اى مولای من !تویى که منت نهادى، تویى که نعمت دادى، تویى که احسان کردى، تویى که نیکویى کردى، تویى که فضل و کرامت دادى، تویى که لطفت را کامل کردى، تویى که روزى بخشیدى، تویى آن که توفیق دادى، تویى که پناه دادى، تویى که امور بندگانت را کفایت کردى

خدایا! تویى که هدایت کردى؛ تویى که خوبان را عصمت از گناه کرامت کردى؛ تویى که گناهان را مستور ساختى؛ تویى که گناهان را آمرزیدى؛ تویى که عذر گناهان را پذیرفتى؛ تویى که مدد فرمودى؛ تویى که تأیید و توانایى دادى؛ تویى که عافیتم بخشیدى؛ تویى که گرامى ام داشتى؛ تویى که برترى دادى؛ پس حمد و ستایش براى توست، و شکر و ستایش دایم تو را سزاست.

معبودا!
فرمانم دادى و نافرمانى ات کردم، نهى ام کردى و مرتکب شدم ممنوع تو را. اکنون به حالى درآمده ام که نه اسباب تبرئه دارم تا معذرت خواهم و نه توانایى تا پیروز گردم. با چه رویى برابرت آیم.

اى آقای من!
با حال خضوع و خوارى و درماندگى و کوچکى، نه وسیله تبرئه جویى دارم تا عذر خواهم و نه توانایى، تا پیروز گردم و نه دلیلى دارم که بیاورم و نه توانم گفت که بد نکردم و مرتکب کار بد شدم که منکر شوم و اگر منکر شوم، اى مولایم! سود مى برم، ولى چگونه و کجا؟
خدایا!
تو نزدیک تر کسى هستى که بخوانند و اجابت کنى و کریم تر کسى هستى که بگذرى و پر عطاتر از هر که عطا کند و شنواتر از هر کسى که از او بخواهند، اى بخشاینده دنیا و آخرت و مهربان هر دو.

اى آقاى من! طاعتم، تو را بهره اى نداده است و گناهم به تو ضررى نمى رساند. پس آنچه را به تو سود و بهره اى نمى رساند، به من عنایت کن و آنچه را به تو زیان نمى رساند، به من ببخشاى.