لیلا شقاقی روانشناس بالینی کودک و نوجوان در گفت‌وگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان گفت: درباره گذشته ناگوار خود با فرزندانتان سخن نگویید، زیرا اثرات مخربی را به همراه خواهد داشت. هدف آرامش و امنیت و درس گرفتن از گذشته خودمان است در حالی که سخن گفتن در این باره کار اشتباهی خواهد بود زیرا در ذهن فرزندانمان افکاری ایجاد می کنیم که دچار نشخوار ذهنی می‌شوند. فرزندانمان از کودکی حساسیت های عاطفی خاصی را نسبت به پدر و مادر نشان می‌دهند به همین دلیل با تعریف از گذشته سختمان آن‌ها را آزار می دهیم.
او در ادامه تصریح کرد: خانواده‌ها برای کودکان خود از تنبیه‌هایشان در گذشته سخن نگویند. کودکان امروزه به دلایل مختلفی احساس ناامنی بیشتری می‌کنند و با بیان این گونه مطالب بسیار مضطرب خواهند شد. بیان خاطرات بد گذشته والدین برای کودکان نوعی خودافشایی محسوب می‌شود، خودافشایی در اصل یک مهارت برای کسب بهتر ارتباط موثر به حساب می‌آید که در بسیاری از موارد مورد استفاده قرار می‌گیرد.
شقاقی بیان کرد: نکته مهم این است که خانواده‌ها هنگام رو به رو شدن با شرایط سخت نباید از خودافشایی استفاده کنند. خودافشایی باید به یک اتحاد ختم شود اتحادی که ارتباط عمیق ایجاد کند تا به رشد، بهبود و مقابله با گسستگی و عدم درک متقابل بیانجامد و از رفتار‌های مخرب مثل انتقاد و تحقیر جلوگیری شود. بیان خاطرات بد منجر به تایید احساس نگرانی و خود افشایی در کودک می‌شود. خانواده‌ها با تعریف خاطرات تنبیه خود برای کودکان موجب ایجاد رویداد‌های استرس زا در کودک می‌شوند.
او در ادامه گفت: بنابراین پیشنهاد می‌شود به جای تعریف خاطرات بد با کودکانتان بیشتر همدلی کنید. همدلی شما با احساس کودکتان به این معنی است که او را درک کرده و آن را می‌پذیرید. هیجان فرزندتان در چنین شرایطی فروکش کرده و فرصتی برای تفکر صحیح و حل مسائل ایجاد می‌شود.
شقاقی بیان کرد: بسیاری از والدین با مفهوم واقعی اضطراب آشنا نیستند، آنان فکر می‌کنند که اگر کودک سر مساله‌ای گریه کند، اضطراب دارد یا اصولا به مساله اضطراب توجهی ندارند. اضطراب در واقع، حالت ناخوشایندی از نگرانی و ترس است که منبع خاصی برای آن وجود ندارد.
او گفت: این نگرانی، ترس و اضطراب موجب می‌شود موقعیت و رفتار کودک دچار برخی مشکلات شود و سطح عملکرد او پایین می‌آید؛ در واقع منظور از سطح عملکرد در روانشناسی، سطح عملکرد انطباقی است. یعنی کودک در رفتار اجتماعی، تحصیلی و ارتباط خود با خانواده به خاطر ترس مبهم و نگرانی اش، دچار مشکل می‌شود.