به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران از کرمان :

می خوام از دنیایی براتون حرف بزنم که اگه تا الان به اون دنیا سر نزده باشین ، حتماً یه روزی از اون گذر می کنین ، دنیایی که آدماش ، احتیاج به نیازهای خاصی دارن ، دنیایی که بالاخره یه روزی تو رو هم به داخل خودش می کشونه و اون چیزی نیست جز دنیای سالمندی !!!

یکی بود ، یکی نبود ، زیر همین آسمون آبی ، توی یکی از کوچه های همین شهر ، درست توی یکی از همین خونه ها ، بعد از گذشتن از یکی از راهروهای همین سالن ها ، یه عده از دنیای دیروز زندگی می کنن ، آدمایی که دلاشون اونقد کوچیکه که ، با چند ثانیه صحبت کردن باهاشون ، دلشون وا می شه و لبخند روی لبای مهربونشون نقش می بنده !

درسته ، اینجا سرای سالمندانه !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

جائیکه شاید من و تو ، هیچوقت حتی ، فکرِ بودن در اون رو هم ، به خودمون نمی دیم.

جائیکه پدربزرگا  و مادربزرگای زیادی ، با یه چمدون خاطره ، چشم به در دوختن ، تا یه بار دیگه ، خاطرات شیرین دیروزشون رو ، با دیدن من و تو مرور کنن!

توی چهره ی آفتاب خورده و خطوط نقاشی شده ی چهره ی آدمای امروز قصه ی ما خیلی چیزا به چشم می خوره!

قدم ، قدم ِ این آدما ، یادآور رازهای زیادیه که من و تو رو به تفکر وا می داره !

پیرمردای تنهای امروز قصه ی ما ، هر کدومشون یه سرگذشتی دارن ، اونا قهرمانای دنیای دیروز بودن که متأسفانه توی دنیای امروز گم شدن.

در امتداد یکی از همین اتاقا ، بابا رضا توی دنیای کتاباش سیر می کنه ، به قول خودش ، این کتابا رو خیلی دوست داره ، چون تک تک مطلبای این کتابارو در کنار بهترین گلهای زندگیش خونده .

با با رضا توی زلزله ی بم ، خانواده شو از دست داده و از اون موقع هست که به خونه ی سالمندان اومده!

جلوتر ، پشت یکی از همین دیوارا ، صدای قلم مشق باباعلی قصه ی ما ، داره سکوت رو می شکنه ، دیوارهای رمزآلودی که محرم رازهای باباعلی شدن ، عینک باباعلی و صدای کشیدن قلم مشق روی کاغذ، هیچوقت از ذهنم دور نمی شه .

شعرای دستخط بابا علی همه جا هست :

گر بدم گوید کسی از سوی من ، رویش ببوس

ور مرا نیکو بخواند ، بشنو و باور مکن

***

ای دل مباش یکدم خالی از عشق و مستی

وان گه برو که رستی از نیستی و هستی

بابا علی عینکشو می زنه و قلم مشقو بر می داره و شروع می کنه به نوشتن:

هرچند که پیرو خسته دل و ناتوان شدم

هرگه که یاد روی تو کردم جوان شدم

این طرفتر ، یه گوشه ای از این خونه ، توی یکی از همین اتاقا، بوی شعر جوونی یه شاعر به مشام می رسه.

یه چهره ی ماندگار دیروز ، که امروز ، چهره ی ماندگار این خونه ی تنگ شده.

رضا مغمومی ، چهره ماندگار سال 83

بابا رضا توی دنیای دستنوشته هاش گم شده ، صدای قشنگ بابا رضا ، بخاطر مشکل آسمش ، به سختی به گوش می رسه ، دلش اینقد تنگه که ، به محض دیدنمون ، شروع می کنه به خوندن شعراش:

زندگی شکفتن و شکوفه دادن است ، دوباره رخ زدن ، جوانه دادن است ، به شورو حال زیستن، جوان شدن ، به صحن نو به نو ، دلی نهادن است.

« آیینه ی نگاه » با جلد آبی رنگ ، تمام رازهای بابا رضا رو توی خودش جای داده ، چیزی که منو خیلی تحت تأثیر خودش قرار می ده ، متن روی کتابشه:

دلم گرفته ، به قدری که میل باغ ندارم ، بقدر آنکه گلی بو کنم ، دماغ ندارم ، زبس که شب به درازا کشید و صبح نیامد ، بغیر شمع امیدم به دل چراغ ندارم.

یادم میاد تو بچگی ، وقتی پیش آغاجون می رفتم ، دست می کرد توی جیبش و بهم شکلات می داد، همیشه جیب آغاجون پُر بود از شکلات ، اونَم شکلاتای جورواجور و خوشمزه!

امروزم ، وقتی می خواستم از اتاق بابا رضا بیرون بیام ، دست کرد توی کتاباشو ، یکی از کتابای شعرشو با امضای خودش بهم داد، نمی دونید چقدر خوشحال شدم ، درست مثل وقتی که توی بچگی ، آغاجون بهم شکلات می داد.

با با ماشاءالله هم راننده ی بیابونی دنیای جوونیشه ، دل خیلی نازکی داره ، حرفاش دل آدمو ریش ریش می کنه!

بابا ماشاءالله از خودش و خواسته هاش حرف می زنه ، از اینکه آرزوشه تا مسئولین یه ماشین در اختیارشون بذارن تا هرازچند گاهی به پابوس آقا امام رضا(ع) برن!

یه لحظه با حرفش از خود بیخود می شم ، اشک پهنای صورتمو فرا می گیره ، خدایا ، چه دنیای قشنگی و قشنگتر از اون اینکه تنها آرزوشون رفتن به مشهد برای پابوس آقاست.

خاطره ی بدی که همیشه توی این قصه آزارم می ده اینه : خبردار شدیم بعد از رفتن ما یکی از بابابزرگای مهربون قصه مون فوت کرده :

عجب رسمیه ، رسم زمونه ، قصه ی برگ و باد خزونه ، میرن آدما ، از اونا فقط ، خاطره هاشون به جا می مونه ، کجاست اون کوچه ، چی شد اون خونه ، آدماش کجان ، خدا می دونه !!!

همه ی اینا رو گفتم که بگم : توی خونه ی ما و تک تک خونه های این شهر ، جای این پدربزرگا و مادربزرگا خالیه ، چرا پدربزرگا و مادربزرگایی که یه عمر ، با وجود سختی های بسیار ، کانون خانواده رو گرم نگه داشتن ، امروز باید از داشتن کانون گرم خانواده محروم باشن؟

آی آدمها که شاد و خندانید ، اینجا یک نفر چشم به راست ، یک نفر که چشم های منتظرش را به در دوخته ، تا شاید ، گامهای بلند تو به یاریش بشتابد ، تا شاید دستی نوازشگرِ دستهای چروکیده اش شود، تا شاید قامتی ، تکیه گاه وجودِ بی رمقش شود.

آی آدمها که در دنیای خود غرقید، اینجا چشم ها شما را می خوانند، اینجا ، قلب ها با یاد شما جان می گیرند، اینجا همه منتظر دیدن شمایند.

واینک باز بانگی از دوردست ها می آید:

آی آدمها...

بس بگردید و بگردد روزگار      دل به دنیا در نبندد هوشیار

ای که دستت می رسد کاری بکن    بیش از آن کز تو نیاید هیچ کار

یا علی مدد./س

گزارش از : مریم بهادری