امیر وفایی، فیلمنامه نویس معتقد است، فیلمنامه نویسی حال حاضر کشور اگر به شکل دغدغه مند و نه فقط تجاری پیش برود، حال خوبی دارد. این نویسنده درباره وضعیت فیلمنامه نویسی بیان کرد: وضعیت فعلی فیلمنامه نویسی در کشور بهتر از آن چیزی است که مخاطب خروجی آن را می بینید. به شکل واضح تر، وقتی فیلمنامه‌ها از یک فیلتر مشخص عبور می کنند در نهایت شبیه یکدیگر می شوند که این فراتر از خواسته فیلمنامه نویس است.
وی ادامه داد: اگر کارهای سینمایی و تلویزیونی به خصوص در سبک کمدی شبیه به هم می شوند، به دلیل فیلتری است که از آن عبور کرده‌اند. در همه دنیا یک جریان تجاری سینما و سریال وجود دارد و در کنار آن جریانی وجود دارد که تجاری نیست و دغدغه مند تر است؛ ولی این مورد از ما فیلمنامه نویس ها دریغ شده است. بنابراین وضعیت فیلمنامه نویسی از این نظر نگران کننده است که بعد از مدتی افراد دغدغه مند از سیستم حذف می شوند و افراد محدودی که به کارهای تجاری و گاه سفارشی می دهند باقی می مانند که این اتفاق خوبی برای سینما نیست. وضعیت فیلمنامه نویسی کماکان بهتر از آن چیزی است که به عنوان خروجی به مخاطب ارائه می‌شود.
وی در ادامه در پاسخ به این سوال که آیا فیلمنامه نویس می تواند به این حوزه به چشم یک حرفه پولساز نگاه کند؟ گفت: این اتفاق زمانی می افتد که همه گزاره هایی که در ساختن یک اثر نقش دارند سر جای خود قرار بگیرند و برای آنها ارزش و اهمیت قائل شوند. منظورم این است که تهیه کننده پس از انتخاب سلبریتی ها در نهایت به فکر انتخاب فیلمنامه نویس نیافتد. چون در این حالت بیشتر بودجه یک اثر برای بازیگران سلبریتی خرج می شود و در نهایت برای تولید محتوای آن اثر که بر عهده نویسنده است چیزی باقی نمی ماند.
وی ادامه داد: این در حالی است که محتوا نقش اول را دارد. وقتی محتوا را آخر ماجرا بگذاریم و به این فکر می کنیم چه کسی را بیاوریم که چقدر طرفدار دارد که تضمین کننده فروش است، سطح کار پایین می آید؛ در حالی که محتوا همه چیز کار است. همچنین سازندگان آثار سینمایی و تلویزیونی اگر به بخش محتوا که بسیار مهجوره است بپردازند و در ذهن سرمایه گذار این باشد که محتوا کار را بیمه می کند نه سلبریتی، می توان این حرفه را پولساز خواند.
نویسنده سریال «دیوار به دیوار» در ادامه در پاسخ به این شما که به نظر شما استارت آپ ها چقدر در شناسایی و پرورش استعداد نقش دارند؟ بیان کرد: در بخش فیلمنامه نویسی، مانند بازیگری، صرفا شناخت استعداد نمی تواند کمکی کند. مثلا یک فرد ممکن است ایده پردازی خوبی باشد یا در دیالوگ نویسی قوی باشد اما اینکه چگونه یک قصه را قوام بیاورد و روی کاغذ بنشاند، یک تکنیک است که نیاز به مهندسی ذهنی دارد و باید برای آن آموزش ببیند. باید به استعدادهایی که پیدا می شوند و خودشان را در این رویدادها نشان می دهند پرداخته و فضا داده شود که این شامل حمایت مالی و معنوی می شود.
وی در پایان صحبت‌هایش گفت: باید همواره پایگاه و جایگاهی برای فیلمنامه نویس باشد تا در آن بستر رشد کند و از آن مرحله شناخت استعداد که گام اول است به جایی برسد که با تکیه بر او و یک فیلم خوب ساخته شود.
خبرنگار: زهرا بالاور