به گزارش خبرنگار بخش تجسمی باشگاه خبرنگاران موزه هنرهای معاصر تهران یکی از کم نظیرترین مراکز هنری ایران است که به عنوان مهمترین موزه ایران در جهان شهرت دارد و شناخته شده است.

موزه هنرهای معاصر تهران در سال 1356 با مساحتی بالغ بر 8500 متر مربع افتتاح شد و از همان ابتدا نمایشگاه های تجسمی در آن برگزار شد.

اين موزه در حاشیه غربی پارک لاله در خیابان کارگر و در حقیقت در مرکز شهر قرار دارد و به عقیده کارشناسان معماری موزه هنرهای معاصر تهران ساختمانی پست مدرن است که با بهره گیری از معماری کهن ایرانی به صورت مدرن طراحی و شناخته شده است.

در بین ساختمان هایی که در طول سال های متمادی ساخته شده است، معماری موزه کمی منحصر به فرد است ،در حقیقت  تلفیقی از معماری سنتی و مدرن است که با استفاده از طاق های مرسوم در معماری سنتی و نیز برگرفته از بادگیرهای کویری طراحی شده است.

در کنار این طرح های سنتی می توانیم نمای داخلی موزه را با طرح های مارپیچ آن، مدرن بدانیم.

در باغ مجسمه و تندیس های دائمی و کم نظیری از هنرمندان مجسمه ساز جهان قرار دارد و درخت های سر به فلک کشیده که به زیبایی این باغ می افزاید. بعد از بیرون آمدن از این باغ زیبا در مقابل ورودی موزه هنرهای معاصر تهران که قرار می گیریم و از در شیشه ای وارد موزه می شویم با بنایی که در برگیرنده بادگیرها، هشتی، چهارسو  است همراه می شویم.

ساختمان موزه که از سنگ و بتون ساخته شده با پنج دری، بادگیرها، هر بیننده ای را به یاد اقلیم و کویر می اندازد.

گالری های موزه که متشکل از 9 سالن است به یکدیگر منتهی می شود، یعنی اگر بعد از ورود به داخل موزه و پس از آنکه از کتابخانه ای که در سمت چپ قرار دارد و مملو از کتاب های کم نظیر هنرمندان برجسته ایران و جهان و نیز اکثر رویدادهای تجسمی داخلی است عبور کنیم و مسیرمان را از همان سمت چپ ادامه دهیم به گالری 9 می رسیم و با فضایی که با استانداردهای جهانی هم خوانی فراوان دارد روبرو می شویم، از گالری 9 با دیدن نمایشگاه هايی که برپاست می توانیم راهروهای کوچکی را پشت بگذاریم و کم کم گالری ها 8 و 7 و تا انتها به گالری یک می رسیم و به این ترتیب 9 گاری را پشت سر خواهیم گذاشت با آغاز عبور و تماشا از گالری 9 نمی توانیم از راهروی مارپیچ عبور کنیم.

بنابراین برای دیدن جذابیت های بیشتری در موزه معاصر تهران بهتر است مسیر سمت راست بعد از ورود را انتخاب کنیم.اگر به سمت راست برویم سرنوشتی دیگر به لحاظ بازدید هنری پشت سر می گذاریم یعنی راهروی کوچکی را ادامه می دهیم و نزدیک آسانسوری قرار می گیریم اما به داخل آسانسور نمی رویم چراکه می خواهیم از راهروی مارپیچ گذر کنیم.

این راهروی مارپیچ به گونه ای است که اگر در ابتدای آن قرار بگیریم ناخودآگاه سوق داده می شویم به گالری یک البته با گذراندن چندین پیچ نه چندان تند که بسیار لذت بخش است. وقتی به انتهای پیچ ها می رسیم در سمت راست قبل از راهروی انتهایی و در حقیقت ورودی گالری یک قطعاً نظرمان به یک حوض پر از روغن جلب می شود که البته اثری هنری از هنرمند ژاپنی است. ناگفته نماند که این حوض پر از سکه هایی که مخاطبین از بالای موزه یعنی از مقابل گالری 9 به دامن این حوض می اندازند که ببینند آیا حوض شیشه است یا نه.

نگاهمان را که از این حوض برداریم بازهم قبل از ورودی گالری یک کمی جلوتر در همان سمت راست راهروی تاریکي را می بینیم که دری آهنی دارد که قطعاً هیچگاه به سوی ما باز نمی شود، حتی اگر زنگ در را بزنیم اینجا را به اصطلاح باید قلب موزه بدانیم چراکه آثار گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران در آن نگهداری می شود.

در گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران آثاری از هنرمندان ایران و جهان از جمله سهراب سپهری، محمود جوادی پور، احمد اسفندیاری و نیز پیکاسو، ونگوگ و... نگهداری می شود.

البته پس از آنکه موزه هنرهاي معاصر تهران به تأکید و دستور مدیر کل هنرهای تجسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به نمایشگاه های دائمی موزه مبدل شده است و در حقیقت دیگر نمایشگاه دوره ای به غیر از آثار فجر و آثار گنجینه در آن برپا نمی شود آثاری از گنجینه نیز در دوره ای به نمایش گذاشته شد که با استقبال فراوانی از سوی مخاطبان روبرو شد.

آخرین نمایشگاهی که از گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران برپا شد گنجینه عکس موزه هنرهای معاصر تهران بود که در آن می توانستیم تاریخچه عکاسی جهان را با عکس های به نمایش گذاشته شده به صورت مصور ببینیم.

باز هم نگاهمان را از سمت چپ برداریم، به حفره ای بر می خوریم که از آنجا می توانیم عمق میدان دو گالری یک را ببینیم ناگزیر از آنکه نمی توانیم تمامی آثار گالری را مشاهده کنیم باید به ورودی گالری یک برویم از اینجا که راهروهای کوچکی را پشت سر می گذاریم به گالری 9 می رسیم از گالری 9 که خارج می شویم بهتر است برای کمی استراحت و لذت بردن از فضایی سبز کمی به سمت چپ برگردیم و مسیر را ادامه دهیم و بعد از حدود بیست قدم به رستوران موزه هنرهای معاصر تهران می رسیم.

این رستوران  بزرگ با دیواری شیشه ای پوشانده شده است، رستوران از فضای سبز و چشم اندازی زیبا در پیش رویمان با چهار مجسمه زیبا پشت دیوار شیشه ای ناخودآگاه هنگام صرف غذا ذهنمان را به بازی می گیرد و نگاهمان به مجسمه آدمی که در شکمش قفسی و در آن قفس پرنده ای که شوق پریدن دارد را جلب می کند.

موزه هنرهای معاصر تهران در طول تأسیس تاکنون مدیرانی بسیار را از جمله حسین کاشیان، غلامعلی طاهری، ناصر جواهرپور، علی اشرف حسینی، منصور سلمانی، غلامرضا اسلامی، محمد صوفی، علیرضا سمیع آذر، حبیب الله صادقی و محمود شالویی داشته است که شالویي سرپرست فعلی موزه هنرهای معاصر تهران است که البته مدیر کل مرکز هنرهای تجسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز محسوب مي شود.

به گفته بسیاري از هنرمندان و کارشناسان هنری در حال حاضر شالویی تلاش های فراوانی را در جهت گسترش برنامه های هنرهای تجسمی و نیز فعال نمودن مراکز تجسمی استان ها با تمرکز زدایی نمایشگاه ها و دوسالانه های تجسمی نموده است.

موزه هنرهای معاصر تهران را می بایست وعدگاه هنرمندان و هنر دوستان هنرهای تجسمی بدانیم که ساعاتی را به دور از هياهوي زندگی شهری به گذر از رخدادهای تجسمی در ایران و تماشاي  آثار هنرمندان جهان بگذرانیم./م/