امام صادق علیه السلام فرموده‌اند: «إنَّ السَّماءَ بَکَت عَلَى الحُسَینِ بنِ عَلِیٍّ علیه السلام ویَحیَى بنِ زَکَرِیّا علیه السلام، ولَم تَبکِ عَلى أحَدٍ غَیرِهِما. قُلتُ: وما بُکاؤُها؟ قالَ: مَکَثوا أربَعینَ یَوما تَطلُعُ الشَّمسُ بِحُمرَةٍ وتَغیبُ بِحُمرَةٍ»
«آسمان بر حسین‌بن‌على و یحیى بن زکریّا گریست و براى هیچ‌کس جز این دو گریه نکرد». گفتم: گریه‌اش چگونه بود؟ فرمود: «چهل روز خورشید با سرخى بر مردم طلوع مى‌کرد و با سرخى غروب مى‌نمود».
منبع: کامل الزیارات: ص ۱۸۶
يَا أَبا عَبْدِاللّٰهِ، يَا حُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ، أَيُّهَا الشَّهِيدُ، يَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، يَا حُجَّةَ اللّٰهِ عَلىٰ خَلْقِهِ، يَا سَيِّدَنا وَمَوْلانا إِنَّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِكَ إِلَى اللّٰهِ وَقَدَّمْناكَ بَيْنَ يَدَيْ حاجاتِنا، يَا وَجِيهاً عِنْدَ اللّٰهِ، اشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّٰهِ؛
ای ابا عبدالله، ای حسین بن علی، ای شهید، ای فرزند فرستاده خدا، ای حجّت خدا بر بندگان، ای آقا و مولای ما، به تو روی آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به‌سوی خدا به تو متوسل شدیم و تو را پیش روی حاجاتمان نهادیم، ای آبرومند نزد خدا، برای ما نزد خدا شفاعت کن؛
بده که پیش تو موی سرم سفید نشه
بده که نوکرت بمیره و شهید نشه