از سه هفته قبل وقتی رقابت میلیمتری برای رسیدن به جام قهرمانی آغاز شد و کورس قهرمانی در حساس‌ترین و نزدیک‌ترین شرایط ممکن ادامه یافت همه درباره سه بازی آخر فصل که اتفاقاً با تغییر برنامه به شکل فشرده‌ای هم برگزار شد، صحبت می‌کردند.
البته در مورد بازی‌های پرسپولیس این نکته پررنگ‌تر بود که دیدار با شمس‌آذر در قزوین دشوارترین مسابقه هفته‌های پایانی فصل خواهد بود و اگر قرار به امتیاز دادن باشد پرسپولیس در آن میدان گاف خواهد داد.
قدرت دوندگی و بازی‌های جسورانه تیم سعید دقیقی مقابل تیم‌های بزرگ این ذهنیت را قوی‌تر می‌کرد که با توجه به فاصله امتیازی اندک، احتمال امتیاز دادن در قزوین وجود دارد و شاید شمس‌آذر همان تیمی باشد که استقلال را دوباره به آرزو‌های خود نزدیک خواهد کرد. همه از قدرت و توانمندی‌های شمس‌آذر حرف می‌زدند؛ از دوندگی‌های بیش از حد، فوتبال تهاجمی و پویایی که ممکن است هر حریف را به دشواری بیندازد و منجر به یک نتیجه شگفت‌انگیز حتی مقابل تیم صدرجدولی شود.
البته که شمس‌آذر انگیزه‌های خاص خودش را داشت و برای پنجمی تلاش می‌کرد بخصوص که می‌دانست ملوان به تراکتور باخته و حالا این عنوان در دسترس به نظر می‌رسد. همه از شمس‌آذر و کیفیت فنی این تیم و دشواری‌های بازی در قزوین حرف می‌زدند، اما هیچ کس یادش نبود این طرف زمین تیمی است که بردن و بالا ماندن را بهتر از هر تیم دیگری آموخته و از بر کرده است. پرسپولیس چه با برانکو، چه با یحیی و چه حالا که اوسمار را در رأس کادر فنی دارد، تیمی است که وقتی به نوک قله رسید هرگز پایین نخواهد آمد.
در واقع پرسپولیس ارزش آن بازگشت بزرگ مقابل استقلال خوزستان را به خوبی درک کرد و بعید بود در شرایطی که بعد از ۲۸ هفته به صدر جدول رسیده در دو قدمی کسب جام این عنوان را از دست بدهد و دوباره اختیار قهرمانی را به رقیب سنتی بدهد.
به اسکواد پرسپولیس نگاه کنید؛ مهدی ترابی، امید عالیشاه، وحید امیری، علیرضا بیرانوند، محمدحسین کنعانی زادگان، سروش رفیعی؛ اینها همه بازیکنان باتجربه‌ای هستند که ضمن پوشیدن پیراهن تیم ملی سابقه بردن یک تا شش جام قهرمانی را در کارنامه دارند.
روی نیمکت همین اوسمار به عنوان دستیار فصل قبل سه‌گانه برده، سیدجلال رکورددار قهرمانی در تاریخ لیگ برتر است و البته افشین پیروانی به سبب قهرمانی‌های متعدد در نقش بازیکن و کاپیتان تیم، بار‌ها شیرینی این عنوان را در نقش مدیر تیم تجربه کرده است. پرسپولیس هفته‌ها برای رسیدن به صدر جدول در کمین ماند و با تداوم در کورس قهرمانی به خواسته‌اش رسید. پس طبیعی است که در دو قدمی جام آن را دو دستی بچسبد و از دست ندهد. آنها از قله پایین آمدن را بلد نیستند، چون قهرمانی و پیروزی روی پیشانی‌شان نقش بسته و غیر از صعود و پیروزی به چیز دیگری فکر نمی‌کنند.
منبع: روزنامه ایران