تاکنون چند فناوری میکروساخت برای مهندسی بافت‌های ماهیچه‌ای اسکلتی مانند به کار گرفته شده است.
با این وجود، توسعه موفقیت آمیز عضله همچنان یک چالش مهم در زمینه مهندسی بافت است. مهندسی بافت عضلانی با هدف ترکیب سلول‌های پیش‌ساز ماهیچه ای، در یک ساختار سه‌بعدی سازمان‌یافته و با کمک عوامل بیولوژیکی انجام می‌شود که برای پشتیبانی از تمایز و بلوغ سلول‌ها به میوتوب‌ها و میوفیبر‌های عملکردی حیاتی دارند.
میوتوب‌ها گروه‌های استوانه‌ای سلول‌ها هستند که تار‌های عضلانی را تشکیل می‌دهند و می‌توان در آزمایشگاه آن‌ها را از هم جدا کرد. میوفیبر‌ها نیز سلول‌های ماهیچه‌ای هستند.
در همین راستا گروهی از محققان با همکاری محمد علی دارابی، علیرضا حسنی نجف آباد، رضا عباس قلی زاده، روح اله نصیری، از روش چاپ زیستی۳ بعدی برای ساخت بافت‌های عضلانی با استفاده از ماده‌ای به نام ژلاتین متاکریلویل (GelMA) با ترکیب میکروذرات آزادکننده یک فاکتور رشد مشابه انسولین به نام -۱ (IGF-۱) و سلول‌های میوبلاست استفاده کردند.
محققان در این پژوهش فرضیه‌ای ارائه کردند که طبق آن میوتوب‌های عملکردی و بالغ با استفاده از یک جوهر زیستی که می‌تواند IGF-۱ را برای مهندسی ماهیچه آزمایشگاهی آزاد کند، به شکل کارآمدتری ساخته شوند.
ریزذرات پلیمری با کمک میکروسیال سنتز شده، به جذب موفقیت آمیز IGF-۱ و انتشار پایدار IGF-۱ ا در pH فیزیولوژیکی در حداقل ۲۱ روز منجر شدند. ترکیب ریزذرات آزاد کننده IGF-۱ در جوهر زیستی GelMA به ارتقای میوبلاست‌ها و تمایز به میوتوب‌ها کمک می‌کند.
هدف استفاده از فناوری چاپ زیستی، بهبود توسعه درمان‌های جدید برای بازسازی و بلوغ بافت‌های عضلانی است.