بيش از 10 سال دولت هزاران زن و مرد را در قالب نيروهاي نظامي به جنگي اعزام مي کنند که هيچ دليل و هدفي براي شروع و ادامه آن ارائه نشده است.
سالانه نيروهاي بيشتري به افغانستان اعزام و بودجه هاي اختصاص داده شده به اين تجاوز بي هدف افزايش مي يابد.

مرگ سربازان تنها يکي از معضلات ناشي از اشغال افغانستان است. به ازاي هر سرباز کشته شده در جنگ، 10 سرباز معلول، مجروح يا بيمار رواني به کشور باز مي گردند که يا پس از مدتي خودکشي مي کند و يا بايد سالها براي تامين هزينه هاي درماني يا معاش خانواده خود، دست به هر کاري بزند.

بيشتر شهروندان آمريکايي ترجيح مي دهند، احتمال وقوع اين فاجعه را براي خود بعلت حضور نظامي کشور در افغانستان ناديده بگيرند، اما تعداد فراوان سربازان معلول و افسرده بازگشته از سطح شهرها، اين احتمال را دائم در معرض ديدگان همه قرار داده است.

خانواده هاي سربازان مجروح با تجمع هاي گاه و بيگاه خود مقابل کنگره آمريکا، خواستار تغيير بودجه هاي آن از توليد سلاح به بهبود اوضاع اقتصادي و درماني سربازان خود شده اند.

با اين حال، کاخ سفيد، پنتاگون وکنگره تغيير مطلوبي در شرايط آنان ايجاد نکرده اند.