به گزارش

بیشتر مواد معطری که در اسانس درمانی به کار می رود از اندام مختلف گیاهان مانند برگ، ریشه، دانه یا گل استخراجی می شود و مانند گلاب با روش تقطیر یا آب بخار به دست می آید.

اصطلاح اسانس یا عطر درمانی برای نخسیتن بار در سال 1928 میلادی از سوی «رنه موریس» شیمیدان فرانسوی به کاررفت.

هنگامی که او به طور تصادفی دست سوخته خود را حین کار بر روی ظرف حاوی اسانس «لاوانداسطوخودوس» قرار داد و سوختگی دست او بدون هیچ اثری بهبود یافت به این واقعیت پی برد.

البته قبل از آن نیز گیاهان معطر و عصاره های آنها هم در فرآورده های آرایشی و هم درامور درمانی به کار می رفت مثلا رومی ها از اسانس های معطر در هنگام استحمام استفاده می کردند زیرا به خواص ضد میکروبی و آرام بخش آنها پی برده بودند.

امروزه این روش بیشتر برای درمان اضطراب و تنش های به کار می رود و برخی از عطر درمانگران معتقدند میتوان از اسانس های معطر در درمان اشکال خفیف سردرد، سوءهاضمه، نفخ، آسم، سرفه، سرماخوردگی، افسردگی، پرفشاری خون و برخی بیماری های پوستی سود جست.

معمولی ترین روش کاربرد عطردرمانی به شیوه ماساژ دادن است، در این روش چند قطره اسانس به شکل خاص و به مدت معین روی عضله هایی مانند گردن یا شانه یا روی دیگر سطوح بدن ریخته و ماساژ داده می شود.

سایر روش های کاربرد عطر درمانی شامل استنشاق اسانس، افشاندن آن در محیط اتاق، استفاده در هنگام استحمام یا مصرف آن به صورت حبه قند آغشته به عطر است.

در طب سنتی ایران نیز عطر درمانی مرسوم بوده است، پزشکان طب سنتی کشور ما هم اغلب با قراردادن گیاهان معطر در روغن های گیاهی به تهیه روغن معطر به منظور ماساژ دادن اقدام می کردند.

در دستورات دین مبین اسلام نیز بارها سفارش به بوییدن گل ها و کاربرد عطر شده است، نوشیدن عرقیات معطر نیز که در کشورها مرسوم است، نوعی اسانس درمانی به شمار می رود.

اسانس های صندل، لاواند، بدگاموت، بابونه، ریحان،میخک، نعناع، رژانیوم، اژیک و لیمو به عنوان معروف ترین و موثر ترین عطرها در آروماتراپی به حساب می آیند./س