سایر زبان ها

صفحه نخست

سیاسی

بین‌الملل

ورزشی

اجتماعی

اقتصادی

فرهنگی هنری

علمی پزشکی

فیلم و صوت

عکس

استان ها

شهروند خبرنگار

وب‌گردی

سایر بخش‌ها

ولیمه های لاکچری!

پایان موسم حج و بروز و ظهور برخی ‌سفره‌های رنگین

در سال‌های اخیر، فخرفروشی و تجملات آنچنان بر اعتقادات بخش‌هایی از جامعه سنگینی می‌کند که باورها و سنت‌های دینی را نیز آلوده کرده است.

حاجی که برمی‌گشت، سراغ بقیه فامیل و همسایه‌ها را می‌گرفت. اگر قهر بودند، آشتی می‌داد و اگر گرفتار بودند، گره‌گشایی می‌کرد. قبل از رفتن، حلالیت می‌گرفت و وقتی برمی‌گشت، مراقب بود اشتباهی نکند و دلی را نیازارد. انگار نامه اعمالش هم سپید شده بود؛ مثل لباسش. شاید به همین خاطر بود که هر کجا دعوا یا اختلافی بود، حرف حاجی، حجت بود تا پایان دهد به مرافعه، اما الان رفتار بعضی حاجی‌ها ناخواسته خودش باعث دعوا و ناراحتی است. مثل همین ولیمه‌های پرخرج!»

مرد میانسال این را می‌گوید و با دلخوری از سر میز بلند می‌شود و مجلس را ترک می‌کند. برخی از میهمانان این را به حساب حسادتش می‌گذارند که آمده است تا مجلس را بهم بزند. برخی هم در مارپیچ سکوت، گرفتار شده‌اند و از ترس طرد شدن از این‌گونه مجالس یا انزوا، وانمود می‌کنند چیزی نشنیده‌اند.

تالار پذیرایی با سقف‌های بلند باشکوه و گچبری‌های خوش تراش، با لوستر‌های مجلل روشن و دکوراسیون چشم‌نواز، دو سالن پذیرایی دارد که هم برای شام عروسی رزرو شده است و هم برای ولیمه حاجی. صاحبان این مجالس، هر دو سپیدپوش هستند. یکی در آغاز زندگی مشترک است و می‌خواهد ازدواجش را جشن بگیرد و دیگری مسافری است برگشته از یک سفر معنوی و پرنور که از کشف حقیقت آمده است. آنکه جوان‌تر است، ته دل نگران است؛ کیسه‌ای خالی، اما دلی امیدوار دارد تا بسازد رؤیاهایش را و ببافد ریسمان خوشبختی‌شان را به بلندای گیسوان شریک زندگی‌اش. اینکه گرد پیری بر چهره‌اش نشسته، استطاعت مالی دارد و توانایی تأمین زندگی خانواده‌اش را تا آخر راه. زائر خانه خدابوده است و از سرزمین وحی می‌آید.

تازه داماد برای امشب، سفارش یک نوع غذا، سالاد، نوشابه و دسر داده است و امید دارد بتواند از هدایای نقدی که جمع می‌شود، هزینه تالار را تأمین کند. مهندس جوانی است که به تازگی در یک شرکت ساختمانی استخدام شده و پس‌انداز چندانی ندارد. نمی‌خواهد پدر بیمارش را درگیر بدهی‌های عروسی‌اش کند. اما حاجی برای امشب سنگ تمام گذاشته است. ظرف‌های پایه‌دار میوه و شیرینی با تنوع و ظرافت خاصی روی میز‌ها چیده شده‌اند و گروه موسیقی با دف و نی، مولودی اجرا می‌کند. باقالی‌پلو با گوشت و مرغ، فسنجان، جوجه کباب، زرشک پلو، چلو کوبیده و ۷ نوع سالاد با انواع دسر، شربت، بستنی و آبمیوه به صورت سلف‌سرویس روی میز چیده شده‌اند. او آدم معروفی است که متناسب با درآمدش خرج می‌کند.

میهمانان حاجی یکی یکی از راه می‌رسند. تعداد تاج‌های گل آنقدر زیاد است که دیگر زیبا به نظر نمی‌رسند و زائده بصری شده‌اند در دوطرف تالار. در یک سو چند تابلوی نفیس و تعدادی هدیه کادوپیچ شده را روی میز چیده‌اند. اغلب خانم‌ها با شناختی که از خانواده حاجی دارند، سکه طلا هدیه می‌دهند. هر چند متن داخل کارت تأکید کرده میهمانان از آوردن هدیه خودداری کنند، اما خانواده حاجی با پوشیدن لباس‌های فاخر و پولک‌دوزی شده در همان ورودی ایستاده‌اند و با خیر مقدم به میهمانان، هدایا را تحویل می‌گیرند. اینکه در سال‌های اخیر چگونه تجملات و ظاهرگرایی در سبک زندگی اسلامی-ایرانی جان گرفته، قابل تأمل است.

میهمان معترض، بیرون تالار کنار خودروی خود ایستاده و چند نفر سعی دارند نصیحتش کنند به مجلس برگردد. آقای سیفی هیچوقت سفر معنوی حج نرفته است، اما هر سال اربعین در موکب اصناف تهران، به زائران امام حسین خدمت می‌کند و می‌گوید بعضی‌ها حتی حسرت رفتن به مشهد دارند از بس تنگدست هستند.

او با یادآوری رسوم حج می‌گوید: نوای چاووش‌خوانی، بوی اسپند و جمعیتی که صلوات‌گویان از سر خیابان به خم کوچه می‌پیچید، فقط استقبال از حاج آقا و حاج خانم سپید پوش نبود. دعوتنامه‌ای ساده و بدون تشریفات بود برای استقبال از انسانی که راه عبادت رفته و بوی خانه خدا می‌داد. نه فقط سپیدی لباس حاجی که رفتارش هم بریدن از مادیات و کشف حقیقت بود. جمعیت همه وارد خانه حاجی می‌شدند و گوسفند قربانی، ولیمه آن روز بود تا فقیر و غنی به حرمت زائر خانه خدا، کنار هم بنشینند و میهمان یک طعام ساده باشند. به همین سادگی، همین قدر بی‌تکلف!

قادر سیفی که حالا کمی آرام‌تر شده، این را می‌گوید و آهی می‌کشد از حسرت و ادامه می‌دهد: «ولیمه دادن واجب نیست و جزو مستحبات است، اما برخی حاجیان چنان در این مسأله افراط می‌کنند که این سنت به بیراهه رفته و به شکلی تجملگرایی رسم شده است. این حاجیان دست به خیر هم دارند؟ اگر جوانی برای سر و سامان دادن به زندگی‌اش از آن‌ها قرض بخواهد، حاضرند بدون چشمداشت کمک کنند؟»

گلایه می‌کند که مسافر برگشته از یک سفر معنوی و پرنور، باید سبکبال و آرام از یک ماه زیارت و «قرب خدا» بازگردد نه چمدان‌هایی پر از سوغاتی‌های گرانقیمت، و نه اسراف که در اخلاق و سنت و آیین‌مان، نهی شده است.

حاج حمید محسنی هم تأیید می‌کند و می‌گوید: «متأسفانه این سنت پسندیده همانند بسیاری از سنت‌های ناب ایرانی-اسلامی دستخوش تغییرات زیادی شده است. به همین دلیل، هزینه‌ها برای سفر به خانه خدا چند برابر شده و در این میان برخی به جای پرداختن به آداب و مناسک حج وادای مستحبات، دغدغه خرید سوغاتی دارد و خانواده‌های حجاج هم دغدغه تأمین محلی را برای برگزاری ضیافت ولیمه و پذیرایی از میهمانان خود به‌شکلی آبرومندانه دارند.»

او که مطالعه زیادی در علوم دینی و جامعه‌شناسی داشته است، به بخشی از کتاب حج اشاره می‌کند و می‌گوید: «شریعتی در بیان معنی حج به خوبی به خواننده می‌فهماند که چرا باید به حج رفت و حج را عصیان از جبر ابلهانه، از این سرنوشت معلوم و برون رفتن از نوسان، تردید و دور زندگی، تولید برای مصرف و مصرف برای تولید می‌داند. او به خوبی تمام آنچه باید برای حجی مقبول مهیا کرد را می‌شمارد؛ از پرداختن قرض‌ها، شست‌و‌شوی کدورت‌ها و غبار‌های دل، حلالیت طلبیدن‌ها تا وصیت که تمرینی برای مرگ است.»

«عطر مزن، بوی خوش مبوی، تا دلت یاد زندگی نکند، میل‌ها در تو سر بر ندارند، بوی هوس در سرت نپیچد و لذت‌ها را تداعی نکند». «به هیچ‌کس دستور مده، به هیچ جانوری آزار مرسان، حتی حشره‌ای حقیر را مکش، میازار، حتی به زور مران، گیاهی از زمین مکن، صید مکن و...»

قربانی و خوردن و خوراندن گوشت آن را، جنگ با فقر می‌نامد، اما زائری که حالا حاجی شده را رها نمی‌کند و به او می‌گوید: «ای حاجی؛ اکنون به کجا می‌روی؟ به خانه؟ به سوی زندگی؟ دنیا؟ رفتن از حج آنچنان که آمده بودی؟ هرگز!» و توصیه می‌کند: «سرزمین خویش را منطقه حرم کن که در منطقه حرمی؛ عصر خویش را زمان حرام کن؛ که در زمان حرامی، و زمین را مسجدالحرام کن؛ که در مسجدالحرامی؛ که: «زمین مسجد خداوند است» و می‌بینی که «نیست»!

در سال‌های اخیر، فخرفروشی و تجملات آنچنان بر اعتقادات بخش‌هایی از جامعه سنگینی می‌کند که باور‌ها و سنت‌های دینی را نیز آلوده کرده است. فراموش کرده‌ایم زائران خانه خدا پس از گذشت نزدیک به یک ماه تصفیه درون، نباید میزبان سفره‌هایی باشند که با اسراف و حیف و میل نعمت‌های خدا رنگین شده‌اند. یادمان رفته که پا جای پای حضرت ابراهیم گذاشته‌اند؛ که شریعتی می‌گوید: «تکان‌دهنده است! فهمیدی یعنی که پا جای پای ابراهیم! کی؟ تو؟ وه که این توحید با آدمی چه‌ها می‌کند؟»

منبع: ایران

برچسب ها: مکه مکرمه ، حجاج
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.
نظرات کاربران
انتشار یافته: ۱۵
در انتظار بررسی: ۰
ناشناس
۲۳:۵۵ ۱۳ تير ۱۴۰۲
اتفاقا بیشترین خیرات و کمک به فقرا توسط پولدارها انجام میشه کسانیکه همش غر میزنن افراد بیکاره و تنبلن که نمی‌خوان زحمت بکشن تا پولدار بشن
ناشناس
۱۴:۲۰ ۱۲ تير ۱۴۰۲
اخه طرف با دلار یارانه ای میره حج.یعنی از بیت المال.این شبهه نداره؟دولت نباید اینکار بکنه
اینکه میگن حج نرید وکارخیر کنید درسته ولی خب طرف اختیار مال خودش رادارد ومیتونه بین خوب وخوبتر انتخاب کنه

رهبر انقلاب در کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی به تعریف مفهوم انفاق پرداخته اندکه هوشمندانه است

?" الذین ینفقون فی السرّاء و الضرّاء یعنی کسانیکه در خوشی و ناخوشی انفاق میکنند. منظور از انفاق هم هر خرج کردنی نیست. بلکه خرج کردنی است که خلأ و شکافی را پر کند. اگر به کسی که صدتا ٥ هزاری دارد یک ٥ هزاری بدهی هنری نکرده ای. هنر اینست که به کسی‌ که ندارد یک ٥ هزاری بدهی. این کف انفاق است. بالاترش اینست که فرد یک #خلأ_ساختاری و اساسی را پر کند. اصل انفاق هم همین است. پس انفاق کار آدمهای باهوش و باعقل است که خلأ یک ملت را می شناسند و آن‌ را پر می کنند."
مرتضی
۱۸:۵۹ ۱۲ تير ۱۴۰۲
چه دلار یارانه ای دهه ۸۰ واریز وجه داشتن
دهه ۹۰ هم تفاوت قیمت دلار پرداخت کردن
الان هم مابه التفاوت پرداخت کردن
کدوم دلار بیت المال
فلفل
۱۴:۱۱ ۱۲ تير ۱۴۰۲
فعلا که تجملات عمدتا در بین مسئولین کشور هست. از،سیسمونی ترک تا سفره های رنگین. تا ماشین شاسی بلند. لطفا خانه وزرای دولت قبل را نشان دهید. مثلا آقای آخوندی. و وزیر نفت و خانه آقای جهانگیری و برادرشان و خانه برادر آقای روحانی و خودشان و ....
ناشناس
۰۸:۰۲ ۱۳ تير ۱۴۰۲
اصلاح طلب ها که خوی اشرافی گری دارند و سیاست اونها بوده که تو چندین دوره ریاست جمهوری فاصله طبقاتی در کشور ایجاد کرده و وضعیت اقتصادی کشور رو به این فلاکت انداخته
دلسوز
۱۱:۱۷ ۱۲ تير ۱۴۰۲
تو چکار به سوادش داری حرف حق میزنه با این تورم باید به مستمندان کمک کرد به این میگن حج رفتن دل خانواده ای شاد کردن .
مرتضی
۱۳:۳۱ ۱۲ تير ۱۴۰۲
مردم اگه مالیات و خمس و زکات پرداخت میکردن دیگه فقیر باقی نمی‌ماند

اینهمه تالار عروسی اینهمه بریز بپاش اون صرف فقرا کنن
ناشناس
۱۱:۱۰ ۱۲ تير ۱۴۰۲
با حج رفتن مشکلی ندارم بلکه چون جایی برای نشان دادن وحدت مسلمانان هست موافقم، اما چشم و هم چشمی های چند بار حج رفتن، یا مهمانی های آنچنانی را خارج از چارچوب عقل و شرع میدانم. آدم به دیدار خانه خدا می رود که عاقل شود نه جاهل.
Hossein
۱۰:۱۹ ۱۲ تير ۱۴۰۲
75هزار نفر رفتن حج،این تعداد رو در تقریبا 500میلیون ضرب کن چه رقم سرسام آوری میشه ...
ایران
۱۴:۵۶ ۱۲ تير ۱۴۰۲
برای حج و کربلا حساب و کتاب و دو دو تا چهارتا خوب یاد دارید برای کنسرت و سفر ترکیه و دبی و.... همین جوری حساب و کتاب کنید
مرتضی
۰۹:۴۶ ۱۲ تير ۱۴۰۲
با کاروان بگویید از راه کعبه برگرد

که ما یار را به نیستی بیرون خانه دیدیم


چند نفر بعد از کشتن قربانی نفسش رو هم قربانی کرده؟
چند نفر بعد از دیدن لباس احرام تصمیم گرفته همه مردم ازهر نژادی و سطحی در یک چشم ببینه سفید و پاک؟

چند نفر از طواف آموخت که انسان باید فقط مبدا هستی خدا رو در نظر ببینه حرکت کنه زندگی کنه ولی فقط خدا در نظر داشته باشه؟
و هزاران درس دیگر حج

آیا بعداز برگشت هم حاجی شدهاید؟؟؟
ناشناس
۰۹:۴۵ ۱۲ تير ۱۴۰۲
من اصلا حج وحاجیهای به اصطلاح مومن را قبول ندارم چرا وقتی میشه با هذینه حج به کسایی که نیاز دارن کمک کرد اینکارا نمیکنن و فقط برای فخر فروشی به حج میرن از نظر خدا این قبول نیست حالا هی برین پولتون بریزین تواب جوب
سعدی
۱۰:۰۳ ۱۲ تير ۱۴۰۲
تو اگه سواد داشتی هزینه را درست مینوشتی نه اینکه بنویسی( هذینه) بعد حج هم قبول نداری ؟ مردک بی سواد
ناشناس
۱۱:۵۷ ۱۲ تير ۱۴۰۲
اگه فلسفه حج رو بدونی این حرف رو نمی زنی کسی که می خواد حج بر باید مال خودش رو حلال کنه یعنی خمس و زکات تا حتی مالیات بده همین یعنی کمک به مردم فقیر این که انجام نمی دن هیچ ربطی به دین نداره متاسفانه ما دین رو به کارهای افراد گره می زنیم
ناشناس
۱۳:۳۰ ۱۲ تير ۱۴۰۲
قابل توجه شما. یکی از حاجیان امسال که هم اکنون در سفر حج هستند دارای 1200 فرزند یتیم هستند که ماهانه 1 میلیون تومان به حسابشون واریز می کنند. ایشان قبل سفر حج 150 کمک هزینه جهیزیه پرداخت کردند. پس لطفا زود قضاوت نکنیم. حجشون مقبول درگاه حق. سایشون مستدام باشه.