حسن رحیم‌پور ازغدی، عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی درباره سخنرانی حضرت علی (ع) در خطبه‌های ۱۷۹ و ۱۸۱ نهج‌البلاغه گفت: حضرت علی (ع) خطاب به مردم زمانه خود دو جمله دارد، که مشخص می‌کند در آن زمان اسلام مشکلات خودش را داشت. آن زمان همه مردم شبیه هم نبودند. الان هم شبیه همدیگر نیستند.
رحیم‌پور ازغدی ادامه داد: هم مومن آگاهِ فداکار داریم، هم افراد متوسطی داریم، که نه خیلی مومن‌اند، نه خیلی آگاه و نه کافرند. اکثریت ما این شکلی هستیم. اقشاری هم بوده و هستند که به دنبال منفعت خودشان بودند. دنیا را آب ببرد، آن‌ها را خواب می‌برد! البته مردمان آن زمان توفیق حضور کسانی مانند علی ابن ابی‌طالب را داشتند؛ ولی وقتی جامعه‌ای قدر حضور آنان را نداند، آن جامعه با الان چه فرقی می‌کند؟
عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: وقتی مردمان جامعه قدر رهبران صالح را ندانند و نفهمند فرق رهبران صالح با رهبران فاسد چیست، آن جامعه با الان چه فرقی می‌کند؟
وی آخرین سخنرانی حضرت علی (ع) را خطاب به مردم زمانه خود این گونه تفسیر کرد: با تمام اذیتی که از جانب شما (مردم) می‌بینم، باز خداروشکر می‌کنم. من گرفتار چه مردمانی شدم؟ ظاهراً حاکم شما هستم، ولی از من فرمان نمی‌برید! بسیاری از سخنانی که می‌گویم تا به نفعتان است، تایید می‌کنید؛ اما اگر بخواهید هزینه بدهید و به وظیفه‌تان عمل کنید، گوش نمی‌کنید. دعوتتان می‌کنم، پاسخ نمی‌دهید. انگار فداکاری ما یک طرفه شده است.
رحیم‌پور ازغدی در ادامه تفسیر‌های خود بیان کرد: با بیهوده‌گری بزرگترین فرصت‌ها را از دست می‌دهید. فرصت‌های بزرگ تاریخی را از دست دادید و از دست خواهید داد. وقتی دشمن به سراغتان آمد، می‌گویم از عزت و آرمانتان دفاع کنید. اگرچه تا پیش از این سخنرانان خوبی هستید، ولی در زمان کارزار خودتان را می‌بازید. اگر بخشی از شما سر مسئله‌ای متحد شوید و پشت سرم بایستید، باز خودتان با منفی‌بافی در موضع تخریب و انتقاد قرار می‌گیرید. در حرافی متخصص هستید.
این عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی به نقل از حضرت علی (ع) توضیح داد: تا مشکلی پیش می‌آید، اهل مقاومت نیستید. باز من باید به همراه اقلیتی در دفاع از شما‌ها بایستیم.ای شما‌هایی که دشمن‌تان بی‌ریشه است؛ دشمن شما قوی نیست، شما ضعیف هستید. این دشمن قوی نیست، می‌توان آن را شکست داد. شما ضعیف هستید. به سر دو راهی رسیدید، دیگر نمی‌توانید بدون هزینه عزت و کرامتتان را حفظ کنید. باید بین شکم و شرف یکی را انتخاب کنید. باید بین شهادت و ذلت یکی را انتخاب کنید. به لحظه‌ای رسیدید، که باید فداکاری کنید. باز در این لحظه که وقت یاری کردن و جهاد حق‌طلبانه است، منتظر چی هستید؟
مدارا جواب نمیده. البته نباید هم فراموش کرد که ما توان برخورد مقتدرانه را داریم اما بعد از آن تحمل عواقب آن را نداریم و ممکن است در آخر نتیجه را واگذار کنیم.
وگرنه ...