروف، دوستى و ملازمت یافت. سپس قصد هند كرد و وارد دكن شد و در بیجاپور به درگاه عادل شاهیان رسید و ملازمت عادل‏شاه ابراهیم ثانى را یافت و او را مدح گفت.

 آشنایى ظهورى با ملك قمى هم در همین ناحیه‏ى دكن و ظاهره در بیجاپور حاصل شد و به مواصلت ظهورى با دختر ملك انجامید و از آن پس دو شاعر با یكدیگر به سر بردند و در ایجاد بعضى اثرها با هم همكارى داشتند.

 ظهورى پس از چندى آهنگ حجاز كرد و در بازگشت به هند در احمدنگر پایتخت نظامشاهیان به خدمت عبدالحریم‏خان خانان رسید.

وى در نظم و نثر دست داشت بطورى كه در هند به شهرت رسید از جمله آثارش او می توان به  مجموعه منشآت به نامهاى«دیباچه‏ى نورس» كه مقدمه‏اى است بر كتاب «نورس خیال» اثر ابراهیم عادل‏شاه؛ «گلزار ابراهیم»، در ستایش ابراهیم عادل‏شاه؛ «خوان خلیل»، كه با مشاركت ملك قمى به نام ابراهیم عادل‏شاه تصنیف كرد؛ «پنج رقعه»؛ «دیوان» شعر؛ «ساقى‏نامه»، حدود چهار هزار و پانصد بیت كه به نام برهان ثانى نظامشاه سرود نام برد.

 غزلیات ظهوری هم به لحاظ ساختار زبانی (ترکیب‎سازیهای نو) و هم به حیث ساختار بیانی (تخیل‎آفرینی و صور بلاغی تازه) قابل توجّه است. ظهوری در قالبهای مختلف شعر سروده و ساقی‎نامة او در قالب مثنوی مشهورتر است. در قصیده‎سرایی، خود را پیرو خاقانی می‎داند. در نثرنویسی نیز قلم شیوایی داشت و سه نثر او معروف است.

نورالدین محمد، ترشیزى شاعر مشهور اوایل قرن(11 ه. م.) مدتى در خراسان و عراق و فارس به سر برد و با عمال و بزرگان و شاعران آن نواحى مصاحبت داشت و سپس به مكه از آنجا به هند رفت و در آنجا كسب مقامات بلند كرد./س