محسن سعادتی معاوت میراث فرهنگی تهران با بیان اینکه محوطه قمی‌آباد در بخش قلعه‌نو و در مسیر ری به ورامین قرار دارد، گفت: اوایل امسال به واسطه برخی اطلاعات مبنی بر تصدیع این محوطه به همراه یگان حفاظت و کارشناسان باستان‌شناس از محل بازدید به عمل آمد و مشخص شد این محل محوطه تاریخی نبوده و محل نخاله‌های ساختمانی بوده است که در نقشه‌های هوایی نیز مشخص است.
سعادتی بیان کرد: تاریخی بودن این محوطه به یگان حفاظت شهری ری اعلام و مکاتبه با فرمانداری انجام شده که تاریخی بودن این محوطه اعلام شود.
در ادامه حصاری عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری به بازدید کارشناسان از محل تپه در سال ۹۷ اشاره و خاطرنشان کرد: بر اساس گمانه‌زنی‌ها در آن زمان یافته‌های سفالی متعلق به دوره اسلامی و سلجوقی کشف شده بود که پشته‌های نخاله فعلی در نزدیکی آن محوطه قرار داشت و تپه تاریخی نبود.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری تصریح کرد: عکس‌های هوایی نیز این موضوع را تصدیق می‌کند، این محل بستر رسوبی است و هیچ محوطه‌ای تاریخی وجود ندارد.
او به بازدید هفته گذشته از محوطه اصلی قمی آباد با مساحتی حدود هشتاد هکتار اشاره کرد و افزود: در این بازدیدی که صورت گرفت مصنوعات سنگی متعلق به دوران پارینه سنگی میانی از سطح تپه به دست آمد و ابزاری در این محوطه کشف شد که نشانگر قدمت ۵۰ هزار ساله تهران هستند.
حصاری با اشاره به اینکه این شناسایی برای اولین بار هفته گذشته انجام و برای نخستین بار این کشف صورت گرفت، ادامه داد: با بررسی‌های ملی انجام شده در تلاش برای تخصیص اعتباراتی به‌منظور تعیین حریم و ثبت این محوطه تاریخی هستیم.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری ابراز امیدواری کرد که با کشف این آثار محوطه را نجات دهیم و آثار را به‌عنوان قدیم‌ترین آثار کشف شده در استان تهران در معرض بازدید عموم قرار دهیم.
در این خصوص فریدون بیگلری، رئیس بخش پارینه سنگی موزه ملی ایران گفت: ما پیش از این درباره دوران پارینه سنگی در استان تهران اطلاعات خیلی کمی داشتیم که محدود به تعدادی تک یافته از این دوره بود، اما در تپه‌های طبیعی قمی آباد با یک پراکنش بسیار وسیع از دست‌ساخته‌های سنگی مواجه هستیم.
رئیس بخش پارینه سنگی موزه ملی ایران گفت: در بازدید اخیر نمونه‌هایی از سنگ مادر، تولیدات سنگ مادر و دیگر قطعات مرتبط با تراش و تولید ابزار سنگی را در سطح تپه‌های قمی‌آباد مشاهده کردیم.
او در ادامه گفت: سطح این تپه‌ها رسوبی پوشیده از قطعات سنگ چخماق، آذرین و دیگر سنگ‌های قابل تراش است که در دوران پارینه سنگی میانه محل تراش سنگ و ساخت ابزار سنگی بوده است.
بیگلری در پایان افزود: با توجه به این یافته‌های جدید تاریخ سکونت انسان در تهران ده‌ها هزار سال عقب رفته و به بیش از ۴۰ هزار سال قبل و حتی شاید تا حدود ۸۰ هزار سال قبل برسد. بقایای استخوانی انسان‌های این دوره که در چند غار یافت شده اند نشان می‌دهد که انسان‌های نئاندرتال در دوره پارینه سنگی میانه در بخش‌هایی از ایران می‌زیستند. البته برای کسب اطلاعات بیشتر نیازمند انجام پژوهش بیشتر در این مکان هستیم.
تهران و کوچه هایش یادآوررغرورراست