عباس جهانگیری کارشناس کودک و نوجوان گفت: اصولا جشنواره‌ها برآیند تولید سالانه فیلم کودک هستند و در واقع ویترین و فرصتی برای الگوسازی هستند تا کارهای برتر دیده و حمایت شوند ولی متاسفانه باتوجه به تعداد تولید فیلم کودک در سال این جشنواره ها برای کودک و نوجوان خیلی معنا پیدا نمی‌کنند و باید ده‌ها فیلم تولید شود و در واقع از میان ده‌ها فیلم داوری صورت گیرد و انتخاب شود. حالا اینکه در سال نهایتا ۸ فیلم تولید شود چطور می‌توانند به مرحله نهایی برسانند چه برسد که قضاوت کنند.
وی ادامه داد: البته فکر می‌کنم بنیاد سینمایی فارابی و نهادهای موازی که در کار تولید فیلم هستند و در آن زمان کانون پرورش فکری حدودا ۸ الی ۱۰ فیلم تولید می‌کرد اما حالا یک اثر تولید می‌کند! از این نظر ما نمی‌توانیم به جشنواره ای برسیم که بتواند در سطح بین‌المللی رقابت کند. اصل مطلب این است که ما نمی‌خواهیم جشنواره‌ای را برگزار کنیم که از دنیا عقب بمانیم و بگویم جشنواره چراغش روشن است و خاموش نشده است. این‌ها بدون مواردی که گفتم پیش نمی‌رود و نخواهد رفت.
جهانگیری گفت: در فارابی زمانی شورای کودک و نوجوان بود و من هم افتخار داشتم که در شورای اقتباسی آن حضور داشته باشم. قرار بود جایزه ویژه برای آثار اقتباسی برای حمایت از این‌ها وجود داشته باشد و خيلی از رمان‌ها قابلیت این را داشتند که به سینما ورود کنند ولی متاسفانه آن هم تعطیل شد.
وی در پایان تصریح کرد: مشکلی که فارابی دارد این است که هر مدیری که می‌رود مدیر جدید می‌آید انگار سیاست‌ها هم عوض می‌شود و در واقع سیستماتیک طوری است که مدیر اساس کار را تغییر دهد اما می‌تواند کارهای جدید و پیشنهادهای جدید بدهد؛ اما نباید آن‌ها را تعطیل کند. بی ثباتی در مدیریت و حضور مدیران کوتاه مدت نمی‌تواند برنامه‌ریزی‌های دراز مدت خوبی داشته باشد. مگر سیستمی در نهادهایی مانند بنیاد فارابی باشد که یک مدیر که می‌آید نتواند آن را متوقف کند. چیزهای بنیادی که به سینمای کودک می‌تواند کمک کند باید حفظ شوند و مدام دستخوش تغییرات دلخواه نشود.