حجت‌الاسلام والمسلمین حسین انصاریان استاد حوزه علمیه و مفسر قرآن کریم در سخنرانی با موضوع شناخت وجود امیرالمومنین (ع) اظهارداشت: برای شناخت وجود مبارک ایشان که در تأویل آیه شریفه «مَرَج الْبَحْرین» از او به دریا تعبیر شده است، باید گفت دریا جایی است که هنوز کسی به اسرار، اعماق و کثرت موجوداتش پی نبرده است. حضرت زین‌العابدین (ع) در یکی از دعاهایشان فرموده‌اند: «یٰا مَنْ فِی الْبِحارِ عَجائِبُهُ؛ای خداوندی که شگفتی‌های آفریده‌های تو در دریاست».
وی افزود: ما نمی‌توانیم به عظمت دریای وجود مبارک امیرالمؤمنین (ع) و شگفتی‌هایی پی ببریم که خدا در این دریا قرار داده است. اگر مستقلاً بخواهیم وارد شناخت یا شناساندن حضرت بشویم، یقیناً کار ما نیست؛ چون اهل منطق قاعده‌ای دارند و می‌گویند: مُعرِّف باید اَجلای از معرَّف باشد. کسی که می‌خواهد حقیقتی را بیان کند، خودش باید قدرت عقلی و علمی خیلی بالاتری داشته باشد تا آن حقیقت را معرفی کند.
بیشتربخوانید
حجت‌الاسلام حسین انصاریان استاد حوزه علمیه
انصاریان با اشاره به اینکه ما برای شناخت امیرالمؤمنین (ع) باید به چند منبع مراجعه کنیم، تصریح کرد: اول قرآن است؛ یقینی است که بخش مهمی از آیات علم، ایمان، جهاد و هجرت درباره امیرالمؤمنین (ع) نازل شده است. تا جایی که دانشمندان اهل‌سنت کتاب مستقلی به‌نام «ألآیات نازلة فی علی» در این زمینه دارند.
این استاد حوزه علمیه افزود: بعد از قرآن هم باید به روایات رسول خدا (ص) و ائمه طاهرین (ع) درباره ایشان، مراجعه کنیم. بعد از روایات، باید به زیارت‌هایی مراجعه کنیم که ائمه ما برای حضرت نظام داده‌اند. بعد از زیارت‌ها هم برای شناخت علم، اندیشه، فکر و گسترش عظمت او، باید به «نهج‌البلاغه» و آثاری مراجعه کنیم که از حضرت در غیر از نهج‌البلاغه به ما رسیده است.
وی گفت: بیش از سیصد آیه قرآن درباره امیرالمومنین است که می‌توانید در مجالس مختلف از گویندگانِ دانشمند و عالم بشنوید. من روایاتی را برایتان نقل می‌کنم که کمتر گفته می‌شود و کمتر هم شنیده شده است. اهل‌سنت کتابی ۱۶ جلدی به نام «کنزالعمال» دارند که نویسنده این کتاب در حدیث ۳۲۰-۳۲۱ از وجود مبارک رسول خدا (ص) با سند نقل کرده است. رسول خدا (ص) فرموده‌اند: «حُبُّ عَلیِ بنِ اَبیِ‌طالِب یَأْکُلُ الذُنُوبَ کَما تَأکُلُ النارُ الحُطَبَ؛ محبت به امیرالمؤمنین (ع) گناهان را می‌خورد و از پرونده انسان پاک می‌کند، چنان‌که آتش هیزم را می‌خورد و خاکستر می‌کند.» یعنی گناهان را پرونده انسان، پاک می‌کند.
انصاریان افزود: البته باید به این نکته توجه داشت که طبع عشقِ عاشق او را وامی‌دارد که خود را به‌صورتی دربیاورد تا معشوق او را بپسندد. امیرالمؤمنین (ع) یک گناه را هم بر انسان نمی‌پسندند، حتی اگر صغیره باشد؛ چه برسد به گناهان کبیره‌ای که خداوند در قرآن به انجام‌دهنده‌اش وعده عذاب داده است. پس این محبتی که در فرمایش پیغمبر (ص) است، یک محبت محرّک است؛ یعنی محبت مُرده نیست. بلکه محبت و عشقی زنده است.
این مفسر قرآن کریم تصریح کرد: این محبت به انسان توان و قدرت می‌دهد که خودش را در حد خودش با صفات و ارزش‌های معشوق آراسته کند. این محبت، محبت بسیار باارزشی است! وقتی من اهل گناه و آلودگی بودم و اکنون که امیرالمؤمنین (ع) را شناخته‌ام، با قلب و عملم با او در رابطه قرار گرفته‌ام، دیگر نمی‌توانم به‌طرف گناه قدم بردارم. مدام عشقم می‌کشد به‌طرف ارزش‌هایی بروم که در امیرالمؤمنین (ع) بوده است؛ عشقم می‌کشد حرکت کنم و خودم را به‌گونه‌ای قرار دهم که امیرالمؤمنین (ع) هم به من محبت داشته باشند. چه خوش بی مهربانی هر دو سر بی/که یک‌سر مهربانی دردسر بی.
وی اضافه کرد: امام باقر (ع) می‌فرمایند: ادعای محبت ارزشی ندارد، بلکه دل باید از نظر عشق به امیرالمؤمنین (ع) گره بخورد و محب باید به وجود مقدس او اقتدا کند. وقتی این برنامه تحقق پیدا کند، به‌طور یقین، گناهان گذشته در پرونده با آتش عشق علی (ع) خاکستر می‌شود. آدم در آینده هم مصونیت پیدا می‌کند تا قدم در اموری برندارد که مولی‌الموحدین (ع) دوست ندارد.
منبع: فارس
السَّلاَمُ عَلَى شَجَرَهِ التَّقْوَى السَّلاَمُ عَلَى حُجَّهِ اللَّهِ الْبَالِغَهِ وَ نِعْمَتِهِ السَّابِغَهِ وَ نِقْمَتِهِ الدَّامِغَهِ.
يَا أَبَا الْحَسَنِ، يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ، يَا عَلِىَّ بْنَ أَبِى طالِبٍ، يَا حُجَّةَ اللّٰهِ عَلىٰ خَلْقِهِ، يَا سَيِّدَنا وَمَوْلانا إِنَّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِكَ إِلَى اللّٰهِ وَقَدَّمْناكَ بَيْنَ يَدَيْ حاجاتِنا، يا وَجِيهاً عِنْدَ اللّٰهِ اشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّٰهِ؛
ای ابا الحسن، ای امیرالمؤمنین، ای علی بن ابیطالب، ای حجّت خدا بر بندگان، ای آقا و مولای ما، به تو روی آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به‌سوی خدا به تو متوسل شدیم و تو را پیش روی حاجاتمان نهادیم، ای آبرومند نزد خدا، برای ما نزد خدا شفاعت کن؛