دانشمندان در حین بررسی غبار ریز پوشاننده ماه، صخره‌هایی را در سطح آن شناسایی کرده اند که به عقیده آن‌ها ممکن است با غبار مغناطیسی منحصر به فرد پوشانده شده باشند.
ماه تقریباً به طور کامل پوشیده از غبار است. برخلاف زمین، این غبار با باد و آب و هوا پراکنده نمی‌شود، بلکه دارای لبه‌های تیز است و همچنین با الکتریسیته ساکن باردار می‌شود.
این غبار از دوران آپولو در اواخر دهه ۱۹۶۰ مورد مطالعه قرار گرفته است. اکنون، یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی به سرپرستی دکتر اتاویانو روش از دانشگاه مونستر آلمان، برای اولین بار صخره‌های غیرعادی به اندازه یک متر را بر روی سطح ماه پوشیده از غبار کشف کرده‌اند که ظاهراً ویژگی‌های منحصربه‌فردی مانند ناهنجاری‌های مغناطیسی از خود بروز می‌دهند.
مهم‌ترین یافته دانشمندان این است که تعداد بسیار کمی از صخره های ماه حاوی لایه‌ای از غبار با خواص انعکاسی بسیار ویژه است. برای مثال، گرد و غبار روی این صخره های تازه کشف‌شده، نور خورشید را متفاوت از صخره های شناخته شده قبلی منعکس می‌کند. این نتایج جدید به دانشمندان کمک می‌کند تا فرآیند‌های شکل گیری و تغییر پوسته ماه را درک کنند.
مشخص است که ناهنجاری‌های مغناطیسی در سطح ماه، به ویژه در نزدیکی منطقه‌ای به نام گاما راینر وجود دارد. با این حال، این سوال که آیا سنگ‌ها می‌توانند مغناطیسی باشند، هرگز بررسی نشده است.
دکتر روش می‌گوید: دانش کنونی از خواص مغناطیسی ماه بسیار محدود است، بنابراین این صخره‌های جدید تاریخچه ماه و هسته مغناطیسی آن را روشن می‌کنند.
این تیم تحقیقات از هوش مصنوعی برای بررسی حدود یک میلیون تصویر از سطح ماه استفاده کرد که همه آن‌ها توسط مدارگرد شناسایی ماه ناسا گرفته شده بودند. هوش مصنوعی توانست ۱۳۰۰۰۰ تصویر از سنگ‌هایی با ویژگی‌های جذاب به دست آورد که نیمی از آن‌ها را دانشمندان بررسی کردند.
با مطالعه تصاویر صخره‌های روی ماه، دانشمندان امیدوار شدند که سنگ بهتری پیدا کنند که خواص جدیدی را آشکار کند.
دکتر روش در اظهاراتی گفت: ما صخره‌ای با مناطق تاریک مشخص را تنها در یک تصویر شناسایی کردیم. این صخره از دیگر صخره‌ها به طور کامل متفاوت بود، به گونه‌ای که مقدار نور کمتری را به سمت خورشید پخش می‌کند. ما معتقدیم که علت این امر ساختار خاص غبار آن، مانند فراوانی گرد و غبار و اندازه ذرات آن است.
تیم تحقیقات به این نتیجه رسیده است که این صخره‌ها هنگام تشکیل دهانه راینر K به بیرون پرتاب شده اند.
مارسل هس، محقق دانشگاه فنی آلمان در دورتموند و یکی از نویسندگان این مطالعه، در اظهاراتی گفت: غبار ماه معمولاً بسیار متخلخل است و نور زیادی را در جهت روشنایی منعکس می‌کند. با این حال اگر این غبار فشرده شود، روشنایی کلی آن افزایش می‌یابد.
اگرچه این موضوع یک کشف شگفت انگیز است، اما دانشمندان هنوز در مراحل اولیه درک این غبار و تعامل آن با صخره‌ها هستند. در هفته‌ها و ماه‌های آینده، دانشمندان می‌خواهند فرآیند‌هایی را که منجر به فعل و انفعالات بین غبار و صخره‌ها و تشکیل ساختار ویژه غبار می‌شوند، بررسی کنند.
منبع: Gizmodo