در مسار الشیعة نقل شده است: «العاشِرُ مِنهُ [ أی مِن مُحَرَّمٍ]قُتِلَ سَیِّدُنا أبو عَبدِ اللّه ِ الحُسَینُ بنُ عَلِیٍّ مِن سَنَةِ إحدى و سِتّینَ مِنَ الهِجرَةِ و هُوَ یَومٌ یَتَجَدَّدُ فیهِ أحزانُ مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله و شیعَتِهِم؛ و جاءَتِ الرِّوایَةُ عَنِ الصّادقِینَ علیهم السلام بِاجتِنابِ المَلاذّ فیهِ، و إقامَةِ تَبیینِ المَصائِبِ، وَ الإمساکِ عَنِ الطَّعامِ وَ الشَّرابِ إلى أن تَزولَ الشَّمسُ، وَ التَّغَذّی بَعدَ ذلِکَ بِما یَتَغذّى أصحابُ المَصائِبِ؛ کَالأَلبانِ و ما أشبَهَا دونَ اللَّذیذِ مِنَ الطَّعامِ وَ الشَّرابِ و یُستَحَبُّ فیهِ زِیارَةُ المَشاهِدِ، وَ الإکثارُ مِنَ الصَّلاةِ عَلى مُحَمَّدٍ و آلِهِ، وَ الاِبتِهالُ إلَى اللّه ِ بِاللَّعنَةِ عَلى أعدائِهِم و ظالِمیهِم.» «دهم محرم، روز کشته شدن سرور ما ابا عبد اللّه الحسین علیه السلام در سال ۶۱ هجری است. روزى است که اندوه هاى محمّد و آل محمّد و شیعیانشان تجدید مى شود.
از امام صادق و امام باقر علیهما السلام روایت شده که در این روز از سکوت و گوشه گیرى پرهیز شود و در آن آئین عزادارى بر پا شود و مصائب اهل بیت علیهم السلام بازگو گردد و از خوردن و آشامیدن تا ظهر عاشورا خوددارى شود و پس از ظهر آن روز هم به غذاى سوگوار، مانند شیر اکتفا شود؛ بى آن که از خوردنى و آشامیدنى خوش طعم استفاده شود. در این روز، زیارت مشاهد و زیاد صلوات فرستادن بر محمّد و آل محمّد علیهم السلام و استغاثه به درگاه خداوند با لعن بر دشمنان اهل بیت علیهم السلام و ستم کنندگان بر آنان، مستحب است.»
ان الحسین باب من اءبواب الجنة
بى گمان حسین درى از درهاى بهشت است.