به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران از کرمان :

مددکار همانند شبنمِ طربناک و روح افزایی است که در خزان ، سنگ صبور آلام خستگان و درماندگان شده و وجهه همتش توانبخشی به خیل عزیزانی است که در گردونه فشار زندگی نیازمند ارائه رهنمودی دیگرند .

فرشته ی رازداری که با مددجستن ، احسان ، نیکوکاری و عطوفت در رسیدگی به امور نیازمندان ، همواره آماده قادر ساختن ، بازتواني و مشاوره دردمندان است.
در مورد ارزش و اهمیت مددکاری همین بس که شیخ بهائی در این باره می گوید:

همه روز روزه بودن،همه شب نماز خواندن همه ساله حج نمودن،سفر حجاز كردن شب حمعه ها نخفتن،به خدا نياز گفتن زوجود بي نيازش طلب نياز كردن ، زمعابد و مساجد همه اعتكاف جستن ، زمناهي و ملاهي همه اعتراض كردن ، زمدينه تا به كعبه سرو پابرهنه رفتن ، زدو لب به لبيك به وظيفه باز كردن ، به خدا كه هيچ يك را ثمر آنقدر نباشد كه به روي نا اميدي در بسته باز كردن.

آری مددکاران ، این یاران دیرین رنج دیده گان همواره با این اندیشه که « گرچه گذر زمان فرصت مهر ورزیدن را دریغ نمی کند؛ اما مرگ را استثنائی نیست؛ پس فرصت ها را براي مهرورزي دريابيم » گام هاشان را استوار ساخته اند.

هم اکنون تو هم چشم هایت را بگشا و در پی انسانها باش.

کاری را برای کسانی انجام بده که نیازمند کمی وقت ، کمی دوستی ، اندکی همدلی و ذره ای خون گرمی باشند.

این نیاز در هر گوشه و کناری احساس می شود ، کاوش کن و ببین آیا جایی هست که انسانیت را در آنجا سرمایه گذاری نکرده ای ؟

طرح نامگذاری روز ولادت حضرت علی (ع) به عنوان روز مددکار تهران
در تاريخ هفدهم تيرماه سال هشتاد و هفت طرح نامگذاری 13 رجب، روز ولادت حضرت علی (ع) به نام روز مددکار به شورای فرهنگ عمومی برای درج در تقویم رسمی کشور ارائه شد.

علت این پیشنهاد، تأسی مددکاران از مولای خویش حضرت علی (ع) است که اعتقاد داریم امام علی (ع) باید الگوی مددکاران و فعالیت‌های مددکاری باشد.
تاریخچه مددکاری در ایران:
کشور ما نیز یکی از کهن‌ترین سرزمین‌هایی است که اندیشه‌ها و باورهای انسان دوستی و نیکوکاری و دستگیری از مردم نیازمند در آن بر پایه اعتقادات دینی و ارزش‌های فرهنگی بنا شده است.
با این پیشینه تاریخی و فرهنگی خدمات حمایتی و بهزیستی در کشور ایران اغلب توسط افراد خیر و موسسات خیریه با زمینه مذهبی ارایه می‌شد. ازاواسط سال 1340 به بعد سازمان‌ها و موسساتی نظیر سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی، جمعیت خیریه فرح پهلوی، جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران، انجمن ملی حمایت از کودکان و انجمن‌ها و موسسات دیگر مسؤلیت ارایه خدمات حمایتی، توانبخشی به افراد نیازمند و معلولین را بر عهده داشتند.
در سال‌های قبل از انقلاب در سال 1347 برای اولین بار خدمات اجتماعی به صورت سازمان‌یافته در مجموعه وظایف دولت در برنامه عمرانی چهارم مطرح گردیده است.
در نهایت در سال 1353 وزارت رفاه اجتماعی در یک قالب منطقی به وجود آمد که در سال 1355 به وزارت بهداری و بهزیستی تغییر نام داد و فعالیت آن در قالب دو معاونت بهزیستی و دو دفتر امور خدمات توانبخشی و امور خدمات رفاهی ادامه یافت.
آموزش حرفه‌های مرتبط با خدمات اجتماعی نیز در سال 1337 توسط خانم فرمانفرمائیان که کارشناس امور اجتماعی سازمان ملل متحد بود در آموزشگاه عالی خدمات اجتماعی تهران با امکاناتی ناچیز آغاز شد و فارغ‌التحصیلان آن موفق به دریافت دانشنامه فوق‌دیپلم در خدمات اجتماعی می‌شدند.
در سال 1344 مدت تحصیل به چهار سال افزایش پیدا کرد و فارغ‌التصحیلان درجه لیسانس خدمات اجتماعی را اخذ می‌کردند. در سال 1349 دوره فوق‌لیسانس مددکاری اجتماعی با عنوان مدیریت خدمات اجتماعی نیز شکل گرفت. پس از انقلاب اسلامی ایران، نام آموزشگاه به دانشکده خدمات تغییر یافت.
سرانجام تعلیم و تربیت مددکاران اجتماعی در چارچوب گرایش خدمات اجتماعی در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی متمرکز شد و انتخاب دانشجویان از طریق آزمون سراسری انجام شد.
پس از انقلاب بخش بهزیستی یک‌بار دیگر تحول یافت و براساس مصوبه هیأت وزیران در مورخه 25 تیر سال58 سازمان‌های رفاهی و خدماتی تحت نظر وزارت بهداری و بهزیستی در هم ادغام گردید.
این سازمان‌ها عبارت بودند از: سازمان رفاه ملی خانواده، سازمان بهزیستی و آموزشی کودکان و نوجوانان، سازمان ملی رفاه ناشنوایان ایران، سازمان ملی رفاه نابینایان، سازمان زنان، انجمن ملی حمایت کودکان، انجمن حمایت معلولین، انجمن توانبخشی، واحد حمایت از خانواده‌های بی‌سرپرست سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی سابق و جمعیت حمایت از اطفال بی‌سرپرست.
براساس تلاش‌های بی‌وقفه دکتر فیاض‌بخش برای ایجاد سازمانی مستقل برای ارایه خدمات گسترده و منظم به نیازمندان جامعه، در 24 خردادماه 59 لایحه قانونی تشکیل سازمان بهزیستی کشور تصویب شد.

مددکاري از گذشته تا کنون
«مدد كاري بازتواني است، مشاوره است، قادر ساختن است»
مددكاري‌اجتماعي از زمان هاي دور، در سراسر دنيا به صورت غير حرفه‌اي وجود داشته و تعاليم مذهبي اديان در ادبيات اكثر كشورها از كمك كردن، انسان دوستي، نوعدوستي، گرفتن دست ضعفا، سير كردن گرسنگان، نيكوكاري، انصاف و عدالت، حمايت و دادرسي از نيازمندان، انفاق و … ياد شده است و تمامي پيامبران و امامان نيز سعي در توسعه و انجام اين مهم داشته‌اند.
بزرگمرد تاريخ اسلام حضرت علي (ع) شبانه به كودكان يتيم و بينوايان پيرامون نيازمند، بيوه زنان، بيماران و معلولان سركشي مي‌كردند و در رفع احتياجات آنان تلاش داشتند و به حق يگانه جوانمرد و مددكار تاريخ بشريت بوده‌اند.
با گسترش شهرنشيني و مشكلات خاص آن و تحولات علمي، صنعتي و نظامي در كشورهاي گوناگون دنيا و ضربه هايي كه اين تحولات بر جامعه بشري وارد كردند و ايجاد فشارهاي روحي، اضطراب، نگراني و تنش هاي مختلف ضرورت برنامه ريزي براي افرادي كه به نوعي آسيب ديده اجتماعي بودند، مشهود بود و اين امر مي‌بايستي مدون و برنامه ريزي شده پيش مي‌رفت. چرا كه با رشد علم و صنعت مشكلات و آسيب‌هاي اجتماعي نيز رشد مي‌كردند و كليسا و انجمن‌هاي محلي ديگر نيرو و اثر لازم را نداشتند.

آنان که ، شکفتنِ گلسارِ لبخند را بر لبان غنچه های رنجور نومید دیده اند و آنانکه که گلبرگهای شقایق را در دشت های دور و از برف سپیدِ شوق و امید بوئیده اند  ، تورا همپای پهنای آسمانها و جای امن ساحل دریاها می شناسند، آنگاه نمی دانستند که با کدامین زبان سپاست گویند و کدامین دستان التماس را به دعایت بردارند.

تو را می گویم : ای یار فداکار و با ایمان ، ای مددکارِ مهربان ، روزت که روز میلاد همه ی خوبیهاست ، روز قدردانی از زحمات تو نیز هست ، پس روزت مبارک!/س

گزارش از : مریم بهادری