پاییز سال ۱۴۰۱ گزارش یک درگیری در شرق تهران به مرکز فوریت‌های پلیسی اعلام شد. پس از آن مأموران به محل درگیری که یکی از خیابان‌های نارمک بود رفتند و بعد از بررسی‌های اولیه مشخص شد پسر جوانی بر سر جای پارک خودرو با مرد میانسالی درگیر شده و به چشم او ضرباتی وارد کرده است که پس از انتقال به بیمارستان، پزشکان چشمش را عمل کردند، اما به علت آسیب‌دیدگی شدید چشم راستش نابینا و بعد از ترخیص از بیمارستان با تنظیم شکایتی خواستار قصاص شد. در ادامه مأموران، ضارب را شناسایی و بازداشت کردند و وی به درگیری خیابانی اعتراف کرد. با تکمیل تحقیقات، پرونده برای رسیدگی به دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.
در دادگاه چه گذشت
در ابتدای جلسه شاکی درخواست قصاص کرد و گفت: روز حادثه قصد داشتم ماشینم را در جای پارکی که خالی بود پارک کنم، اما متهم مانعم شد و گفت جای پارک مال من است و نمی‌توانم پارک کنم، بعد با من درگیر شد و ناگهان با شیشه نوشابه ضربه‌ای به صورتم زد که باعث شد چشم راستم را از دست بدهم. حالا هم به هیچ عنوان حاضر به مصالحه نیستم. من وضع مالی خوبی دارم و دیه هم نمی‌خواهم. متهم با این کار زندگی و آینده‌ام را خراب کرد و فقط می‌خواهم قصاص شود. سپس متهم به جایگاه رفت و گفت: واقعاً پشیمان هستم. من اصلاً اهل دعوا نبوده و نیستم و نمی‌دانم چرا آن روز دست به چنین کاری زدم و شرمنده‌ام. از او می‌خواهم به جوانی‌ام رحم کند و مرا ببخشد. در پایان جلسه قضات برای صدور حکم وارد شور شدند و حکم قصاص او را صادر کردند.
شکسته شدن حکم از سوی دیوان‌عالی کشور
پس از صدور حکم با اعتراض متهم، پرونده برای بررسی به دیوان‌عالی کشور رفت و قضات عالیرتبه دیوان حکم قصاص چشم را شکستند تا بار دیگر امکان قصاص چشم و رعایت تساوی از سوی کارشناسان پزشکی قانونی بررسی شود. آنها مقرر کردند بعد از اظهارنظر کارشناسان پزشکی قانونی، متهم بار دیگر در شعبه ۱۳ دادگاه کیفری یک استان تهران محاکمه شود.
روزنامه ایران
دلیل نمیشه که کور کنه حتی اگه به ناحق جا پارک هم گرفته باشن
شما چرا کوتاه نیامدی
در دعوا همیشه دو طرف مقصریند
اگر یکی کوتاه بیاد
دعوا بوجود نمیاید .مخصوصا مسن ها باید در مقابل جوانان
کوتاه بیایند .غرور جوانی و بی تجربیگی و خام ایند