جیمی وو که روی سلامت در فضا تحقیق می‌کند گفت که در خلاء کم فشار فضا، هر مایعی از سطح بدن، پوست، چشم، دهان، گوش و ریه‌ها بلافاصله به گاز تبدیل می‌شود.
رگ‌های خونی نزدیک سطح نیز حتی پس از مرگ ممکن است پاره شده و خونریزی کنند. آب باقیمانده در بدن احتمالا منجمد خواهد شد، زیرا دمای پایه پایین درفضا منفی ۲۷۰.۴۵ درجه سانتیگراد است. از دست دادن مایعات، به علاوه انجماد، می‌تواند باعث حالت مومیایی شود که اساساً بدن را حفظ می‌کند. هر فضانوردی که بدون لباس فضایی در معرض فضا قرار گیرد به این سرنوشت دچار خواهد شد. اینکه بعدا چه اتفاقی می‌افتد بستگی به این دارد که باکتری‌هایی در اطراف وجود داشته باشند یا خیر.
تحقیقات ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) نشان داده که باکتری‌ها می‌توانند حداقل ۳ سال در فضا زنده بمانند. اگر باکتری‌ها روی جسد زنده باشند، شروع به هضم آن می‌کنند. در حالی که بیشتر فضا بسیار سرد است قسمت‌های گرم هم وجود دارد. دمای سطح ایستگاه فضایی بین المللی می‌تواند ازمن‌های ۲۰۰ درجه سانتیگراد تا ۲۰۰ درجه سانتیگراد متغیر باشد. در یک محیط گرمتر، تجزیه بسیار تسریع می‌شود. تشعشعات قدرتمند در فضا نیز احتمالاً روی بدن تأثیر می‌گذارد، پیوند‌های کربنی را می‌شکند و باعث تحلیل رفتن پوست و ماهیچه‌ها می‌شود.
پس از پرتاب شدن از فضاپیما، جسم کم آب و در حال تجزیه به مدار می‌رود، مگر اینکه با جسم دیگری روبرو شود.
مایلز هریس، دانشجوی دکترا در مؤسسه کاهش خطر و بلایا در دانشگاه کالج لندن گفت: با وجود تمام زباله‌های فضایی و ماهواره‌هایی که در مدار زمین هستند، احتمال برخورد برای یک جسد وجود دارد.
وو گفت برخورد بین یک بدن و سفینه فضایی یا ماهواره می‌تواند باعث آسیب واقعی به هر دو طرف شود. اگر جسد با ماهواره‌ها و زباله‌های فضایی برخورد نکند به مرور زمان توسط نیروی گرانش به آرامی به سمت زمین کشیده می‌شود، به خصوص اگر مرگ در مدار پایین زمین یا در حدود ۲۰۰۰ کیلومتر یا کمتر رخ دهد. در نهایت، در آنچه احتمالاً دراماتیک‌ترین بخش سفر جسد در فضا خواهد بود، دوباره وارد جو می‌شود و می‌سوزد.
منبع: فارس