ماشین جنگی که نیروی دریایی امپراتوری ژاپن توسعه داد چنان کشتی عجیبی شد که وقتی نیرو‌های ایالات متحده و متحدانش بعد از تسلیم ژاپن به یکی از آنها نگاه کردند، حتی نمی‌دانستند که به چه چیزی نگاه می‌کنند یا هدف نظامی این ماشین عجیب و غریب چیست. ناو هواپیمابر زیرآبی I-400، زیردریایی که تا زمان ظهور زیردریایی‌های با قابلیت حمل موشک بالستیک که در طول جنگ سرد وارد خدمت شدند، بزرگترین زیردریایی توسعه یافته جهان بود، برای پشتیبانی از عملیات‌های مخفیانه، اما مرگبار طراحی شده بود.
این کشتی خود تا حدودی یک شگفتی مهندسی بود، البته با برخی ایرادات شدید که مانع از عملیاتی شدنش می‌شد و توسعه آن بسیار طولانی شد، به نحوی که نمی‌توانست تاثیری بر نتیجه جنگ داشته باشد. با این حال، خود این سلاح به‌عنوان اولین ناو هواپیمابر در نوع خود طراحی شده بود که می‌توانست هواپیما‌های ضربتی را از روی اقیانوس به پرواز درآورده و سپس به سرعت به زیر آب برود تا از نگاه هر کشتی که قصد حمله به آن را داشت، مخفی بماند.
در حالی که ایالات متحده پروژه مخفی خود را برای پایان دادن به جنگ داشت، پروژه منهتن که اولین تسلیحات هسته‌ای را توسعه داد، هدف از توسعه ناو هواپیمابر زیرآبی I-400 این بود که برگ برنده ژاپن در دریا باشد، اما خوشبختانه هرگز به این پتانسیل نرسیده و هرگز تأثیری بر جنگ جهانی دوم نداشت. بیایید نگاهی عمیق‌تر به داستان پیچیده، جذاب و عجیب برنامه توسعه ناو هواپیمابر زیرآبی I-400 ساخت ژاپن بیندازیم.
ساخت اولین زیردریایی کلاس I-400 در اسکله‌ای در کوره، شهری در جزیره هونشو ژاپن، جایی که بخش قابل توجهی از کشتی سازی برای نیروی دریایی امپراتوری ژاپن صورت می‌گرفت، انجام شد. ساخت و ساز در ۱۸ ژانویه ۱۹۴۳ با اولین I-400 آغاز شد. چهار کشتی دیگر نیز به شرح زیر در برنامه ساخت قرار گرفتند: با این حال، تنها سه فروند اول از این کشتی‌ها تکمیل شدند و I-400 و I-401 در طول جنگ وارد سرویس شدند. با وجود تکمیل شدن تقریباً یک ماه قبل از پایان جنگ، I-402 هرگز وارد خدمت نشد. زمانی که یاماموتو در آوریل ۱۹۴۳ درگذشت، نیروی دریایی ژاپن همچنان به تلفات سنگین خود ادامه می‌داد و ایده این زیردریایی‌ها که قرار بود به شکلی جادویی مسیر جنگ را با فناوری بی سابقه‌شان تغییر دهند، بسیار بعید به نظر می‌رسید. در نتیجه، منابع مالی و نیرویی این پروژه به پروژه‌های دیگر منتقل گردید.
در نتیجه چالش‌های فزاینده نیروی دریایی ژاپن و منابع محدودی که روز به روز محدودتر می‌شد، در اواخر بهار ۱۹۴۳ تصمیم به کاهش اندازه ناوگان کلاس زیردریایی I-400 گرفته شد و اندازه ناوگان از ۱۸ فروند به تنها ۹ فروند کاهش یافت. بعداً، این برنامه کوچک‌تر شده و تنها پنج فروند باقی ماند که در هنگام پایان جنگ، یا ساخته شده، در حال خدمت بوده، یا در حال ساخت بودند و نیرو‌های آمریکایی توانستند این برنامه زیردریایی عظیم و غیرمعمول را افشا کنند.
مشخصات کلی زیردریایی و قابلیت‌های هواپیمای ضربتی
با وجود اینکه زیردریایی‌های I-400 هرگز در ظرفیت قابل توجهی وارد خدمت نشدند، اما همچنان کشتی‌هایی انقلابی بودند که محدودیت‌های مهندسی دوران جنگ جهانی دوم را پشت سر گذاشتند. هر یک از این زیردریایی‌های عظیم بیش از ۱۱۹ متر طول داشته و بیش از ۵،۹۰۰ تن آب را جابجا می‌کردند. این کشتی‌ها از چهار موتور با قدرت ۲،۲۵۰ اسب بخاری استفاده می‌کردند که از قوی‌ترین موتور‌هایی بودند که تا به آن زمان وارد خدمت شده بودند. این موتور‌ها به اندازه کافی کارآمد بودند که به I-400 اجازه می‌دادند تنها با یک محموله سوخت بیش از یک باربه دور جهان بچرخند.
هواپیما‌ها نیز قابلیت‌های چشمگیری داشته و برای مطابقت با مشخصات مورد درخواست یاماموتو طراحی شده بودند. این هواپیما‌ها بردی در حدود ۹۹۸ کیلومتر داشته و می‌توانستند به سرعت تا شده تا در آشیانه هواپیمای تعبیه شده در زیردریایی I-400 قرار بگیرند. این هواپیما‌ها را می‌شد با شناور‌هایی که به طور جداگانه ذخیره می‌شدند یا بدون شناور، در صورتی که از هواپیما‌ها برای عملیات کامیکازه استفاده می‌شد، به هوا پرتاب کرد.
در پایان، I-400 هرگز واقعاً دستاورد زیادی نداشت و مطمئناً به ابرناوی تبدیل نشد که ژاپن امیدش را داشت، اما طراحی جسورانه و ایده‌ای را نشان داد که ارتش‌های دیگر مطمئناً در سال‌های پس از پایان جنگ جهانی دوم به آنها توجه کردند. با این حال، پیشرفت در برد هواپیما و ظهور موشک‌های کروز دوربرد اساساً ناو هواپیمابر زیر آب را منسوخ می‌کرد.
منبع: خبرآنلاین