ورزش نمادی از صلح و همبستگی میان ملت‌ها بوده و میادین ورزشی مکانی برای نمایش روح انسانیت است، اما در دنیای امروز، این روحیه توسط جنگ‌ها بی‌رحمانه به خاموشی گراییده است. در پی حملات رژیم صهیونیستی به غزه و لبنان، بیش از ۴۵۰ ورزشکار، مربی و داور در رشته‌های مختلف ورزشی به شهادت رسیده‌اند.
این جنایت‌ها تنها به جان‌های بی‌گناه محدود نشده، بلکه بیش از ۴۰ میلیون دلار خسارت به زیرساخت‌های ورزشی غزه و لبنان وارد شده است. باشگاه‌هایی که روزگاری محل امید و تلاش جوانان این مناطق بود، اکنون ویرانه‌هایی بیش نیستند. بیش از ۴۰ باشگاه ورزشی به طور کامل نابود شده‌اند.
۶ سالن و استادیوم بزرگ ورزشی که محل برگزاری خاطرات و پیروزی‌های بسیاری بودند، دیگر وجود ندارند. این فاجعه انسانی و ورزشی، چالشی بزرگ را در برابر وجدان جهانیان قرار می‌دهد. سکوت سازمان‌های جهانی ورزشی در قبال این اتفاقات تلخ، مانند زخمی عمیق بر پیکر ورزش و جوانان آسیب‌دیده غزه و لبنان است.
به ویژه، فدراسیون‌های جهانی و فیفا، که مدعی حفظ اصول جوانمردی و عدالت در ورزش هستند، در قبال این فجایع سنگین، واکنشی ملموس و جدی نشان نداده‌اند. آیا ارزش جان ورزشکاران و زیرساخت‌های ورزشی فلسطین و لبنان کمتر از دیگر نقاط جهان است؟
در دنیایی که تحریم‌ها و تنبیه‌های بین‌المللی به سرعت برای برخی تخلفات ورزشی اعمال می‌شود، سکوت برابر جنایت‌هایی که زیرساخت‌های ورزشی و جان انسان‌ها را هدف قرار داده است، نوعی بی‌عدالتی آشکار به نظر می‌رسد. این سکوت چه پیامی برای جوانان و ورزشکارانی دارد که آرزوهایشان زیر آوار‌های جنگ مدفون شده است؟
فیفا و سایر نهاد‌های ورزشی باید بیش از این به مسئولیت خود عمل کنند. ورزش فقط به معنای دویدن در میدان نیست؛ ورزش یک زبان جهانی برای صلح و عدالت است. حالا که این زبان با حملات بی‌رحمانه خفه شده است، وظیفه همه نهاد‌ها است که سکوت خود را بشکنند و با تحریم، حمایت خود را از ارزش‌های انسانی ورزش نشان دهند.
باید یادآور شد که تاریخ این جنایت‌ها را فراموش نخواهد کرد. خاطره ۴۵۰ شهید ورزشی و جوانانی که در جستجوی عدالت و امید بودند، همواره زنده خواهد ماند. ورزش، باید صدای آنها باشد و عدالت، در میدان‌های جهانی ورزش جاری شود. آیا فیفا و دیگر فدراسیون‌های ورزشی جهان، این پیام را خواهند شنید؟
منبع: فارس