«اسم من حیات است و من زندگی را دوست دارم» این اولین سخنان دختری به اسم حیات مقبل است که به خبرنگار آناتولی می‌گوید. حیات (۷ ساله) که پاهایش زخمی شده است، روی ویلچر به همراه پدرش در حیاط بیمارستان شهدای الاقصی در شهر دیرالبلاح در مرکز نوار غزه پرسه می‌زند.
این دختر گندمگون علیرغم مجروح شدنش پس از بمباران خانه‌ای که در آن پناه گرفته بودند، به دنبال سرگرمی است. حیات به خبرنگار آناتولی گفت: من می‌خواهم به زندگی ادامه دهم و دوست دارم برگردم و بازی کنم و بیرون بروم و به خانه سیدو (خانه پدربزرگش) بروم.
او افزود: زمانی که احساس ترس می‌کنم، خودم را مشغول بازی با پسرعموهایم می‌کنم، امیدوارم برای درمان به مصر سفر کنم، بهبود پیدا کنم و به خانه ام برگردم.
حیات با بازی با دو عروسک که روی پا‌های آسیب دیده اش می‌گذارد، گاهی آن‌ها را نوازش می‌کند و گاهی آن‌ها را در آغوش می‌گیرد و موهایشان را شانه می‌کند، سعی می‌کند درد مصدومیت خود را فراموش کند. حیات در خلاصه‌ای از نحوه مجروح شدن خود گفت: من در خانه بودم و بمباران شد، سپس ما را بیرون آوردند و به بیمارستان بردند، من مجروح شدم و مادرم به همراه پدربزرگم و تعدادی از اعضای خانواده ام شهید شدند.
جعفر مقبل، پدر حیات، در این خصوص گفت: ما از منطقه کرامه (شمال) به خانه بستگانم در اردوگاه نصیرات فرار کردیم، اما خانه‌ای که در آن بودیم بمباران شد. ۱۸ نفر از جمله همسرم، پدرم و برادرم شهید شدند که حیات از ناحیه ران و ساق پا دچار شکستگی شد.
او در ادامه افزود: تیم‌های پزشکی حیات را تحت درمان قرار دادند و برای بهبودی او یک پایه پلاتین در پاهایش نصب کردند، اما او نیاز به درمان بیشتری دارد. ما امیدواریم که او در بیمارستان‌های مصر درمان شود و به راه رفتن روی پای خود بازگردد.