یک نشریه آمریکایی در گزارشی درباره نحوه پوشش اخبار جنگ علیه غزه در رسانه‌ها خاطرنشان کرد: آنچه در رسانه‌های ایالات متحده درباره واقعیات جاری جنگ در غزه به تصویر کشیده و گفته می‌شود با آنچه در واقعیت در حال رخ دادن است تفاوت بسیار زیادی دارد، بنابراین حقیقت جنگ در غزه برای عموم مردم، به‌ویژه در آمریکا نادیده باقی می‌ماند.
این نشریه آمریکایی ادامه داد: با کمک بزرگ رسانه‌ها و ساختارهای قدرت سیاسی ایالات متحده، قتل عام و نسل‌کشی کنونی در غزه - با هر نام دیگری - عادی شده است و این، دقیقا همان چیزی است که اسرائیل می‌خواهد.
عزم خارق‌العاده مقامات اسرائیلی برای ادامه کشتار غیرنظامیان و تخریب آنچه از زیرساخت‌های فلسطینی در غزه باقی مانده، باعث گرسنگی شدید، آوارگی، تخریب امکانات پزشکی و گسترش شیوع بیماری‌های کشنده شده است. در حالی که فاجعه‌ای که ۲.۲ میلیون فلسطینی در غزه با آن روبه رو هستند به ندرت توسط رسانه‌های ایالات متحده گزارش و با طفره رفتن بزدلانه رئیس جمهور بایدن و اکثریت قاطع کنگره آمریکا روز به روز بدتر هم می‌شود.
حال باشگاه خبرنگاران جوان به منظور روشن شدن زوایای مختلف این موضوع مصاحبه ای ترتیب داده با مارک لوین، استاد دانشگاه آمریکا که مشروح آن در ذیل از نظر می گذرد.
-تحلیل شما از نظر ژئوپلیتیکی در مورد جنگ غزه چیست؟
مارک لوین: در سپتامبر ۱۹۴۴، در حالی که نسل کشی یهودیان اروپایی ادامه داشت و خشونت جنگ جهانی دوم در اوج خود بود، ماکس هورکهایمر، یکی از بنیانگذاران مؤسسه تحقیقات اجتماعی معروف به مکتب فرانکفورت و روش شناسی «نظریه انتقادی» اعلام کرد که «یهودیان خواسته یا ناخواسته شهدای تمدن شده اند.... حفاظت از یهودیان به نمادی از هر چیزی تبدیل شده است که بشر برای آن ایستاده است. بقای آن‌ها بقای خود فرهنگ است.»
این نظریه گویای این است که ۸۰ سال بعد با استعفای اجباری «کلودین گی»، رئیس دانشگاه هاروارد، بسیاری از همان مسائلی که در گذشته در مکتب فرانکفورت رواج داشت اکنون در مرکز یک جنگ فرهنگی قرار دارند و با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۴، می‌توانند سرنوشت ساز باشند. دموکراسی در ایالات متحده - درست همانطور که بنیانگذاران نظریه انتقادی پیش بینی کردند به چالش کشیده شده است و اکنون فقط این فلسطینی‌ها شهدای تمدن و نماد ایستادگی هستند، که بقای آن‌ها به عنوان یک جامعه ملی در سرزمین خود، بیش از هر درگیری معاصر دیگری، شایسته توجه و پرداختن به مشکلات فزاینده حل نشدنی پیش روی بشریت هستند.
منتقدان استعفای اجباری رئیس دانشگاه هاورارد به اتهام یهود ستیزی، حتی در مواردی که شیوه‌های استناد او را بیان می کنند، به نژاد او اشاره می‌کنند. حمایت از سیاستهای تنوع، برابری و شمول (DEI)؛ و عمدتاً، پاسخ بیش از حد حقوقدانانه او به سؤالاتی در مورد "دعوت برای نسل کشی یهودیان" در طول جلسه استماع بدنام کنگره در ۵ دسامبر در مورد انجام اقدامات یهودی ستیزانه در محوطه دانشگاه به عنوان دلایل خروج او عنوان شده است. اما قبل از اینکه او پاسخ خود را به سوال «الیز استفانیک» نماینده کنگره در مورد اینکه آیا فراخوان برای نسل کشی در محوطه دانشگاه به عنوان سخنان نفرت انگیز تلقی می‌شود، نادیده گرفته شود، او محکوم به فنا بود.
بزدلی اخلاقی رئیس دانشگاه هاروارد در مواجهه با سازماندهی دروغ‌ناپذیر نماینده کنگره در جلسه استماع برای مسئله نسل‌کشی، نه تنها مناسب نبودن او برای راهبری برترین دانشگاه تحقیقاتی جهان، بلکه پوسیدگی عمیق فکری و سیاسی در بالاترین رده‌های دانشگاهی آمریکا را نیز آشکار کرد. چرا که این نماینده مجلس مدعی شد که معترضان صرفا با سردادن عبارات «جهانی کردن انتفاضه فلسطین» در واقع خواستار «خشونت علیه غیرنظامیان و نسل کشی یهودیان» هستند.
نماینده کنگره آمریکا در جلسه استماع رئیس دانشگاه هاروارد، با وقاحت از تاکتیک فاشیستی که اخیرا توسط دونالد ترامپ احیا شده بود یعنی «دروغ بزرگ» استفاده می‌کرد و این حیله بهتر از این نمی‌توانست کار کند. لیز ماگیل، رئیس دانشگاه پنسیلوانیا هم که در موقعیت مشابهی بود در برابر ادعا‌های ساختگی این نماینده در مورد یهودستیزی زانو خم کرد.
رئیس دانشگاه هاروارد ممکن است در استناد دروغ بودن ادعای یهود ستیزی به همکارانش مشکل داشته باشد، اما غیرقابل تصور است که رئیس هاروارد آنقدر نادان و ناآگاه باشد که باور کند این دو عبارت مساوی با فراخوانی برای نسل کشی است. اما عجله او برای دور کردن اتهام نژادپرستانه نماینده کنگره به «شخصی‌ترین» شکل ممکن، هم نشان‌دهنده انکار کامل آن چیزی بود که او و همکارانش باید بدانند که هم واقعیت و هم نشان‌دهنده نوع هجوم رهبران دانشگاهی به مقامات دولتی است که مشخصه نظام‌های توتالیتر هستند، نه دموکراسی‌های فعال.
اگر زمانی وجود داشت که تمامیت تحصیلی چهره خود را نشان دهد و نقطه عطفی در مبارزه با تبلیغات فاشیستی در سالن‌های کنگره باشد زمان جلسه استماع این دو رئیس دانشگاه بود.
-تحلیل شما از آینده سیاسی اسرائیل چیست؟
مارک لوین: برای بیش از نیم قرن، کیمیاگری عجیب موسوم به hasbara اسرائیل، چنین طلای سیاسی و قدرت بی‌سابقه‌ای را برای لابی اسرائیل به وجود آورده است تا اسرائیل به عنوان آخرین اشغالگر استعماری شهرک‌نشین فعال جهان، هرچه عمیق‌تر در سیاستهای اشتباه خود غرق شود. اما این تبدیل پول و ارتباطات به قدرت سیاسی، سیاست داخلی و خارجی آمریکا را به یک اندازه مسموم کرده است و یک برنامه واقعاً مترقی را به نفع امپراتوری جهانی و استعمار شهرک نشینان که با ورود نظم نئولیبرال، همیشه به عقب برگشته است، از مسیر خود خارج کرده و این ایدئولوژی به طور فزاینده‌ای وارد حوزه نظامی شده است.
امروزه، این ایده که حمایت از استعمار اسرائیل می‌تواند با عدالت نژادی، اقتصادی، جنسیتی یا اقلیمی همسو باشد، برای نسلی که از طریق تبلیغات خشونت و بی‌عدالتی گسترده‌ای را که مدت‌هاست پنهان مانده می‌بیند، غیرقابل باور است. ممکن است فلسطینی‌ها از اهمیت فرهنگی، اقتصادی و سیاسی که یهودیان قبل از آغاز سیاستهای شهرک نشینی به دست آورده‌اند، برخوردار نباشند و بنابراین «بقا» یا «شهادت» آن‌ها ممکن است به نظر برخی به اندازه‌ای که مکتب فرانکفورت سرنوشت یهودیان را می‌دید، در سطح جهانی اهمیت نداشته باشد، اما فلسطین مدت‌هاست که این موضوع را نشان می‌دهد که «پر کردن شکاف» بین شورش جوانان مترقی در غرب و جنبش‌های آزادی‌بخش در کشور‌های جهان، دقیقاً همان ائتلافی است که از طریق جنبش‌های جهانی رو به رشد برای اقلیم، نژاد، اقتصاد، جنسیت و سایر اشکال عدالت اجتماعی شکل گرفته است.
دانشگاه‌ها، رسانه‌های خبری، صنایع فرهنگ - نهاد‌هایی که یک قرن پیش در مرکز نگاه تحلیلی و عملکرد نظریه انتقادی قرار داشتند، مانند خود مکتب فرانکفورت، بار دیگر در مرکز فرهنگ و از طریق آن، در جنگ سیاسی هستند. در حالی که رهبران همچنان در دام این سیستم هستند، هنرمندان و دانشگاهیان، روزنامه‌نگاران و دانشجویان و حتی مقامات دولتی شبکه‌های بی‌سابقه‌ای از همبستگی ایجاد می‌کنند که می‌تواند در برابر فشار شدید صاحبان قدرت برای اعمال وفاداری و خاموش کردن صدای مخالفان مقاومت کند. از طریق این شبکه‌های همبستگی، مبارزه بر سر آینده دانشگاه ها به طور فزاینده‌ای با مبارزات دانشگاهی برای فلسطین پیوند خواهد خورد.
مارک لوین استاد تاریخ و مدیر برنامه مطالعات جهانی خاورمیانه در UC Irvine است. آخرین کتاب او ما می‌نوازیم تا بمیریم: سفر‌هایی در طول یک دهه موسیقی انقلابی در جهان اسلام است که شهرت زیادی را برای نویسنده آن به همراه آورده است.